Hoofdstuk 3

Als je deze story leuk vind, zou het dan mogelijk zijn om 'm aan te raden? Of een kudo? (: Het is nogal moeilijk om abo's te krijgen zonder de spotlight ugh.

Mia was nog geen minuut in haar kamer, ze pakte de eerste vest die ze zag. Een veel te grote, dikke trui waar zij in wakker werd na een dronken avond. Hoe ze eraan kwam was een raadsel voor iedereen toen ze wakker werd met haar hoofd op Emma haar schoot. Beiden lagen ze met een kater en een vieze nasmaak van alcohol op de bank.

“Hier,” zei ze toen ze terug de keuken in liep en het vest uitreikte naar het kind, “volgens mij heb je het koud.”

Hij keek eerst naar het vest en toen weer naar Mia voordat hij het aanpakte en aantrok, hij twijfelde minder dan met de cake. Ze moest haar lachen inhouden, ze trui was voor haar al gigantische. Deze knul kon er bijna in zwemmen. Verlegen glimlachte de jongen terug. Die lach had zij vaker gezien, hij stond op bijna ieder cover van een tienertijdblad.

“Thank you,” zei hij.

Dat verstond Mia wel.

“Kom op, je kan wel stoppen met het hele – ik ben een Engelse knul – gebeuren,” zei ze, zo vriendelijk mogelijk zonder intimiderend over te komen. Het was onmogelijk dat deze jongen Engels sprak en als twee druppels water op Zayn Malik leek. “Ik zal de politie niet bellen, ik wil alleen weten wat je in mijn huis doet.”

De jongen knipperde met zijn ogen, blijkbaar verstond hij het niet.

“Oké, heel erg grappig,” lachte Mia terwijl ze de jongen een schouderklopje gaf, “wie heeft jou hierop aangespoord, was het Remy?”

De jongen keek naar haar alsof ze gek was.

“Je bent een goede dubbelganger,” grapte ze, “en het Engels spreken gaat je ook goed af. Wat is je naam?”

Hij zei nog steeds niks. Het veel te grote vest hielp ook niet, hij leek er met iedere woord die Mia sprak er dieper in te zakken.”

“Nou?” vroeg Mia, nog steeds lachend. “Het is al goed, ik vind het een goede grap. Raap een jongen op van de straat die op Zayn Malik lijkt en-“

De jongen riep meteen iets enthousiasts, wat haar verbrak. Hij keek haar verwachtingsvol aan maar werd ongeduldig toen ze niks meer zei. Hij mompelde nog wat dingen in het Engels, Mia probeerde uit te zoeken wat ze zei waardoor hij zo’n reactie gaf.

“I – am – Zayn – Malik,” zei hij plotseling en een grijns vormde op zijn gezicht.

Mia rolde met haar ogen, deze jongen gaf dus niet snel op?

“I – am – Mia,” zei ze terwijl ze hem opzettelijk kopieerde. Ze wist wat ‘I am’ betekende.

‘Zayn’ lachte en reikte zijn hand naar haar uit. Blijkbaar was hij haar vorige strenge aanpak al vergeten en vertrouwde hij een persoon op een manier hoe alleen een kind dat kon doen.

“Hello, Mia,” zei hij terwijl hij haar een glimlach toe schonk.

“Hello, Zayn,” zei Mia en ze schudde zijn hand.

Ze reikte uit naar haar broekzak en pakte haar telefoon waarna ze Remy opbelden. Ze wist niet zeker of ze al bij de film waren of nog steeds aan het eten waren, maar het belletje ging gelijk door naar zijn voicemail. Ze wilde weten of Remy deze jongen thuis kon brengen.

Zayn keek haar nieuwsgierig aan.

“Wat?” vroeg Mia, “ik wil weten of je moeder jou komt ophalen, je kan hier niet blijven!”

Dit kind was wel een hele goede dubbelganger dacht ze toen ze foto's van Zayn had opgezocht op haar telefoon - die een vriendin ooit naar haar had toegestuurd - en het jongentje met hem vergeleek. Ze hadden precies hetzelfde gelaat.

Opeens ging haar telefoon af, ze voelde het in haar broekzak trillen. Ze keek op het scherm en zag dat het Remy was.

“Wat is er?” vroeg Remy, “je belde?”

“Ja, dat heb ik gedaan,” antwoordde ze, “Remy heb-“ en opeens kwam er een flinke ruis op de achtergrond.

