Hermelien en een Wemel

Hermelien had haar boeken tegen haar aangedrukt. Ze liep de trappen op en haar warrige haardos veerde met haar mee op en neer. Ze keek naar de treden voor zich, haar nog concentrerend op wat ze daarnet in de bibliotheek aan het lezen geweest was. Ze had haar huiswerk van Geschiedenis van Toverkunst net afgewerkt en wist dat Ron en Harry het zodra zouden willen overschrijven. Ze, en dan vooral Ron, zouden zagen tot ze uiteindelijk bezweek onder hun kwelling. Ze bereikte de laatste trede en kwam met een klein sprongetje weer op gelijke vloer. In gedachten verzonken liep ze voorbij een groepje griffoendors die enthousiast babbelde. Zo enthousiast, dat zelfs voor Hermelien het moeilijk was om te negeren wat er gezegd werd. Het ging over Fred en George en hun nieuwste stunt van vanmiddag. Hermelien rolde met haar ogen en liep verder. Fred en George waren in haar ogen slechts aandachtzieke, onrespectvolle en irritante broers van Ron, één van haar beste vrienden. Nog even en ze was aan het portret, ze ging de hoek om en zag in de verte twee figuren uit het portret klimmen. Een luid gejoel werd verstompt toen het portret weer dichtviel. ‘fantastisch’ dacht Hermelien ‘daar lopen ze Fred en George’s overwinning op Zwamdrift ook al te vieren.’ Dichterbij komend herkende ze de twee figuren als de fameuze tweeling zelf. Breed grijnzend keken ze haar aan, alsof ze van haar ook lof verwachtten. Hermelien liep hen straal voorbij, richting leerlingenkamer. Daarbinnen begon Ron al: “Hermelien!”
“nee, Ron” antwoordde ze streng. Ze plofte in de zetel neer en Harry keek haar vragend aan. “wat?”
“je hebt enkel boeken.”
“enkel boeken ja ik..ben mijn opstel vergeten!” in paniek schoot ze recht, ze vloog het portret door en stormde de trap af, de bibliotheek in. Haar opstel lag er nog, gelukkig. Rustig en glimlachend om haar eigen stoot wandelde ze de bib weer uit. Enkele gangen verder werd ze echter belaagd door de hatelijke stem van Malfidus. “eh, modderbloedje, wat doe jij hier helemaal alleen?Heb je geen vriendjes meer.”
“rot op, Malfidus.”
“oehoehoe” jubelde de irritante jongen, hij volgde haar mee, wetende dat hij sterkst stond, met Korzel en Kwast in zijn kielzog. “Heb je ruzie met potter?”
Zwijgend liep Hermelien verder, pogend om hem uit te sluiten. “Potter is eindelijk tot het besef gekomen dat modderbloedjes uitschot zijn en Wemel viert vrolijk mee met zijn idiote broertjes?” gokte hij verder. “Bollen, Malfidus!”
“Ach meid, je weet toch ook dat die twee je enkel voor je koppie gebruiken?” Hermelien stopte met lopen en keek hem furieus aan. Malfidus, stopte een pas later pas en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. “We hebben wat jongens” zei hij enthousiast. Op de achtergrond klonk gekeuvel dat niet van Korzel en Kwast afkomstig was. De bleke jongen en Hermelien keken in de richting van het geluid. Fred en George verschenen overleggend om de hoek. Ze bleven even geschrokken staan toen ze merkte dat er mensen voor hen stonden. “Heb je niks beter te doen, Malfidus?” Zei George uiteindelijk. “Jij kennelijk wel” spotte Malfidus, maar hij verdween. Hermelien was de jongens dankbaar, maar dat wou ze niet laten zien, ze liep door richting leerlingenkamer. “Wacht even”
“wij lopen ook mee” tegen haar zin wachtte ze even tot de jongens haar inhaalden. De jongens babbelden weer verder. “zeg Hermelien” merkte George plots op. “Je bent zo stil.” Hermelien haalde haar schouders op. Fred nam haar arm beet en deed haar stoppen “Heeft hij je wat gedaan?” snel schudde Hermelien haar hoofd. Fred keek haar argwanend aan. “He, Fred” zei George plots. “onze lading bubbelwangkauwers..”
“Juist “ zei Fred. “helemaal vergeten, ga jij ze al even halen , ik vertouw die Malfidus de laatste tijd voor geen haar.” En hij knikte naar Hermelien. George knikte en liep weg. Hermelien keek Fred vragend aan. “Zeker dat alles goed is?”
“zei ik toch net?” Zei Hermelien een beetje geïrriteerd. Fred grijnsde. “wat?”
“Je bent best grappig?” Hermelien keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Fred grijnsde nog steeds. Voor het eerst vond ze zijn grijns aanstekelijk en ze glimlachte. Hij grinnikte, waarop zij giechelde. Ze giechelde nog, toen ze merkte dat hij haar glimlachend aankeek. Toen merkte ze dat hij nog steeds dichtbij haar stond en ze voelde haar wangen gloeien. ‘Wat heb ik nu? Ik verafschuw die jongens en..’ haar gedachte stokte net als haar adem toen zijn duim langs haar kin gleed. Zijn handpalm kwam zacht op haar wang te liggen, ze keek hem geschrokken aan. Hij keek haar glimlachend aan, die lach stelde haar gerust, had ze altijd naar George gekeken en afschuw gevoeld, zonder het verschil tussen de twee te zien? Hij stapte naar haar toe en keek haar nog steeds aan, ze werd rood en wendde haar blik af. Met zijn vrije hand, tilde hij haar hoofd weer recht en boog hij zachtjes naar haar toe. Ze zuchtte en liet zijn lippen toe op de hare. Hij trok haar tegen zich aan en loste dan weer haar lippen, afwachtend in haar ogen kijkend. Ze bloosde en giechelde zachtjes, een grijns verscheen op Fred’s gezicht. George kwam weer om de hoek, hij had het over een nieuw idee en miste de blikken die tussen zijn broer en Hermelien werden gewisseld. Iets later klommen ze door het portret George en Fred werden door hun ‘fans’ onthaald en Hermelien liep naar Harry en Ron, die hopeloos hun huiswerk probeerden in te halen. “Hermelien..” Begon Ron. Zonder twijfelen legde ze haar opstel op de tafel. Ron en Harry keken haar verbaasd aan terwijl ze haar tevreden in de zetel liet vallen. Haar ogen blonken en een glimlach sierde haar mond.