Als hij het aanvroeg, zou je dan "ja" zeggen?

'Hey Nicole!'
'Dit is al zó lang geleden!'riep ze uit.
'Ja hoor. Al zeker één week,'zei Justin, terwijl hij met zijn ogen rolde.
Ze keek naar mij en glimlachte dan.
'Chloë?'vroeg ze.
'Uuhm ja. Jij bent Nicole?' Ik vroeg me af hoe het kon dat ze Nederlands kon. En net toen ik me dat afvroeg, begon ze verder te babbelen.
'Je vraagt je vast af hoe ik je ken. Nou, Justin stuurt al de hele tijd berichten over jou, dus dat is makkelijk uitgelegd. En je vraagt je waarschijnlijk ook af waarom ik Nederlands spreek?'Ze keek me vragend aan en ik knikte snel.
'Wel, mijn moeder is Nederlands en mijn vader is Amerikaans. Ik ben geboren in Amerika. en heb daar tot mijn 1 jaar en een half gewoond. Dan zijn we naar Amerika verhuist, waar we tot mijn 10 jaar hebben gewoond. Dan zijn we weer voor 2 jaar naar Nederland gekomen, en toen waren mijn ouders het beu. Ze zijn gescheiden. Mijn vader is samen met mij terug naar Amerika gegaan. Mijn zus en moeder zijn in Nederland blijven wonen. Die moet ik morgen trouwens ook nog eens opzoeken.'
'Dan ben je al veel verhuist,'merkte ik op.
Ze lachte. 'Nou ja, dat kan je wel zeggen.'
Justin kuchte even. 'Chloë? Zou je het erg vinden om even met Nicole mee te gaan?'
'Tuurlijk niet,'zei ik, hoewel ik natuurlijk veel liever bij hem zou blijven. En nu ik wist dat Nicole zelf een vriend had, vond ik haar wél aardig.
'Ik stuur een sms als ik klaar ben met me om te kleden en mijn haar en zo, oké?'
Ik trok een wenkbrauw op. 'Omkleden?'vroeg ik en we barstten alletwee in lachen uit.
Toen we uitgelachen waren, omhelsde Justin, Nicole en mij en ik werd natuurlijk weer helemaal rood.
Nicole trok me mee naar de kantine, waar we iets om te drinken bestelden, en ze haar levensverhaal nog iets gedetailleerder vertelde.
Toen ze uitverteld was, keek ze me nieuwsgierig aan.
'En?'
'Wat?'vroeg ik verbaasd.
'Nou, hoe is het met jou en Justin?'
'Uuhm... ik... bén niet met Justin of zo.'
'Nog niet,'zei ze geheimzinnig.'Als hij het aanvroeg, zou je dan "ja" zeggen?'
'Mmh...'ik deed alsof ik twijfelde. 'Natuurlijk!'
'Mooi. Dat vroeg hij namelijk daarnet via sms aan me. Ik dacht van wel, maar wist het natuurlijk niet zeker.'
Ik schrok. 'Ga je dat aan Justin vertellen dan?'
'Ja, tuurlijk! Als jullie het niet zelf doen, speel ik wel voor koppelaar. Vind ik niet erg, hoor!'voegde ze er grijnzend aan toe.
'Hee, Nicole! Please! Niet doen! Hij vind me vast niet eens leuk.'
'Natuurlijk wel! Ik zag hoe hij naar je kéék hoor. Nog een fruitsapje?'vroeg ze terwijl ze lachend rechtsprong.
Ze liep naar de bar, en bestelde nog drinken.
Ik keek haar kwaad aan, maar ze lette niet op me.
Plots voelde ik twee handen over mijn ogen en hoorde ik 'Wie ben ik?'.
Ik schrok, tot ik bedacht dat ik die mooie stem natuurlijk kende.
'Justin,'zuchtte ik opgelucht.