• Reigns
Thihi, wat vond ik het toch geweldig om jou onderuit te zien gaan, Sylvie ^^ Ondanks de grote vernedering hoop ik dat je hem wel leuk vind en dat jij het zelf ook wel grappig vind, zo niet. Pech ^^
Bedankt voor opnieuw een aanvraag te plaatsen en misschien tot een weer ziens
Greets MacPherson ^^
Bedankt voor opnieuw een aanvraag te plaatsen en misschien tot een weer ziens
Greets MacPherson ^^
Sylvie | Minho
Voor de zoveelste keer deze morgen haakte Minho zijn vingers rondom zijn runners uniform en keek geërgerd op, toen hij het opgewekte humeur van Sylvie op zijn netvliezen vast legde. Ongeacht de enorme nervositeit waarmee zij op dit moment enorm mee liep te vechten, waren haar lippen doch in een enorme glimlach gevormd en onwillekeurig maakte ze haar lippen nat met behulp van haar tong.
"Ik kan echt niet meer wachten," zei ze een tikkeltje te opgewekt wat ervoor zorgde dat Minho onwillekeurig zijn wenkbrauwen optrok, nog steeds enorm geërgerd.
"Ja, ik kan ook haast niet wachten totdat we beiden worden opgeslorpt door een griever, Sylvie. Echt niet." Ondanks dat hij dit enkel deed uit een alles vernietigende bezorgdheid, schrok hij toch enkele seconden op van zijn eigen bittere toon. Een tikkeltje teleurgesteld verwijderde hij zijn ogen van Sylvies verslagen uitdrukking en probeerde zich vervolgens te hervatten. Daarom voedde hij zijn longen met een enorme teug zuurstof en waagde zijn blik opnieuw naar Sylvies gelaat toe, uiterst verbijsterd.
"Je weet toch wel dat ik dit alleen doe omdat ik er helemaal niet akkoord mee ben dat jij je in de maze waagt. Je weet vast niet welke gruwelen daar op je wachten. Het is heus geen winkelcentrum waar we uren plezier gaan beleven." Wederom dreigde zijn bittere toon om een vaste houding en geërgerd siste er een flauwe zucht langs zijn lippen door. Haar wenkbrauwen duwde ze in een verbijsterende frons en furieus drukte ze haar armen stevig tegen haar borst aan.
"Het kan me helemaal niet schelen wat jij denkt, Minho. Ik heb alleen toestemming van mezelf nodig en die heb ik al lang geaccepteerd," haar ogen haakte ze nijdig in de zijne en onwillekeurig trok ze haar gloednieuwe runners uniform weer op zijn plaats. Minho perste zijn kiezen in de binnenkant van zijn wang, die het plotseling zeer moeilijk kreeg om zijn roekeloze gedachten te weerhouden. De alles vernietigende blik van Sylvie was uiterst moeilijk te negeren en hoewel het gezelschap tussen deze twee tieners altijd op wolkjes leek te lopen, waren deze wolkjes nu plotseling verdoemd in een gevaarlijke storm. "Laten we dan maar gaan," mompelde Minho verbouwereerd, voordat hij zich een tikkeltje verward omdraaide en een haastige pas aanzetten, richting de enorme lange gangen van de maze.
Roekeloos holden ze langs de ijle langen gangen door, terwijl het geluid van hun voetstappen alles leek te overstemmen op dit moment. Met wanhopige inhalen, probeerde ze de nodige zuurstof binnen te krijgen om zo haar longen fatsoenlijk te kunnen voeden, maar echter wist ze al meteen dat dit een zinloze poging was. Ze wist maar al te goed dat deze inspanning ervoor zou zorgen dat de afstand tussen Minho en haar enkel nog zou vergroten dan dat hij nu al was. Het was haar echter nog nooit eerder opgevallen hoe sterk Minho zijn ademhaling onder controle hield en dat dit vast één van de redenen was waarom hij er insloeg om zijn pas altijd op dezelfde snelheid te behouden. Dit was vast ook de reden geweest dat hij zijn werk erg professioneel uitvoerde en dat hij de titel 'Keeper van de runners' geheel waardig was. Er was dan ook geen enkel moment waar hij ook maar zijn pas durfde te vertragen en toen de bewondering met een harde klap op haar maag sloeg, was ze de kleine vechtpartij van daarstraks plotseling geheel vergeten.
