OO1 | Nova

"Dear,

This I'm Writing With An Open Mind, But Closed Eyes."

Dat was de eerste gesproken regel van het script dat ik in mijn trillende handen hield. Ik had het pas een paar dagen geleden gekregen, maar de randjes waren nu al lelijk om ik het verdomde een mapje om het script heen te doen. Ik had gewoon officieel de rol gekregen, maar geloven deed ik het nog niet helemaal. Het was alsof ik nog wakker moest worden uit een prachtige nachtmerrie, waarin stress mij te veel zou worden. Nooit was ik echt populair geweest, al had ik altijd genoeg vrienden gehad. Ik keek naar de deur, waar Dylan straks doorheen naar binnen zou komen. In de afgelopen jaren had ik hem wel eens zien lopen, aangezien ik dankzij mijn vader altijd al plaatsen zoals Hollywood makkelijk kon bezoeken, mijn vader werkte immers zelf in Hollywood. Ik was dan ook voorgesteld aan genoeg bekende mensen, aan idolen van mij, maar altijd bleef het spannend. Ik wist even niet meer of het spannend was omdat het Dylan O'Brien was, of omdat ik voor het eerst op het punt stond een tegenspeler te ontmoeten, in plaats van een beroemdheid die niks met mij te maken had. Ik ademde diep in, mijn ademhaling was nogal onrustig geweest. Ineens viel alles wat ook maar een klein beetje fout was aan mijn gestel, mijn houding, of mijn uitdrukking mij op. Het was zoveel meer dan mijn ademhaling. Ik wilde zo graag een goede indruk maken, dat ik waarschijnlijk iets te hard mijn best deed. Nou, waarschijnlijk? De kapotgebeten binnenkant van mijn wang wist wel zeker dat ik te zenuwachtig was om een goede indruk te maken. Ondanks dat ik niet verlegen was wist ik niet wat ik moest gaan zeggen tegen Dylan. Straks vond hij mij arrogant omdat ik niet verlegen en teruggetrokken zou zijn, of vond hij mij irritant omdat ik te verlegen en teruggetrokken was. Ik liet mij zakken op één van de stoelen die in de kamer stond. Vijf minuten, hij was nu al vijf minuten te laat. Daar ging zijn goede eerste indruk in ieder geval, tegenover mijn vader dan. Mijn vader was producent, maar hij had beloofd dat hij niks te maken had met mijn casting. Alsof ik dat geloofde. Hoe dan ook, mijn vader had een hekel aan mensen die te laat kwamen en hij zat nu al vijf minuten te wachten op een te late Dylan. Mijn pa had erop gestaan dat hij mij en Dylan aan elkaar zou voorstellen, aangezien hij er zeker van was dat als ik mezelf zou voorstellen ik het compleet zou verpesten. Mijn pa pakte net zijn mobiel uit zijn zak, om de jongen te bellen en te vragen waar hij bleef, toen Dylan binnen kwam lopen.
"Het spijt me dat ik te laat ben, John," zei hij breed glimlachend tegen mijn vader. "Dit moet jouw dochter zijn, toch?"
Ik wilde wel zelf antwoorden, maar min vaders stem bulderde al door de kamer.