Hoofdstuk 1

Mia was alleen thuis op een vrijdagavond.

Dat is precies hoe horror films beginnen, toch? Een jong meisje, helemaal alleen in een heel groot huis op een afgelegen stuk naast de stad. Niemand zou haar kunnen horen schreeuwen en uit de schaduw zou de moordenaar toekijken, door het raam. Wel, ze zou trots willen zijn als iemand in haar huis een horrorfilm zou willen maken. Mia die haar buurjongen altijd kon horen wanneer hij de trap op liep, hij had de gewoonte om ijsberend rond te lopen wanneer hij weer eens ruzie had met zijn vriendin. Bovendien, was Mia haar huis drukker dan het zou moeten zijn. Het functioneerde als studentenhuis en haar huisbaas had alle kamers - zoals de keuken en de badkamer - omgebouwd in slaapkamers. Maar het huis wat eigenlijk twee slaapkamers bevatte, had er nu drie. Mia haar slaapkamer beneden, had een eigen - niet werkende - open haard. Het was voor haar een geheugensteun dat de slaapkamer ooit een woonkamer was.

Hoe dan ook, het punt is dat je voor een goede horrorfilm een groot huis moet hebben met bepaalde plekken om je voor de moordenaar te kunnen verstoppen. In haar huis waren de plekken om je te verstoppen zonder gelijk gevonden te worden minimaal, iedere kamer was zo goed als altijd in gebruik. Een van haar huisgenoten - Remy - was nogal dol op Nerf Guns en gebruikte dit feit in zijn voordeel. Hij vond het leuk om haar deur open te trappen en net zo lang op haar te schieten tot zijn kogels op waren. Wie jou ooit heeft verteld dat jongens ouders worden naar mate de tijd, liegt dat hij barst.

Ik vertel te veel.

Dus zoals ik al eerder zijn, de vrijdag nacht waarop het verhaal begon was Mia alleen thuis. Remy en haar andere huisgenote Emma - eigenlijk Emmalyn - waren weg om naar een van de laatste verschrikkelijke horrorfilms in de bioscoop te gaan kijken. Mia bleef liever thuis.

"Kom op Mia, weet je zeker dat we je niet kunnen overhalen?" vroeg Remy toen hij en Emma naar de voordeur toeliepen. "Ik weet het zeker," antwoordde Mia met een grijns, "ga nou maar, veel plezier!"

Beiden lachten ze, Mia was eigenlijk twee jaar jonger dan hun beiden. Zij was na haar middelbare school gelijk naar de universiteit gegaan, terwijl Remy en Emma een tussenpauze hadden genomen om te genieten van hun vrijheid voor een bepaalde tijd.

"En jij," zei Mia streng terwijl ze met een vinger naar Remy toewees, "als mijn Emma ook maar iets overkomt moet je weten dat ik een .44 heb een een hele grote schep! Ik betwijfel of ik je mis."

"Ik weet het, ik weet het," lachte Remy terwijl hij zijn jas aan deed, "ik breng haar op een redelijk tijdstip thuis.. niet later dan 2 uur in de nacht!"

Emma lachte en keek Mia aan terwijl ze haar rits dicht deed. "We zullen proberen niet teveel herrie te maken als we terug komen. De film begint pas laat in de nacht, dus ik betwijfel het of we voor 2 uur terug zijn.. Weet je zeker dat je niet mee wilt gaan? Ik voel me schuldig om je zo alleen te laten..."

"Emma, je bent mijn huisgenoot, niet mijn moeder," zei Mia duidelijk, "geniet er van en laat je niet tegen houden door mij. Ik heb zelf ook een fantastische plannen voor de avond staan. Ik heb een date met mijn twee favoriete mannen, Ben en Jerry. Met natuurlijk een romantische film op de achtergrond."

Haar huisgenoten draaiden met hun ogen.

"Je hebt seks nodig, heel snel, " zei Remy vastberaden, "heel erg snel."

"Dag jongens!" zei Mia duidelijk en ze duwde haar huisgenoten de deur uit waarna ze 'm achter hun op slot deed.

Daar was ze dus, een 20- jarige studente. Wonend in Parijs in de mooiste jaren van haar leven alleen thuis op een vrijdagavond terwijl ze de afwas deed omdat ze een te groot watje was om een of andere enge horrorfilm te kijken over bloed en martelingen.

Plus, als student had ze een van de eigenschappen die bijna iedere student wereldwijd beleefde, ze was tijdelijk arm.

Mia zuchtte, ze staarde afwezig naar het water gemengd met zeep toen ze haar favoriete Starbucks kop - die zij misschien of misschien niet op een illegale manier in handen heeft gekregen - neerzette op het droogrek.

Plotseling was er het geluid van een harde knal wat achter Mia vandaan kwam. Ze sprong bijna een meter de lucht in de draaide zich om.

De keuken was leeg.

"Wat de -?!" vroeg ze hard op naar niemand in het bijzonder.


Verdacht keek Mia rond in de keuken waar zij stond, ze proberen nog meer rare geluiden te ontdekken. Het was waarschijnlijk gewoon haar buurjongen, die net zo'n loser was als zij en thuis bleef op een vrijdagavond. Net wanneer ze zich terug wilde draaien naar de gootsteen was er een ander hard geluid, dit keer gekletter. Alsof pannen en deksels met elkaar in gevecht gingen. Ze draaide zich opnieuw in en probeerde de bron van het geluid te achterhalen. Het leek erop alsof het geluid uit een van de keukenkastjes terecht kwam aan de andere kant van de keuken.

Heb jij wel eens momenten in je leven waarin je - achteraf gezien - iets kon doen om te voorspellen wat er zou gaan gebeuren? Tot de dag van vandaag wist Mia nog steeds zeker dat zij van te voren niet had kunnen voorspellen wat er zou gaan gebeuren als ze het keukenkastje zou openen. Toen de tijd dacht zij dat ze iets niet goed had opgeborgen toen ze het had weggezet en bereidde ze zich voor om aangevallen te worden door borden en pannen toen ze de deur open deed.

"Hello."

Mia schreeuwde.

Net als de jongen in haar keukenkastje. Ze kon er niet omheen draaien dat de jongen sprekend leek op een jongere versie van een van de bandleden van One Direction, Zayn Malik.