OO2 || Nova

      "Dylan, mijn jongen, dit is Nova," zei mijn vader. Hij legde zijn handen op mijn schouders en duwde mij naar voren. Bijna struikelde ik, omdat mijn hakken over de grond sleepte. Ik lachte een beetje ongemakkelijk naar Dylan, die misschien niet op tien meter afstand stond. Mijn vader hield nog steeds trots zijn handen op mijn schouders, iets waarvan ik wist dat het niet gemeend was. Het zorgde er wel voor dat ik niet tot amper achteruit kon stappen. Ik bekeek Dylan even vanaf de kleine afstand. De bruine haren die onder zijn muts uitstaken gingen alle kant op en zijn kleding was vrij simpel. Hij had hier en daar een moedervlek of een sproet, maar over het algemeen leek zijn huid vrij oneffen. Daarna bekeek ik zijn ogen, die alle kanten op schoten, maar duidelijk op mij gericht waren. Ik kreeg een lichtrode kleur zodra ik door had dat de jonge man mij ook aan het bekijken was.
"Aangenaam, " stammelde ik.
Dylan glimlachte. "Ik denk dat je mijn naam kent, maar Dylan O'Brien. Ik hoop dat je het niet jammer vindt dat ik je tegenspeler ben."
Ik duwde mezelf iets richting mijn vader, zodat ik niet langer te dicht bij Dylan stond. Ik zou het ook niet fijn vinden als iemand zijn dochter, of zoon, zo in mijn gezicht zou duwen. Ik deed nog een stapje achteruit, zodra mijn vader mijn schouders los liet.
"Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die dat jammer zouden vinden, " zei ik lachend. Ik pakte een elastiekje uit mijn zak en bond mijn haar in een messy bun. Dylan leek enige fascinering te hebben voor mij, die met grootste moeite een rommelige knot maakte.
"Je zult je erover verbazen, " mompelde hij afwezig. We lachten beide. Mijn vader lachte ook nogal nerveus. Alsof hij niet goed wist of hij mee moest lachen of niet. Ik vond van niet. Niet lachen als je het niet meende, dat was mijn mening. Van mij mocht hij überhaupt wel weg, hij maakte mij alleen maar nerveus door zo achter mij te staan, over mijn schouder meekijkend. Alsof hij mijn gedachte kon lezen draaide hij zich om.
Mijn pa keek even fronsend onze richting op, "Ik ga richting de studio, laatste aanpassingen maken, jullie kids redden je wel."
Dylan had enigszins beledigd gekeken zodra mijn pa ons kids noemde en hij had het recht. Twintig en vierentwintig jaar oud, we waren niet bepaald kids meer. Al speelde hij nog wel een vrij jong iemand in de meeste films en series waarin hij te zien was. Misschien vandaar, mijn pa verwarde vaak aspecten van echte mensen met aspecten van de rollen de ze gespeeld hadden.
"Ik emh, moet ook maar eens gaan, het was leuk je ontmoet te hebben, maar ik moet ook weer ergens anders zijn om te werken, dus nja, tot snel," zei ik, nog steeds een beetje overdonderd door de enthousiaste en overdreven manier waarop mijn pa ons had voorgesteld. Dylan keek mij glimlachend aan en na gedag gezegd te hebben liep hij voor mij de deur uit. Was dit de jongen waar ik intieme scènes mee moest gaan doen?