Hoofdstuk 2.2

‘Oh, sorry,’ klinkt gelijk een ietwat hese meisjesstem.
‘Maakt niet uit,’ glimlach ik en ik knipper een keer met mijn ogen, en dan merk ik wie degene is tegen wi ik op ben gebotst. Haar ogen kijken me met een bruine kleur aan, maar aan de buitenkant van haar irissen is de kleur groen te zien. Haar witte tanden staan recht in haar mond en haar lippen zijn roze van kleur. Haar haren heeft ze samengebonden in een knot.
Het is mijn zusje.
‘Hé.’
‘Hoi,’ is haar antwoord, waarna ze de deur voor ons openhoudt en we haar passeren. ‘Ben je vrij?’ hoor ik haar dan vragen. Ik knik. ‘Zou je dan zo lief willen zijn om me mee te nemen naar huis?’
Ik heb mijn mond nog niet geopend of Angelo is me al voor. Hij komt naast me staan, slaat een arm om mijn nek en zegt: ‘Natuurlijk is je kleine grote tweelingbroertje bereid je naar huis te brengen.’ Met een hoofdknik naar Dan voegt hij er nog aan toe: ‘En wij zijn zo lief en aardig om dat te accepteren en er dus mee in te stemmen.’
Met een glimlach werpt Isabella me een kushandje toe. ‘Super. Dan kom ik er zo aan,’ zegt ze voor ze de klapdeuren doorgaat en de buitenlucht in stapt.
Ze moet vast nog iets regelen bij muziek, denk ik bij mezelf als we verder lopen. Ik kijk over mijn schouder achterom en zie haar inderdaad die richting uit lopen, want net als bij tekenen is het muzieklokaal aan de andere kant van het schoolplein.
We lopen langs de kluisjes, waar we allen doen wat we moeten doen. Ik kijk om me heen met de hoop dat het meisje met de knot van gisteren op te merken, maar ik spot haar niet. Ik blijf zo lang mogelijk bij mijn kluisje rekken, tot Dan en Angelo ongeduldig staan te wachten aan het einde van de gang en ik het eigenlijk niet kan maken om nog langer hier te staan treuzelen.
De pick-up staat op de voor de helft al verlaten parkeerplaats voor de school, naast een zilveren Volkswagen Passat. De auto schittert in het zonlicht, vooral in vergelijking met de roodbruine van mij ernaast.
‘Luke,’ hoor ik Dan zijn keel schrapen, ‘je moet echt eens een nieuwe auto kopen.’ Ik kijk hem aan en zie hem naar de twee auto’s kijken. ‘Je moet je schamen met die roestbak van je.’
‘Ik hoor net dat je lopend naar huis wilde?’
Ik vis de sleutelbof uit mijn rugzak en steek de sleutel in het slot van mijn deur. Dan kruip ik over de bank om de deur aan de bijrijderkant handmatig te ontgrendelen. Hij wordt opengetrokken door Dan, die al naar binnen stapt. ‘Ah,’ houd ik hem tegen met mijn vlakken hand, ‘zeg eerst sorry. Anders mag je alsnog op de bus gaan wachten.’
Dan kijk me met met grote ogen aan, trekt dan een pruillip en komt met uitgestoken armen naar me toe. ‘Oh, het spijt me zo, Lukieboy, dat ik je prachtig glanzende en spiksplinternieuwe auto zo de grond in boorde. Vergeef je het me?’
‘Ik zal het niet doen als ik jou was.’ Angelo komt achter Dan aan en duwt hem verder de auto in, waardoor Dan voorover duikt en de versnellingspook in zijn buik krijgt.
‘Ah! Waarom heb je niet gewoon een automaat?’ kreunt hij.
Ik slaak een zucht en richt me op Angelo. ‘Ik mis die tijden van vroeger. Gewoon zonder een vervelende Dan, wij vrolijk en blij me tzijn tweetjes met auto’s spelend in de zandbak op school. Vanaf de kleuterklas waren wij samen, en nu zitten we met Dan opgescheept. Waarom kunnen we hem niet gewoon weg laten brengen of laten ontvoeren? Snap je? Dan hebben we geen last meer van hem en wij redden ons wel. Win-win situatie!’
