Lerares en leerling

Een verlaten gang verscheen voor haar geestesoog, Maar Emily leek er niet op te letten. Tegen de ruit links van haar waren kleine ijskristallen ontstaan die langzaam het hele raam bedekte. Maar ook daar lette ze niet op. Niets leek haar nog te interesseren, niet sinds Samantha was weg gelopen. Ze had de hele avond op bed liggen huilen en 'smorgens weigerde ze ook maar iets te eten. Het duurde daarom ook een uur voordat ze aangekleed en wel beneden was, maar toen ze ook al weigerde om naar school te gaan trok Duncan zijn mantel aan, greep Emily vast en droeg haar over zijn schouders de haart in en liet haar pas in het kantoor van Sneep los en verdween toen weer.
Het kantoor was op dat moment leeg, Emily had ook geen idee waar haar docent verweer tegen de zwarte kunsten heen was gegaan, ze vermoede de eetzaal of zijn slaapkamer. Snel greep ze greep haar kans om te vluchten en verdween, weg van iedereen die ze kende.
Uren gingen voorbij maar nog steeds liep ze in gedachten rond, nu doolde ze door de gangen, Vilder ontwijkend, en trouwens ook alle leraren, die waren naar haar opzoek gegaan toen ze niet bij haar les verweer tegen de zwarte kunsten was verschenen en ook niet meer op haar slaapkamer zat. Emily voelde zich verraden. Verraden door haar bloed eigen zus.
'Hoe kon ze me dit aan doen?' tranen geleden over haar gezicht naar beneden en lieten grote druppels achter op haar gewaad.
'Waarom Sammie? We waren altijd zo close, waarom loop je zomaar weg?' Maar de muur gaf geen antwoord.
'Je zus heeft blijkbaar iets gezien wat ze niet wilde zien.'
Die stem kwam zo uit het niets dat Emily van schikt opkeek, ze had gedacht dat de gang was uitgestorven. Aan het einde van de gang liep professor Pierce. Haar zwarte gewaad gleed achter haar aan.
'Emily wat doe je daar toch op de koude vloer. Pierce stak haar hand uit en nam Emily in haar armen. 'En wat doe je hier in de hal. Moet je niet in bed liggen?'
Pierce drukte zonder op antwoord te wachten Emily's gezicht zachtjes tegen haar schouder en streek haar haren. 'Waarom ben je niet naar je lessen gegaan?' twee emerald groene ogen keken meelevend naar de jonge heks.
'Iedereen is bezorgd om je. Waar je was. We vreesde allemaal het ergste.'
Maar Emily zweeg. Ze kon Pierce niet vertellen wat er werkelijk aan de hand was. Dat ze door Voldemort waren uit gekozen om dooddoener te worden. Dat ze er achter moesten komen wat het betekende om de vrouwe van macht te zijn en dat haar zus weg gelopen was.
Maar Pierce leek meer te weten dat Emily dacht.
'Wat heeft Samantha gezien dat ze weg gelopen is? Wat is de reden?'
'Ik weet het niet. We waren bij…' even leek het erop dat Emily alles aan Pierce wilde vertellen. De opdracht van Voldemort, haar ouders, Samantha's theorieën. Maar ze hield gauw haar mond. Pierce mocht dan wel haar afdelingshoofd zijn, ze zou haar niks vertellen. Snel schudde ze haar hoofd.
'Het spijt me professor, ik wist niet wat ik deed. Ik ga maar gauw terug naar de leerlingenkamer.'
Snel sprong ze op en toverde een glimlach op haar gezicht. Haar tranen veegde ze af met de zoom van haar mouw.
'Tot morgen professor.'
Emily wilde weg lopen, maar Pierce hield haar tegen. Twee blauwgroene ogen keken haar, zonder zich af te wenden, aan.
'Zo snel kom je niet van mij af, Emily!'
Pierce's stem klonk nu vastberadener dan eerst.
'Wat is er aan de hand. Waar is je zus?'
Pierce was nu vast beraden om te weten wat haar jonge student dwars zat, en ze zou het te weten komen ook, links of rechts om.
Maar Emily was niet van plan om haar geheimen prijs te geven, eerst wilde ze alles aan Pierce vertellen, maar nu voelde ze de drang om weg te lopen en niet om te kijken.
'Er is niks aan de hand. Professor!'
