Hoofdstuk 4: De inbraak

Coby had gelijk. Die nacht was er niemand meer in de bibliotheek. De drie vrienden hadden een plan gemaakt om binnen te dringen bij de Verborgen Afdeling. Ze hadden alle drie zwarte kleren aan en droegen bivakmutsen. ‘Dit is cool!’ zei Kai opgewonden. ‘Ik heb nog nooit iets illegaals gedaan!’ Anna sloeg met haar hand op haar gezicht. ‘Nerd.’ zei ze zachtjes. ‘Oké, laten we beginnen!’ zei Coby. Ze kropen via de luchtschacht op het dak naar binnen.
Eenmaal binnen pakte Coby de kaart tevoorschijn. ‘Oké, Anna, jij weet de weg toch?’ ‘Inderdaad!’ zei Anna. ‘Volg mij maar!’ Ze rende precies dezelfde weg als ze eerder die dag deed. Ze kwamen aan bij een gigantische deur. Naast de deur zat een cijferslot. ‘Geweldig!’ zei Anna. ‘Hoe komen we nou binnen?’ ‘Misschien dat dit kan helpen.’ zei Kai. Hij pakte een papiertje op waarop stond: ‘Code deur Verborgen Afdeling: 6584’. ‘Serieus?’ zei Coby. ‘Die bewakers zijn wel heel dom.’ Ze toetste de combinatie 6584 in, en de deur opende. ‘We zijn binnen!’ zei Coby.

De Verborgen Afdeling zag er heel anders uit dan de rest van de bieb. Er waren tientallen kasten vol met boeken. Verder was er nog een grote tafel in het midden, net zoals bij de andere afdelingen. Maar op deze tafel lag een groot, oud boek. Terwijl Anna en Kai de rest van de boeken onderzochten, pakte Coby het boek op en begon ze erin te lezen. ‘Lang geleden leefden de mensen en de elven in vrede.’ las ze hard op voor. ‘Er was een poort die de twee werelden met elkaar verbond zodat beide rassen naar elkaars wereld konden reizen. Maar er was een hebzuchtige man die wou heersen over zowel Aarde als Elvenar. Samen met zijn volgers viel hij het koninklijke paleis in Elvenar aan en vermoorde hij de koning en zijn vrouw. Daarna roeiden ze alle blauwe elven uit, die de heersers van Elvenar waren. De elven werden woedend en verklaarden de oorlog aan de mensen. De mensen werden bang omdat zij geen krachten hadden, en vernietigden de poort, voor altijd. Sinds die dag waren mensen verboden om in Elvenar te komen en andersom gelde dat ook voor de elven op Aarde. De oorlog werd altijd verzwegen, en het wordt gezien als een sprookje, met een slecht einde.’ ‘De geschiedenis van Elvenar!’ zei Anna. ‘Zo heet het boek! Dit is waar we naar zochten!’ ‘Wat stond er in de andere boeken?’ vroeg Coby. ‘Ze zeggen allemaal hetzelfde.’ zei Kai. ‘Dat er een man was die de koninklijke familie uitroeide en dat de elven daarom de oorlog verklaarden. En over de poort tussen de twee werelden. Als de geruchten kloppen, dan is dit de waarheid.’ ‘Laten we dit boek meenemen!’ zei Coby. ‘Oké.’ zei Anna. ‘Maar we moeten hier snel weg. Straks komen er bewakers hier!’ ‘Anna heeft gelijk.’ zei Kai. Coby stopte het boek in haar tas en ze renden weg.

Maar toen ze bij de deuropening aankwamen bleken er overal laserstralen te lopen. ‘Wat?’ zei Anna. ‘Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Toen we hier binnenkwamen was er nog niks aan de hand!’ ‘Het zou kunnen omdat ik per ongeluk de verkeerde schakelaar heb omgezet.’ zei Kai. ‘Ik wilde het licht aandoen, maar heb denk ik per ongeluk het alarm aangezet.’ ‘Meen je dit?’ zei Coby boos. ‘Uhhhhhhhhh…’ zei Kai. ‘Sorry?’ ‘Sukkel!’ zei Anna. ‘Nu moeten we een hele moeilijke manier zien te bedenken om buiten te komen!’ ‘Zo moeilijk hoeft het niet te zijn!’ zei Coby. ‘We kunnen er gewoon onderdoor kruipen!’ ‘Goed plan!’ zei Anna. Coby en Anna kropen zonder problemen onder de laserstralen door. Maar Kai struikelde en viel zo door de deuropening heen, waardoor het alarm afging. ‘Shit!’ zei Coby. ‘We moeten maken dat we wegkomen!’ ‘Wacht even, ga jij maar vast!’ zei Anna. ‘Ik moet nog iets tegen onze goede vriend Kai zeggen.’ Met een vreemd gevoel in haar maag rende Coby verder.