“Mia? Ik kan je niet horen!” hoorde ze Remy opeens luid roepen. Zayn keek haar nieuwsgierig aan.

“Remy - ben je er, weet jij iets - van een jongen in ons- huis?”

De ruis werd alleen maar erger, iets lag de verbinding dwars.

“Remy!” riep ze luider en haar stem echode in de keuken. “Waar – komt – dit – kind – vandaan?!”

“Ik kan je niet horen, sorry! De verbinding werkt tegen. Even wachten, ik ga nu-“

“Remy, weet jij iets van een jongen in ons huis, die toevallig op een One Direction band lid lijkt?!”

Er was een moment stilte. Voor een moment dacht ze dat de verbinding was verbroken.

“Mia?” Remy zijn stem kwam door, nog steeds met ruis op de achtergrond maar minder dan daarvoor. “een jongen die op een One Direction band lid lijkt? Wat bedoel je?”

“Hij was er ineens,” antwoordde ze snel voordat de lijn weer verslechterde, “weet jij er iets van?”

“Nee, hier heb ik geen aandeel aan, maar je bent een geluksvogel! Je eigen echte One Direction bandlid in huis helemaal voor jezelf! Niks doen wat ik ook niet zou doen!”

“Hij is t-“

“Mia ik moet gaan, de film gaat beginnen maar ik spreek je later. Goed? Dan kan je me alle details vertellen over je mysterieuze jongen, later!”

En hij ging op.

Voor een paar seconden stond ze daar, in een verassende stilte. Er was een kans dat Remy loog, maar zo zat hij niet in elkaar. Hij trotseerde zijn grappen altijd, ongeacht de consequenties.

Zayn knipperde naar Mia.

“Problem?” vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd.

“No,” antwoordde ze zonder te denken.

Zayn zijn gezicht klaarde op, alsof hij het leuk vond dat zij hem in het Engels beantwoordde.

Er was geen twijfel aan de gelijkenissen tussen de ‘echte’ Zayn en deze. Maar dit was veel meer dan alleen een paar gelijkenissen, hij was een exacte dubbelganger. Hij had de juiste ogen, neus, lippen en lach. Zelfs zijn gezichtsuitstraling was precies hetzelfde.

Hoe meer ze er aan dacht, hoe minder ze dacht aan de mogelijkheid dat hij naar binnen was gekomen. Er waren maar drie ingangen. De voordeur, het keukenraam en haar slaapkamerraam. Ze zou de voordeur gehoord moeten hebben omdat ze er vlak bij zat en het was onmogelijk om in stilte het raam binnen te klimmen zonder dat zij het gehoord zou hebben.

Ze liep voorbij Zayn die stond, en liep naar het keukenkastje terwijl zijn ogen haar volgde. Potten, pannen, planken, kommetjes en borden. Er was niks aanwezig dat abnormaal leek. Mia voelde zich dom, ze leunde naar boven en klopte tegen het muurtje achterin de kast. Nee, nog steeds in takt.

Zayn keek mee over mijn schouders naar het keukenkastje. Hij mompelde iets waarvan ik uit ging dat het een hulpvolle verklaring was. Geweldig, voor hetzelfde geld zei hij iets van ‘je moet op de derde steen op de achtste rij tikken met een spatel om de geheime deur te openen’ of iets in die richting. Ze draaide zich om en keek naar hem.


“Ben je hier door heen gekomen?” vroeg zij, en ze wees naar het keukenkastje.

“Yes!” knikte Zayn. Hij begon weer snel te praten, in gebarentaal deed hij alsof hij aan het kruipen en het vallen was en wees achteraf weer naar het keukenkastje.

Hij viel haar keukenkastje binnen?

Mia hielp haarzelf het keukenkastje uit en ging recht op staan, kijkend naar Zayn. Er konden genoeg mogelijke verklaringen zijn hoe dit kind in het keukenkastje terecht was gekomen. Maar wat als hij nooit naar binnen geslopen en het helemaal misschien geen grote grap was? En dat dit tegen alle kansen in ‘the real deal’ kon zijn.

Ze keek naar de jongen voor haar. Hij grinnikte op een schattige manier naar me alsof hij door had dat ze het had uitgevogeld. Het was de 10 jaar oude Zayn Malik, die plotseling in haar keuken stond.

En zij sprak geen woord Engels.

Shit.