003. Een paar weken later

Een paar weken later, in het leven van Jane

Ik sla mijn kluisje dicht. Een blokuur Nederlands, dat vooral als eerste uren van de week is vreselijk. MAK, ook wel mevrouw Akersön, een vrouw met Duitse familie. Waarom zij überhaupt ooit Nederlands is gaan geven, geen flauw idee. Een vreselijk Duits accent en snapt zelf ook vrijwel niets van het vak. Dat is ook de reden dat ik er een 4,4 voor sta.. Mijn rapport staat vol rode cijfers, helaas. Het luidde geluid van de bel vult de hal. 'Hey,' ik loop naar Amanda toe. 'Straks biologie hé,' glimlach ik voorzichtig, geen goed gespreksonderwerp wetend. Ik kijk naar mijn Micheal Kors tas. 'Nu ik het zeg,' ik voel mijn wangen rood kleuren. 'Oeps,' grinnik ik. 'Kom,' ik trek Amanda mee de gang in. Mevrouw Akersön staat al ongeduldig op haar horloge te tikken. 'Te laat dames,' klinkt haar vreselijke stem. Met een zucht ga ik zitten. 'Sssssstt' haar kwijl spat om mij heen. 'Ssssssst,' ik doe haar voorzichtig na. 'M-e-c-a-r-t-n-e-y,' ze spreekt mijn naam rustig en geheel verkeerd uit. 'Jane ook wel,' ik kijk haar bijdehand aan. 'Ga anders maar weg,' haar stem klinkt woest. 'Oké,' grijnzend stop ik mijn boek in mijn tas en smijt de deur met een klap achter mij dicht. Geweldig denk ik bij mezelf. Uurtje of twee terugkomen, hopen op een.

Ik stap het muffe kamertje van de rector binnen. 'Ik ben eruit gestuurd,' zeg ik zacht. Hij knikt. 'Waarom?' Vraagt hij na een lange stilte. 'Ik deed mevrouw Akersön na,' ik probeer mijn grijns te onderdrukken. 'Mogen jullie elkaar?' Hij lijkt een psycholoog te worden. 'Ik denk het niet, ze moet altijd mij hebben,' ik glimlach flauwtjes. ''Je moet vanmiddag twee uur terugkomen,' hij kijkt mij strak aan. 'Oké en nu? Het was een blokuur,' ik frons. 'Je vraagt of je weer naar binnen mag,' er verschijnt een lichtelijke grijns op zijn oude gezicht. 'Oké,' ik slinger mijn tas op mijn schouder en loop zonder een doei de kamer uit.

Zacht klop ik op de deur. 'Mag ik binnenkomen?' Vraag ik voorzichtig. 'Nein,' haar stem klinkt boos. Ik sluit de deur en loop weer terug. De deur die ik net vluchtig verlaten heb is nu gesloten. Ik klop opnieuw. 'Ik mocht niet binnenkomen,' mompel ik zacht. 'Nou ja, dan hoef je vanmiddag een uur minder en kom je hier maar zitten,' uitnodigend schuift hij een stoel naar achteren. Twijfelend ga ik op de stoel zitten. 'Deze tekst schrijf je vijf keer over,' hij pakt een van zijn pennen. Met een zucht begin ik met het schrijven, waardoor het uur uren lijkt te duren en ik met een pijnlijke hand naar Biologie ga..