Hoofdstuk 2

Ik heb nog een kleine aanpassing gemaakt op het laatste gedeelde van het vorige hoofdstuk, misschien even lezen?

Natuurlijk was dat niet haar meest dominante gedachten. Die gedachte was – terwijl de jongen en Mia allebei schreeuwde alsof er een apacolypse was – ‘er zit een compleet vreemde in mijn huis, hoe komt hij hier binnen?!’ Mia gooide met veel geweld het keukenkastje dicht en ze duwde er met allebei haar handen hard tegen aan. Voor een paar seconden was er een complete stilte, alleen het zware geadem van Mia was te horen. Ze voelde haar hart bonken tegen haar ribbenkast. Toen was er een klein klopje op de deur en een zachte stem die klonk.

“erm.. hello?”

Mia haar bleef tegen het deurtje aan duwen met al haar kracht, ze probeerde zich te beseffen wat er aan de hand was. Het is maar een kleine jongen, dacht ze. Hij kan misschien eerder al het huis zijn binnen gekomen – op welke manier dan ook – maar hij kan bang zijn geworden toen hij merkte dat zij thuis was, dus is hij zich gaan verstoppen. Ze had hem waarschijnlijk heel erg bang gemaakt toen ze het keukenkastje open deed en ging gillen als een spook.

Maar hij kon ook zo’n probleem kind zijn van een van de achterbuurten en probeerde hij binnen te komen om hen te beroven en toen –nogmaals – kwam hij erachter dat Mia thuis was. Wat als er meer binnen waren? Emma zou gek worden als iemand aan haar kleding zou zitten.

De jongen klopte opnieuw op het keukenkastje, deze keer iets harder en hij riep wat woorden. Voor een of andere bizarre reden sprak deze jongen Engels. Ze herkende het toen hij sprak, ze kon het alleen niet spreken. Alleen de hoognodige woorden kende ze. Engels of niet, het feit dat er angst in zijn stem was viel niet te ontkennen.

“Hello?” riep hij opnieuw, “Mom?”

‘Wel, ik ga niet veel antwoorden krijgen als het jongentje in het keukenkastje blijft zitten,’ dacht Mia. Net wanneer ze diep inademde om het keukenkastje te openen, hoorde ze weer het gerommel van pannen en borden gevolgd door een luide, “shit!” Ze opende deur en zei het eerste wat in haar opkwam om te zeggen.

“Let op je taal!”

De jongen knipperde fel met zijn ogen toen het licht het keukenkastje binnen kwam. Hij lag half gepropt en leunend tegen de planken in het keuken kastje. Zijn ogen richtte zich plotseling op Mia – zijn gezicht kwam haar erg bekend voor – en hij ging weer zo ver mogelijk het keukenkastje in.

Jazeker, ze had hem helemaal bang gemaakt.

“Ga hier weg!” riep ze. Ze greep hem bij de schouders om hem eruit te trekken, ruiger dan nodig was.

“Wie ben jij en hoe ben je hier binnen gekomen?” en ze eiste antwoord van het jongentje. Ze besefte zich dat zij waarschijnlijk veel langer was dan dit jongetje en erg intimiderend kon overkomen.

Zijn ogen gingen van het keukenkastje naar Mia, daarna volgde de hele keuken alsof hij de ruimte in zich opnam. Toen mompelde hij weer iets in het Engels.

“Het heeft geen zin om te doen alsof je achterlijk bent, ik weet dat je me kan verstaan. Dus, hoe ben jij mijn huis binnen gekomen?!”

Terwijl ze haar luidruchtig gebruikte kwam tot haar gedachten dat het jongetje haar wel heel erg bekend voor kwam. Maar waar had ze hem eerder gezien? Hij leek wel een jongere versie van Zayn Malik. Behalve dat zij nooit zijn gezicht heeft gezien wanneer hij op het punt stond om te huilen. Ze voelde angst. Ze was nooit goed met kinderen en zeker geen kinderen die veel huilde. Bijvoorbeeld toen ze op een 5-jarige moest passen, het ging helemaal goed tot hij zijn moeder begon te missen. Hij bleef maar om haar huilen. Ze dacht dat ze hem kon opvrolijken door verstoppertje met hem te gaan spelen, maar toen de tijd was ze zich er niet bewust van dat het opsluiten van een kind van 5 niet een van haar beste ideeën was.

“Nee, niet huilen!” zei Mia, terwijl de jongere versie van Zayn zijn ogen gevuld waren met tranen. Haar hand schoot uit naar zijn schouder als gebaar dat ze hem geen pijn wilde doen. Het jongetje dacht blijkbaar dacht dat Mia hem wilde slaan begon te huilen, voor ze het wist rolde de tranen over zijn wangen.

“Nee, nee, nee!” zuchtte Mia en ze zwaaide haar armen in de lucht, “niet doen!”
Het had geen zin, hij stopte niet.

Ze keek rond in de keuken, hopeloos op zoek naar iets waardoor hij stil zou worden. Deze zayn-baby was best een luidluchtige huiler en op iemand moment kon ze de buren voor de deur verwachten.

Haar ogen vielen op een verpakte cake op de aanrecht, ‘Remy zal me hiervoor gaan vermoorden’ dacht ze. Maar hopeloze tijden zorgen voor hopeloze acties.

“Hier,” zei ze en ze pakte het bakje van de aanrecht en reikte het uit naar het kind. Hij stopte met huilen, godzijdank. Hij keek verward naar het bakje in haar hand en toen naar haar.

“Hier,” zei ze opnieuw en ze schudde het heen en weer voor zijn gezicht. “Neem er een, maar stop alsjeblieft met huilen!”

Hij zei weer iets in het Engels, zijn stem was ruw en hij hield een traan tegen. Mia had geen flauw idee wat de jongen zei maar hoopte op een glimlach terwijl ze het bakje weer naar hem uitreikte. Hij keek nog steeds beangstigend maar reikte uit met zijn rechterhand uit naar het bakje. Zijn hele lichaam bibberde. Ze was er niet zeker van of het kwam omdat hij bang was of omdat hij het koud had. Haar huis had geen verwarming en ze merkte nu pas op dat hij best licht gekleed was, het leek wel mode van 10 jaar geleden. Zijn donkeren haren zijn in model en er hing een zilveren ketting om zijn nek.

De jongen kauwde nerveus op een stuk cake terwijl Mia naar hem staarde. Er was geen mogelijkheid dat hij uit een of andere gang kwam, deze knul zou het geen 10 seconden hebben uitgehouden.

“Blijf hier, “ zei Mia toen ze zag dat hij kippenvel kreeg van de kou. Ze wilde niet degene zijn die een kind dood had laten vriezen.
Hij keek haar aan terwijl hij een hap nam van zijn cake.

“Hmm?” vroeg hij.

“Blijf – hier!” zei de nu iets luider en duidelijker, terwijl ze naar de grond wees en naar de deur liep. Het was mogelijk, slomer en duidelijker spreken zou er voor zorgen dat een onbekende taal beter te verstaan was.