Hoofdstuk 2.1

‘Voor de volgende, tevens laatste opdracht van dit schooljaar zullen jullie in tweetallen moeten werken. De duo’s zal ik maken en jullie volgende week laten zien. Wat mij betreft mogen jullie nu opruimen en je klaarmaken voor vertrek.’ De vrouw voorin het klaslokaal klapt een keer zachtjes in haar handen, waarop iedereen zijn of haar tekenspullen opruimt en de tassen inpakt. De lerares kijkt haar klas toe en krabt even op haar hoofd, waardoor het slordige knotje heen en weer beweegt.
Het is dinsdag, de dag na onze terugkomst van de camping. Gisteren ben ik vermoeid na een lange dag thuisgekomen, nadat ik Dan en Angelo bij hen thuis had afgezet. Mijn moeder wilde natuurlijk alles weten over hoe het gegaan was, of ik het leuk gevonden had en of we nog op tijd in de les konden zitten. Hoofdschuddend luisterde ze naar mijn verhaal en toen ik uitverteld was, ben ik mijn bed ingekropen en ben gaan slapen, zo moe was ik. Ik werd vanmorgen pas weer wakker, toen mama mijn kamer binnenkwam om te zeggen dat ik op moest schieten om deze keer wel op tijd op school te komen.
En nu is die schooldag alweer voorbij. Achteraf is deze daag snel voorbij gegaan. Ik heb trouwens uitgekeken naar het meisje met de knot van gisteren, de vrouw die tekenles geeft doet me aan haar denken als ik nog even achterom kijk voor ik het lokaal uit loop. Ik hoopte dat ik het meisje nog zou zien vandaag, maar tevergeefs. Ik ben haar niet tegengekomen.
Je moet als je van het tekenlokaal naar het schoolgebouw wilt gaan buitenom lopen, over het plein. Er is geen gang die het tekenlokaal met het gewone gebouw verbindt, maar eerlijk gezegd zie ik geen reden waarom dat vervelend zou moeten zijn, wat ik sommige meisjes hoor beweren. Tegen de muur van het witte schoolgebouw zie ik Dan staan, die net zijn lippen op die van Miriana drukt. Ze trekt zich terug en loopt nog achterom zwaaiend bij Dan vandaan, op weg naar haar volgende les of naar huis.
‘Zo,’ zegt hij als hij me heeft ontdekt en zich van de muur afzet om me dan op te wachten, ‘heb je je paar creatieve uurtjes ook weer achter de rug?’
Ik knik en samen lopen we verder naar de kluisjes. ‘En heb jij je jamsessie ook weer overleefd voor vandaag?’
‘Ja man,’ steekt Dan direct van wal, ’verschrikkelijk. Ik wilde dat ik muziek nooit gekozen had. Ik heb er zo’n spijt van!’
‘Waar heb je spijt van?’ hoor ik plots achter ons. Ik had helemaal niet door dat Angelo zich ook bij ons had gevoegd. ‘Van Miriana?’
‘Dat is een ander onderwerp.’ Dan stoot Angelo met zijn elleboog tussen zijn ribben, waarop die zijn handen verontwaardigd de lucht in gooit.
‘Sorry, ik wist niet dat je boos zou worden.’
‘Oh, ik haat het als mensen zoiets zeggen,’ reageer ik.
‘Sorry,’ begint Angelo.
‘Ik wist niet dat je boos werd,’ vult Dan hem razendsnel aan. De twee gieren het uit van het lachen.
‘Stelletje sukkels,’ mompel ik hoofdschuddend meer tegen mezelf dan tegen hen.
Ik duw de klapdeuren open om de school binnen te gaan, maar loop dan recht tegen iemand op.