Full Moon (hoofdstuk 1)

Egoras Pov.

Kraaien, vogels van de nacht, brengers van dood en verderf, of van eeuwenlange wijsheid. Ze stegen op uit de bomen, wierpen hun schaduwen langs de paadjes heen in het maanlicht. Een lichte nacht, de volle maan scheen zelfs door de bomen heen met hun takken waar zelfs zonlicht niet doorheen kon. Maar niets was onmogelijk voor deze krachtige bron. Een mythisch teken in allerlei culturen. Zij was degene die zorgen voor fabeltjes, legendes over allerlei wezens die hun kracht kregen van de maan. Ze liet wolven hun prachtige lied spelen, en alle dieren kwamen tot leven in haar licht. Er waren zelfs de kinderen van de maan. Zij die op hun best waren wanneer hun hoeder dat ook was. In sommige legendes worden ze duivels genoemd, in andere satans hellehonden.. Lycan.. Wéérwolf. Dat was de meest algemene naam. De weerwolf die naar de volle maan huilt, rusteloos opzoek naar een verse prooi. Klaar om zijn onmetelijke kracht op het hulpeloze slachtoffer te laten vieren. Zijn botten te breken, splinteren in die machtige kaken. En wanneer het vlees lévend word weg gescheurd en de laatste doodkreten zullen klinken.. Zal de weerwolf zijn bebloede bek naar de maan richten. Om zijn meest angstaanjagende en doordringende lied te laten horen. Hij was het stérkste oerbeest van alle legendes, en tevens een van de meest gevreesde ooit.

Jááh, zo is de ‘traditionele’ weerwolf. Maar hadden ze nog nooit gehoord van.. De nieuwe wolf?
Kan je het je voorstellen? .. De lieve weerwolf.. De .. Schattige weerwolf. De ‘hai, ik wil je niét opeten ren nou niet weg’ weerwolf. Dat kan toch ook?
De modder onder mijn schoenen maakte een zuigend geluid. Ze wilden me laten vast komen in hun bruine smurrie. Iets wat met mijn ‘onmetelijke’ kracht natuurlijk onmogelijk was. Modder van een metertje diep? Geen partij voor de angstaanjagende ‘Wolfman’. Hoogstens wat bruine smurrie op m’n schoenen. Gaf me de ‘stoere’ look uit het bos. Wel de stoere look met een heuptasje aan dan. Het vrolijk gekleurde tasje tikte zachtjes tegen m’n heup bij elke stap die ik zette. Vergezeld met een rinkelgeluidje van de ringen die aan de teugeltjes zaten. Een lief klein dingetje, dat paste bij een lief meisje. Mijn lieve meisje wel te verstaan. Ze had het laten liggen in ons vorige kamp. En ondanks dat ze de stoerste vamp-wolvin was die niet bang was om vies te worden. Had ik er toch op gestaan dat ik wel door de modder zou ploeteren ervoor. Het was trouwens toch maar 5 minuutjes als je zo’n tachtig kilometer per uur kan rennen. Alleen nu deed ik het in een ‘normale’ mensenpas, omdat ik ondertussen al 2 keer in de modder was onderuit gegaan. Ik zag eruit alsof ik net uit een moddergevecht was gekomen. ..Achjà.. Dat vond ze wel wat hebben nu ik erover na dacht. Ik kon een zachte grijns niet onderdrukken.
T’was volle maan vannacht. En één ding over die traditionele weerwolvenverhaaltjes klopt wel.
Ronde maan betekend los gaan.

----

Allereerste stuk, nieuwsgierig? (:
Wel een opmerking, ik zou het enorm leuk vinden om reactie te krijgen, maar aan 'snel verder' heb je dus echt niet veel!
Feedback zou leuk zijn Gooi je mening eruit