Hoofdstuk 3.4

Abrupt sta ik stil, met de deurklink in mijn hand en met mijn voeten op de drempel. De winkel ziet er niet anders dan anders uit; enkele tafeltjes omringd door stoelen, de met mintgroen gekleurde mozaïektegeltjes bedekte wans met de kleine nisjes waaruit je yoghurtijs kunt halen en daarna de balie met verschillende toppings. Van oreo-kruimels tot aardbeien of blauwe bessen. De weegschaal en de kassa, met daarachter dat ene meisje. Het meisje waar ik sinds twee dinsdagen geleden naar op zoek was.
Ik herinner mezelf eraan dat het noodzakelijk is weer te beginnen met ademhalen en stap na een flinke inhalatie zuurstof de zaak binnen. ‘Goedemiddag, willen jullie eerst wat proeven?’ Jack pakt een stapeltje kleine cupjes van een nog hogere stapek bakjes en steekt ze uit naar Angelo.
‘Ja, natuurlijk,’ zegt deze gretig.
Ik knik Jack met een glimlach gedag en zie haar verlegen teruglachen, waarop ze vluchtig haar blik afwendt.
Angelo verdeelt de vijf cupjes onder ons drieën, wat een onmogelijke opgave is. Ik krijg er eentje aangereikt.
Zoals we altijd wanneer we frozen yogurt gaan eten, beginnen we alle soorten die ons lekker lijken te proeven, ook al zijn we hier al zo vaak geweest dat we zo langzamerhand alle smaken al wel geproefd hebben. We hergebruiken onze cupjes dus, waar we het ijs in spuiten, om uiteindelijk ieder voor zich een grotere bak te pakken en daar ijs in te spuiten. Ik kies voor drie verschillende swirls, om er dan cookie dough topping oveheen te gooien, met een paar aardbeien en gummybeertjes. De bak zet ik voor Jack neer, die het zorgvuldig weegt en er een grijze Looney Tunes lepel in steekt, bijpassend bij het bakje zelf, waar Tweety en dat ene grijze konijn op afgebeeld staan.
Als ik mijn creditcard tevoorschijn haal, beginnen Jacks lange smalle vingers iets in te tikken, waarop ik kan betalen. Ik zie dat ze geen lange nagels heeft, ze heeft ze afgebeten.
‘Alsjeblieft,’ klinkt haar stem als ze me het bonnetje toesteekt. ‘En eet smakelijk.’ Ze glimlacht en we hebben kort oogcontact. Ik zie iets in haar bruingroene kijkers wat ik jammer genoeg niet kan plaatsen. Ik trek ook mijn mondhoeken op, maar voordat ik me om kan draaien om bij Dan en Angelo, die al aan een tafeltje zitten te smullen, te komen zitten, opent Jack haar mond: ‘Heb ik trouwens veel gemist bij tekenen?’
Het verbaast me een beetje dat ze mij uitgekozen heeft om tegen te praten. Maar waarom zou ze dat niet doen? ‘Nee, dat valt wel mee, volgens mij.’
‘Oh, oké. Dat is fijn.’
Iets in haar houding laat zien dat er zojuist een last van haar schouders is gevallen. ‘Hoezo was je er niet, dan?’ Ik kan het niet laten het te vragen.
‘Ik was ziek.’ Jack haalt haar schouders op.
Op dat moment begint Dan te roepen: ‘Luke, houd nou eens een keertje op met flirten en besteed eens een beetje aandacht aan ons, alsjeblieft.’
‘Sorry,’ verontschuldig ik me tegenover Jack en ik draai me om naar de jongens, als ik Angelo van mij naar mijn handen zie wijzen. Ik kijk hem onbegrijpend aan, maar krijg dan door dat ik mijn yoghurt vergeet. ‘Oeps,’ grijns ik naar Jack als ik vlug het bakje ijs van de toonbank gris en meeneem naar het tafeltje.
‘Helemaal met zijn hoofd in de wolken, mag dat duidelijk zijn.’ Ik geef Dane en stomp tegen zijn schouder, waarop hij verontwaardigd een ‘au!’ uitroept. Dan kijkt hij naar het meisje achter de kassa en wijst met zijn lepel naar mij. ‘Hij is niet zo lief als hij er misschien uitziet.’