‘Nu moet jij eens goed luisteren Kai!’ zei Anna. ‘Ik weet niet wat je van ons wilt, maar ik beloof je dat als je nog één stom ding doet ik persoonlijk met je af zal rekenen!’ ‘Wat zou ik dan achter moeten houden?’ vroeg Kai verbaasd. ‘Ik wilde gewoon de Verborgen Afdeling vinden, dat is alles!’ Anna hoorde het niet meer. Ze was zelf achter Coby aan gerend, en ze liet Kai alleen achter.

Even later kwamen ze aan bij de uitgang. Wat ze niet doorhadden was dat het hele gebouw omsingeld was door het leger. ‘Waarom is het leger hier?’ vroeg Kai verbaasd. ‘We hebben alleen maar in een bibliotheek ingebroken!’ ‘Dit zit me niet lekker.’ zei Coby. ‘Misschien is de Verborgen Afdeling belangrijker dan we zelf doorhebben!’ ‘We hebben nu geen tijd om daar over na te denken!’ zei Anna. ‘Want die gasten gaan ons lek schieten als ze ons zien!’ ‘Waarom zijn we eigenlijk niet gewoon door de luchtschacht gegaan?’ vroeg Coby. ‘Oeps.’ zei Anna. ‘Foutje.’ Boven de deur was ook een luchtkoker, dus daar klommen ze in. Net toen ze hem weer dicht hadden gemaakt kwamen de militairen naar binnen stormen. ‘Net op tijd!’ zei Anna opgelucht.

Eenmaal op het dak zagen ze dat er geen weg naar vrijheid was. Overal waren militairen, en er waren zelfs helikopters. Gelukkig zagen ze Coby, Anna en Kai niet vanwege hun donkere kleren. Ze sprongen snel van het dak af, zo in de afvalcontainer, die tot hun spijt dichtging. De rest van de nacht bleven ze in de container zitten zonder ook maar één woord te zeggen. Niemand zou hun daar zoeken. Toen het dan eindelijk weer ochtend was kropen ze eruit. ‘IIIIIEEEEUUUWWW!’ zei Anna. Ze had allemaal bananenschillen over zich heen. ‘Stel je niet zo aan!’ zei Coby. ‘Een beetje vuil kan toch geen kwaad?’ ‘Wie heeft er nou een hele container alleen voor bananenschillen?’ vroeg Kai verbaasd. ‘Geen idee, iemand die van bananen houdt?’ zei Coby. ‘Maar we hebben nu geen tijd om daarover na te denken. Het leger mag misschien weg zijn, maar dat betekend niet dat alles nu veilig is. De bewaking is nu vast verbeterd. En met de kleren die we nu aan hebben vallen we veel te veel op.’ Ze maakte haar tas open en haalde haar eigen kleren eruit. ‘Wacht, je had je eigen kleren wel bij je, maar die van ons niet?’ zei Kai. ‘Eh… ja?’ zei Coby. ‘Jullie hadden er zelf aan moeten denken!’ ‘Zucht…’ zei Anna. ‘Kleed je nu maar om!’

Toen Coby haar eigen kleren weer aanhad glipten ze weg. Ze renden zo snel als ze konden het bos in. Toen ze heel ver van de bibliotheek weg waren haalde Coby haar nieuwe boek uit haar tas. Maar nog voordat ze het open kon slaan pakte Kai het zomaar af en rende hij weg. ‘Hé!’ zei Coby. Kai verdween tussen de bomen. ‘Waar sloeg dat nou weer op?’ vroeg Anna.