Met een ruk draaide ze zich om en liep de gang uit.
'Emily, kom terug'
'U BENT NIET MIJN MOEDER!.'
Emily brulde het uit terwijl ze met haar gezicht naar Pierce keek. In het raam verschenen kleine barstjes.
'Emily,' Pierce, duidelijk geschrokken van haar studentes reactie, strekte haar hand uit alsof ze Emily wilde vast pakken, Maar die schudde haar hoofd en sloeg met haar hand in de richting van Pierce. Een werverwind verscheen uit het niets en blaasde Pierce van haar plek naar de andere kant van de hal, ver bij Emily vandaan.
'U BENT NIET MIJN MOEDER!' Brulde Emily opnieuw en ze holde daarna de gang uit op weg naar Sneeps kantoor, ze zou zijn haard gebruiken om naar huis te gaan. Ze zou Samantha opsporen en haar dwingen om voor de heer van het duister te werken.
Dat lijkt mee een goed idee, dacht Emily bij zich zelf terwijl ze de trappen afdaalde. Misschien is Duncan nog bij vader en moeder en kan hij helpen. Maar na alles wat er vanmorgen was gebeurt betwijfel ik dat, sprak een andere stem tot haar.
En heel even schoten de gebeurtenissen van gisteravond door haar hoofd. Samantha die weg rende, de gat in de muur die door een uitgerukte poort was gemaakt. De roze vlinders die op en neer dansten.
Emily hield opeens halt en staarde verbaast voor zich uit terwijl drie roze vlinders op ooghoogte op en neer dansten en daarna vlogen ze om Emilys hoofd.
'Kom met ons spelen,' leken ze te zeggen. 'Je hoeft dit niet te doen, speel met ons.'
Maar terwijl ze in trance naar de vinders staarde verscheen er op de trap iemand anders.
'Emily?, ben jij dat?'
Zijn stem klonk dwars door Emilys gedachten, ze wende haar ogen van de vlinders en keek de nieuwkomer verschrikt aan.
Heel even leek ze hem niet te herkennen, maar zijn grijze ogen en blonde haren brachten haar terug naar het hier en nu.
'Draco,' riep ze uit, na dat ze haar neef had herkend. 'Ik zag je niet. Is alles goed?'
'Die vraag kan ik beter aan jou stellen, Emily,' Draco stapte de laatste paar treden en ging recht voor zijn nichtje staan. 'Je bent de hele dag afwezig, rent door de school hallen terwijl iedereen aan het eten is en je staat voor je uit te staren. Wat is er met je aan de hand?'
Draco's ogen stonden wijd open terwijl hij zijn armen over elkaar legde. Van zijn ouders had hij gehoord over de ravage die was aangericht, maar niet hoe het was gegaan of wat er van Samantha was geworden.
'Waar is je zus, waar is Samantha?'
'Weg.'
'Hoe bedoel je weg?' Draco greep Emily bij haar schouders en schudde haar door elkaar.'Weg waar heen?' Angst sloeg hem om het hart. Maar Emily liet haar hoofd hangen. Ze had daar geen antwoord op.
'Ver tel me wat er is gebeurt.'
Draco's stem was zo overtuigend dat Emily daar niks op in kon brengen en hem alleen kon aanstaren.
Maar omdat hij net als haar opdrachten van de heer van het duister vervulde kon ze het hem wel vertellen, maar net als ze haar mond open wilde doen stak Draco zijn hand op.
'Maar niet hier, ik ken een betere plek.'
Verbaast keek Emily haar neef aan, maar liet zich wel door hem mee slepen in de richting vanwaar zij net vandaan kwam.

Emily wist niet waar Draco haar mee naar toe nam en liet zich maar mee sleuren naar de zevende verdieping. Onderweg zei geen van beide iets tegen elkaar en toen ze op de zevende verdieping halt hielden liep Draco drie keer langs een bepaalt punt.
Emily keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan maar haar ogen werden zo groot als borden toen er opeens een deur verscheen.
'Naar binnen,' mompelde Draco terwijl hij naar de deur wees. 'En vertel me alles.'
Zonder antwoord te geven liep ze de kamer in, gevolgd door Draco, die de deur achter zich dicht deed.
Toen Emily de deur hoorde dicht gaan draaide zich om en keek haar neef recht in de ogen aan.
'Het begon voor dat we naar school gingen.'