Mijn mond klapt open en ik volg Dans blik naar Jack, die met een glimlachje zachtjes haar hoofd schudt. Ik haal mijn schouders op en plof neer op een stoel. ‘Gaan we naar huis?’ vraag ik Angelo, maar hij steekt net een hap ijs in zijn mond en schudt zijn hoofd. ‘Lekker aardig zijn jullie,’ merk ik op en begin zelf ook aan mijn ijs. Bij de eerste hap herinner ik me weer dat ik het warm had en wat voor dorst ik eigenlijk had. Frozen yogurt is erg lekker.
Ik draai het bakje een paar keer rond om de tekenfiguurtjes te bekijken terwijl er een bolletje koekjesdeeg in mijn mond smelt, om daarna op te kijken of Jack nog naar ons aan het kijken is. Tegen mijn verwachting in zie ik haar niet.
Pas als we alle drie het ijs opgegeten hebben, staat ze er weer. Er komt net een gezinnetje met twee schattige kinderen naar binnen als we opstaan om aanstalten te maken om weg te gaan. De bakken gooi ik in de prullenbak en ik loop achter Angelo en Dan aan, de deur door naar buiten. Nog één keer kijk ik achterom naar Yogurtland. Ik zie mezelf in de weerspiegeling van het raam en veeg de onopvallende druppel ijs van mijn wang. Door het glas heen kan ik toch een beetje naar binnen kijken, recht in de ogen van Jack, die op dat moment het pas binnengekomen gezin helpt. Ik voel dat ik mijn mondhoeken zich optrekken en dwing mezelf gewoon voor me te kijken, mede zodat ik kan zien waar ik loop.
Achter de andere twee jongens aan lopend naar de parkeerplaats, zet ik de feiten voor mezelf kort op een rijtje. Het begon allemaal op de eerste schooldag na ons uitstapje naar Kings Canyon. Dan, Angelo en ik op de camping. We hadden ons verslapen en waren dus niet op tijd vertrokken, waardoor we veel en veel te laat op school aankwamen. We moesten op bezoek bij meneer Brown, de directeur, en daarna zag ik haar voor het eerst. Het was vlak bij mijn kluisje. Ze liep voorbij, maar ze keek me aan. En ik keek naar haar.
En toen was ze al weg , maar de daaropvolgende pauze, toen we buiten bij de picknicktafel zaten, zag ik haar weer. Ik ving een glimp van haar op toen ze de bus instapte. Ik weet nog dat ik haar mede herkende aan haar rugtas. Dezelfde tas als Isabella gekocht heeft bij de Target. Het is een bruine tas met verticale patroontjes, met een leren flap en voorvakje en aan de rits hangen bruinlederen franjes. Daarbij herkende ik haar ook nog aan de knot op haar hoofd, natuurlijk.
De derde keer dat ik Jack gezien heb was bij de tekenles. Ja, toen zat ze achter me. En nu een vierde keer, in Yogurtland niet te vergeten. Wat een toeval, telkens weer.
Oeps, nu vergeet ik helemaal het incident waarbij ik door haar bijna tegen de auto van Brown botste.
‘Lieverd?’ Ik knipper tweemaal met mijn oogleden en kijk in de grijns van Angelo. ‘Lukt het of moet ik je helpen?’
‘Het lukt wel, dank je.’ Ik tuit mijn lippen om hem als het ware een kusje te geven, terwijl ik in mijn broekzak de autosleutel vind. Ik zet allebei de jongens bij hen thuis af met de afspraak ze over een uurtje of drie weer op te halen voor het feestje bij Miriana, dat vanavond is. Er is een barbecue, muziek en gelegenheid om te zwemmen. Niet dat het me stuk voor stuk aanspreekt, hoor. Ik kom gewoon voor de gezelligheid. En om Angelo hier en daar te ondersteunen in tijden van eenzaamheid. Ik weet eigenlijk niet of hij daar last van heeft; ik zeg ook maar wat. Of ik zin heb om naar dat feestje te gaan? Nog geen idee, dat vertel ik vanavond wel. Miriana heeft wel vaker zulk soort feestjes gehouden en ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik daarvan moest vinden. Het klikt niet helemaal tussen ons, om het zo maar te zeggen. Ik weet niet, ik vind haar wat te kakkerig, maar ook weer helemaal niet. Ze is op zich best normaal, maar hoe ze soms kijken kan of hoe ze Angelo en mij soms kan aankijken. Pfoe…
Dat Dan het zo lang met haar uit kan houden begrijp ik ook niet helemaal. Ach ja, soort zoekt soort, heb ik mijn moeder wel eens horen zeggen. Toch mag ik Dan wel en Miriana minder…