De keuze

Mijn vader was de eerste die van mijn twijfel wist. Hij bekende me dat hij een oom had waarvan hij nu vermoedde dat hij een tovenaar was geweest. Natuurlijk had niemand hem dat vertelt, maar blijkbaar was hij dus niet helemaal onbekend met magie. Misschien verklaarde dat waarom hij de persoonlijke brief van McGonagall had geloofd. Natuurlijk kon mijn moeder nu ook niet meer ontkennen dat er zoiets als magie was, maar ze stond er niet bepaald open voor.

Het behulpzame advies van mijn vader was dat ik mijn hart moest volgen. Maar ik besliste liever met mijn hoofd, en voor ik kon beslissen, had ik meer informatie nodig. Dus, besloot ik, moest een brief schrijven aan McGonagall.

De volgende dag stond ik vroeg op om een uil te vangen. Ik wist dat ze me iets gestuurd moest hebben. Nu maar hopen dat het een vriendelijke uil was. Had ik een schepnetje mee moeten nemen, vroeg ik me af toen ik om 7 uur ’s ochtends in de tuin aan het wachten was. Het was nog veel te vroeg om op te staan in de vakantie, en ik voelde me dan ook best moe. Gelukkig was het heerlijk weer en ik genoot van de koele ochtend, liggend op het gras.

Ik schrok op van het geluid van vleugels. Was ik in slaap gevallen? Hoe?
Naast me zat een uil. Hij was blijkbaar net neergestreken en leek blij me wakker te zien. Zo te zien had hij weer een brief meegebracht en ik maakte het voorzichtig los.
“Blijf nog heel even, alsjeblieft.”
Als die uil nu wegvloog, moest ik nog een dag wachten. Gelukkig leek hij me te begrijpen en bleef rustig zitten.

Tot mijn verbazing was het niets anders dan gewoon de brief die ik een paar weken geleden had gekregen. Ik haalde elk velletje eruit, maar alleen de tekst dat ik in aanmerking kwam voor een plaatsje op Hogwarts met nog een vel met alle benodigdheden. Ik liet me op het gras vallen, en vroeg me af wat dit nu weer betekende. Terug bij het begin…

De uil vloog gelukkig nog niet weg. Misschien moest ik McGonagall gewoon terugschrijven op de achterkant van één van de velletjes papier. Ik pakte het vel met benodigdheden en merkte opeens op dat er een opmerking aan de zijkant stond. Het leek op het sierlijke handschrift waar de brief in was opgesteld, maar dan een beetje slordiger. Grappig genoeg stond het net naast één zwarte puntmuts.
Leerlingen dragen deze eigenlijk nooit.