Dan werpt me een boze blik toe en maakt aanstalten me te gaan slaan, maar dan staat Isabella in de deuropening.
‘Hé!’ klinkt haar stem. ‘Laat mijn broertje met rust, oké? Hij heeft ook liefde nodig.’
Ik pak Dans pols vast en knik, hem streng aankijkend, maar hij begint te lachen. ‘Hij heeft ook liefde nodig,’ imiteert hij Isabella.
Mijn blik dwaalt af naar mijn zusje, die juist haar tas van haar schouder laat glijden en in de achterbak gooit. Ja, het is mijn zusje, mijn tweeënhalve minuut oudere tweelingzus nog wel, maar ze zit niet bij me in de klas. Ze is een paar jaar geleden blijven zitten om het schooljaar over te doen, terwijl ik wel over was gegaan samen met Dan en Angelo. Sindsdien zitten we niet meer bij elkaar in dezelfde klas of in hetzelfde leerjaar.
‘Ik ga wel achterin zitten.’
‘Dat mag niet van pap,’ reageer ik snel, want ik weet dat Isabella ook weer dat hij zoiets veel te gevaarlijk vindt. Hij vertrouwt mij, zijn bloedeigen zoon nog wel, niet achter het stuur. En daarbij mag het niet van de politie en zou ik de bijbehorende boete mogen betalen. Daar heb ik om eerlijk te zijn geen zin in.
‘Maar papa is hier niet.’
‘Weet ik. Nou en?’
Ik zie haar met haar ogen rollen en ze zucht. ‘Maar mag ik dan wel zitten?’
‘Hier,’ reageert Angelo, waarop hij kort op zijn schoot klopt.
Isabella trekt een mondhoek op en stapt in de auto. ‘Ook goed,’ komt het uit haar mond voor ze op Angelo’s schoot ploft.
‘Oh, je bent zo super zwaar!’ piept de jongen gelijk. ‘Je moet minder eten, Belly.’ Dat laatste levert hem een tikje bovenop zijn hoofd op.
Ik trek mijn deur dicht. ‘Zit iedereen?’
‘Aye aye, kapitein,’ klinkt mijn zusje en ze kijkt me met een grijns aan. Ik grijns terug. Ik start de auto en ze legt haar hand op de hendel aan de deur om hem dicht te trekken, maar voordat de dat doet hoor ik de zilveren auto naast ons piepen en de lampjes knipperen achter elkaar. ‘Doei, tot morgen,’ roept Isabella naar iemand, voordat ze de deur sluit en ik weg kan rijden.
En is rijd ook weg, maar in mijn ooghoek zie ik degene van wie de Passat is in beeld komen. Het is een zij. Ze doet net de deur van haar auto open, gooit haar tas naar binnen en trekt het elastiekje uit haar haren, zodat de lange paardenstaart uiteen valt in een dikke bos haren die over haar rug hangt. Ze woelt er een paar keer doorheen met haar handen en het valt me op dat haar haren aan de onderkant blonder zijn dan aan de bovenkant. Ik heb Isa eens iets over deze manier van haren verven horen zeggen, een poos geleden. Noemen ze zoiets niet dipdye? Net als ze in de auto wil stappen, ontmoeten haar ogen de mijne.
‘Gast, kijkt uit!’ net op tijd legt Dan zijn handen om het stuur en ontwijkt op een haar na een andere auto, zwart en geparkeerd op de parkeerplek het dichtst bij de school; de auto van meneer Brown. Als versteend kijk ik naar Dans handen om het stuur die mijn plaats hebben ingenomen, terwijl ik mijn armen heb opgeheven en met een geschrokken gezicht toekijkt. ‘Wakker blijven, oké?’
Ik knik en bijt op mijn onderlip wanneer ik het sturen weer overneem en deze keer zonder fouten het schoolterrein afrijd. Mijn blik blijft strak op de weg gericht.