Wederom hapte ze wanhopig naar lucht en opperde haar benen om haar pas nog net dat tikkeltje te versnellen en voor ze het werkelijk besefte, holde ze weer gelijk op met Minho. Een euforisch gevoel sidderde zeer effectief langs Sylvies ruggengraat heen, waarbij ze haastig haar huppelende voeten weer onder controle probeerde te krijgen. Al snel volgde er een triomfantelijke grijns rondom haar lippen toen dat eenmaal gelukt was en geamuseerd, doch vermoeid sprak ze de jongen toe. "Wie had ooit... Gedacht dat jij... Zo snel van een... Meisje... Kon weg lopen." De ludieke sterretjes in haar irissen keken strijdlustig naar het rennende figuur van Minho en ongeacht het enorme te kort aan zuurstof, liet ze toch ongestoord een schaterende lach door haar lippen schallen. Daarbij werden Minho's renners instincten echter nog maar meer opgedreven en net of als hij een topsport zou beoefenen, dreef hij zijn hamstrings tot het uiterste. Sylvies benen leken plotseling nog nooit zo snel te hebben bewogen en hoewel de euforie enkele delen van haar lichaam geheel leek te verdoven, verloren haar voeten het evenwicht waarbij ze met een enorme snelheid onderuit ging. Met behulp van haar handen probeerde ze haar val een tikkeltje te verzwakken, maar tevergeefs daalde ze met een hevige schok neer op het grint. Een gesmoorde, doch pijnlijke kreun siste langs haar lippen door en gegeneerd streek ze enkele lokken uit haar gezicht.
"Shuck..." Moeizaam drukte Sylvie haar handpalmen op het ijskoude grint en probeerde haar lichaam vervolgens zo te ondersteunen zodat ze weer beschikte over het uitzicht van de maze. Echter produceerde deze inspanning niets meer dan knellende pijnscheuten en verslagen liet ze haar spieren weer ontspannen.
"Had dan gewoon gevraagd of je even een pauze mocht nemen. Daarvoor hoefde je echt geen trucjes uit te voeren," grinnikte Minho, waarbij hij zich geamuseerd door zijn knieën liet zakken en de schade van Sylvies verwondingen analyseerden. Vervolgens haalde hij haastig zijn schouders op en reikte zijn hand uit, voordat hij zijn mondhoeken liet neerdalen en zo zijn uiterste best deed om zijn grijns te verbergen. Verslagen accepteerde ze de hand van Minho en met een enorme kracht zette hij Sylvie weer neer op haar beiden voeten en nadat ze haar evenwicht weer tot haar beschikking had, liet hij haar langzaam los.
"Ha...Ha...," mompelde ze fluisterend, een nijdige blik in haar ogen. Geiriteerd trok ze wederom haar runners uniform op de juiste plaats, waarna ze hem een zacht duwtje gaf op zijn schouder. Een bulderende lach galmde langs de smalle, eindeloze gang door en onopgemerkt probeerde Minho zijn grijns weer te verbergen, tevergeefs natuurlijk.
"Ach, Sylvie. Bekijk het positief. Je hebt mijn dag helemaal compleet gemaakt," vertelde hij geamuseerd, wederom zijn gebruikelijke grijns rond zijn lippen geplakt. Voorzichtig hulde hij Sylvie in zijn bezwete armen en net of dat de storm was gaan liggen, leken de twee tieners weer over de gebruikelijke wolkjes te wandelen. Daardoor liet ze haar hoofd vermoeid rusten op Minho schouder en hoewel ze haar woorden bijna onhoorbaar uitsprak, verraadde Minho's glimlach dat hij precies had gehoord wat Sylvie fluisterde. "Geweldig..."
Reageer (1)
Haha! Ik zag mezelf al vallen, oeps xp
8 jaar geledenGeweldig dit, thanks babe!