De twijfel

Ik voelde me slecht. McGonagall was teleurgesteld weggegaan en ze leek breekbaarder dan eerst. Misschien had ik niets moeten zeggen, maar ik had mijn mond niet kunnen houden. Mijn moeder gaf me echter helemaal gelijk en klaagde nog dagenlang over de kattenvrouw die zomaar haar huis was binnengestormd. Mijn vader had haar graag willen zien, zei hij later stiekem tegen mij.

Eigenlijk was ik helemaal niet zo zeker van mijn beslissing als ik het tegenover mevrouw McGonagall had doen voorkomen. Tuurlijk, het was makkelijk om bij mijn originele plan te blijven, maar nu was er blijkbaar een mogelijkheid die ik nooit had verwacht. Durfde ik die aan te pakken? Wilde ik die aan pakken?

Nog erger was dat ik constant allerlei rare post kreeg. De ene dag was het een krant voor tovenaars – waar de foto’s leken te bewegen, maar vrij weinig interessants deden – de andere dag een brief van een ene madam Pomfrey, over hoe magie bij genezing hielp. Vandaag was het een persoonlijke brief van McGonagall, waarin ze schreef hoe jammer ze het vond en nogmaals financiële hulp aanbood. Blijkbaar betaalden ze met een andere munteenheid daar en de wisselkoers was belachelijk. Ik was altijd goed in rekenen geweest, maar ik dacht niet dat ik dat zou kunnen onthouden. Er waren knoeten en sikkels en nog wat en ik snapte er niets van. De pond had tenminste een begrijpelijk systeem.

Mijn ouders zouden het vast kunnen betalen, en ik zou voor 1 september me nog kunnen uitschrijven bij mijn nieuwe school. En McGonagall had zeker weten mijn weigering nog niet geaccepteerd. Waarom ze zo’n belangstelling voor me had, werd duidelijk in diezelfde brief. Ze zag talent in me en vergeleek me met ene Hermoine Granger, die blijkbaar iets belangrijks had gedaan. Daar zou ze later wel over uitweiden, zei ze. Als ik op school zat, bij haar in de klas. Ze was wel heel erg zeker van haar zaak. En hoewel ik het bloedirritant vond, moest ik toegeven dat ik haar koppigheid bewonderde.