Hoofdstuk 3.5

We stappen uit voor het huis waar Miriana woont, moeten eerst nog de met grind bedekte oprit over voor we om het huis heen kunnen lopen, zodat we in de achtertuin uitkomen.
Zodra je de auto uitstapt, kun je de muziek al horen. En het feest is nog niet eens begonnen! We zijn een van de eersten, als je naar het aantal auto’s op de oprijlaan kijkt. De rode Mini die ik herken als die van Miriana staat voor de garagedeur, met daarachter een zilveren Volkswagen en een BMW, die ook zilver van kleur is.
Ik herken het liedje Faster, van Matt Nathanson. Dit liedje hoor ik gemiddeld drie of vier keer per week, omdat het zo populair is en het elke keer voorbij komt op The Blend. Thuis staat de radio vaak aan en in de auto eigenlijk ook altijd.
‘Hey!’ worden we al begroet door Miriana, haast voordat we goed en wel het poortje door zijn en in de tuin staan. Ze rent naar ons toe, legt haar beide handen om Dans gezicht en kust hem. Daarna draait ze zich om en trekt haar vriendje met zich mee naar de draaitafel, want zoals afgesproken zou Dan voor de muziek zorgen. Dat aangezien Dans hobby deejayen is.
Het is me niet opgevallen dat Miriana Angelo of mij aangekeken heeft.
Dan zien we de rest van de avond niet meer terug, kan ik zeggen uit ervaring, als ik hem achter de muziek plaats zie nemen.
Er komt een groep jongeren na ons de tuin in, waarin Angelo een klasgenoot herkent. ‘Ben zo terug,’ meldt hij me en ik knik.
En dan sta ik alleen. Ik steek met een zucht mijn beide handen in de zakken van mijn broek en kijk eens rond. Het begint al een klein beetje te schemeren; het is immers ook al zeven uur geweest. Er staat een groepje te lachen vlak bij het zwembad, waarvan het water blauw en door meerdere lampen verlicht is. Zelfs de duikplank heeft eigen verlichting.
Maar dan zie ik haar. Alweer.