18. Hopeless...just hopeless
IZZY POV:
‘Scène 28, take 37’ zei de regie-assistent gefrustreerd terwijl hij het clapperboard voor de camera hield. ‘Jack, we moeten terug gaan voor de rest’ zei ik en draaide me toe naar één van de acteurs. ‘Maar we weten niets eens of ze nog leven!’ riep de acteur, veel beter geacteerd dan mij, en zette zijn bier neer op tafel. ‘Je doet alsof mijn fout alles is, ik bedoel alles mijn fout’ verbeterde ik mezelf nog maar ik wist dat ik het voor de zoveelste keer verkloot had. ‘Hier kan ik niet mee werken’ zei de acteur, stond recht en liep weg. En ik keek voor de zoveelste keer naar Alfie, alsof hij wist wat te doen. ‘Fuck!’ riep de regisseur en stampte tegen zijn stoel. ‘Tristan, je moet je hoofd erbij houden! Ik nam een kans. Er waren genoeg mensen die zeiden dat je te onervaren was. Dat je niet meer dan een mooi gezichtje was en toch besloot ik een risico te nemen omdat je me omver blies met je auditie. Waar is de Tristan van toen?’ vroeg hij.
Voor ik er erg in had begon ik te wenen. ‘Sorry’ zei ik en en veegde mijn tranen af met mijn kostuum. En toen besloot Alfie dat hij me niet aan mijn lot kon over laten. ‘Kurt, hij is gewoon niet zichzelf vandaag’ zei hij. Op zich had hij gelijk? ‘Ja, maar daar ben ik niets mee! Time is money, letterlijk! Dit is de enige dag waarop we dit gebouw mogen gebruiken’ zei hij. Ondertussen was er een visagiste naar me toe gekomen omdat mijn gehuil mijn make-up had verpest. ‘Stop met wenen’ gromde ze me toe terwijl ze van dat jeukende spul op mijn neus poederde. Toen nam Kurt een telefoon uit de handen van zijn assistent en belde hij iemand op. ‘Hey Roger’ zei hij. Meteen keken Alfie en ik elkaar aan. ‘Ik zal het kort maken. Zorg dat je acteurtje morgen zijn leven terug op orde heeft want anders ken ik nog een zekere Josh Hutcherson die graag zijn rol wilt hebben’ zei hij en legde toen af. ‘Wat nu?’ vroeg zijn assistent stil. ‘We zullen de eerstvolgende scène zonder meneer Grey opnemen. Als ik nog één take met hem moet filmen ga ik volgens mij een hartaanval krijgen’ zei hij. Ik probeerde weg te kijken maar toen kwam hij naar me toe. ‘Morgen verwacht ik de Tristan van de auditie, heb je me verstaan?’ vroeg hij terwijl hij mijn hemd vast nam. ‘Jaja’ zei ik schaapachtig en maakte me zo snel mogelijk uit de voeten.
‘Scène 28, take 37’ zei de regie-assistent gefrustreerd terwijl hij het clapperboard voor de camera hield. ‘Jack, we moeten terug gaan voor de rest’ zei ik en draaide me toe naar één van de acteurs. ‘Maar we weten niets eens of ze nog leven!’ riep de acteur, veel beter geacteerd dan mij, en zette zijn bier neer op tafel. ‘Je doet alsof mijn fout alles is, ik bedoel alles mijn fout’ verbeterde ik mezelf nog maar ik wist dat ik het voor de zoveelste keer verkloot had. ‘Hier kan ik niet mee werken’ zei de acteur, stond recht en liep weg. En ik keek voor de zoveelste keer naar Alfie, alsof hij wist wat te doen. ‘Fuck!’ riep de regisseur en stampte tegen zijn stoel. ‘Tristan, je moet je hoofd erbij houden! Ik nam een kans. Er waren genoeg mensen die zeiden dat je te onervaren was. Dat je niet meer dan een mooi gezichtje was en toch besloot ik een risico te nemen omdat je me omver blies met je auditie. Waar is de Tristan van toen?’ vroeg hij.
Voor ik er erg in had begon ik te wenen. ‘Sorry’ zei ik en en veegde mijn tranen af met mijn kostuum. En toen besloot Alfie dat hij me niet aan mijn lot kon over laten. ‘Kurt, hij is gewoon niet zichzelf vandaag’ zei hij. Op zich had hij gelijk? ‘Ja, maar daar ben ik niets mee! Time is money, letterlijk! Dit is de enige dag waarop we dit gebouw mogen gebruiken’ zei hij. Ondertussen was er een visagiste naar me toe gekomen omdat mijn gehuil mijn make-up had verpest. ‘Stop met wenen’ gromde ze me toe terwijl ze van dat jeukende spul op mijn neus poederde. Toen nam Kurt een telefoon uit de handen van zijn assistent en belde hij iemand op. ‘Hey Roger’ zei hij. Meteen keken Alfie en ik elkaar aan. ‘Ik zal het kort maken. Zorg dat je acteurtje morgen zijn leven terug op orde heeft want anders ken ik nog een zekere Josh Hutcherson die graag zijn rol wilt hebben’ zei hij en legde toen af. ‘Wat nu?’ vroeg zijn assistent stil. ‘We zullen de eerstvolgende scène zonder meneer Grey opnemen. Als ik nog één take met hem moet filmen ga ik volgens mij een hartaanval krijgen’ zei hij. Ik probeerde weg te kijken maar toen kwam hij naar me toe. ‘Morgen verwacht ik de Tristan van de auditie, heb je me verstaan?’ vroeg hij terwijl hij mijn hemd vast nam. ‘Jaja’ zei ik schaapachtig en maakte me zo snel mogelijk uit de voeten.
Er zijn nog geen reacties.