De weigering

Eenmaal in de tuin keek de oudere vrouw om haar heen en haalde toen een stuk langwerpig hout in de vorm van een soort staf onder haar mantel vandaan. Toen ze zeker was dat niemand, behalve mij en mijn moeder, meekeek, sprak ze een woord uit die ik niet kende en vlogen de tuindeuren dicht. Was dat magie?

“Ja, dat was magie.” Kon ze mijn gedachten lezen?
“En het feit dat ik in een kat kan veranderen is ook magie. Maar dat is wel een stuk lastiger, neem dat maar van me aan. Er zijn maar weinig tovenaars en heksen die dat kunnen. Maar iedereen die het kan, of kon, is een exceptioneel persoon. Zo waren er drie jonge tovenaars…”

Het kon me niets schelen. Ze was hier toch niet gekomen om te bazelen over dode tovenaars die in katten konden veranderen? Of honden, of wat dan ook.
“Ik wil niet onbeleefd zijn, maar kunt u me alstublieft vertellen waarom u hier bent?”
Ze knikte langzaam, een beetje teleurgesteld dat ik blijkbaar niet geïnteresseerd was in haar verhalen.
“Goed, Milly. Ik wilde praten over de brief die je me gestuurd hebt. Of eigenlijk, de brief die je ouders mij hebben gestuurd. Ik was bang dat ze je misschien hebben gedwongen te weigeren?”
Ik begon bijna te lachen, maar wist me net op tijd in te houden.
“Nee,” zei ik vastberaden. “Dat was mijn eigen beslissing.”

“Oh.” Ze leek erg verbaasd. Teleurgesteld? “Waarom?”
“Omdat ik me al heb ingeschreven voor een andere school.”
“Luister,” begon ze. “Als je je zorgen maakt over het geld, dan kunnen we…”
“Nee.” Ik haalde diep adem. “Ik waardeer uw aanbod, maar ik sta ingeschreven bij één van de beste scholen van het land. Die bieden me toegang tot de beste universiteiten van het land. Ik wil een dokter worden, mensenlevens redden, en niet op een bezem rondvliegen en met en stukje hout in het rond zwaaien. En ik wil al helemaal geen puntmuts dragen! Ik heb een plan, mevrouw McGonagall, en daar laat ik me niet vanaf brengen.”
Ze liet me niet merken dat ze beledigd was, maar ze ontkende het bezem-gedeelte ook niet. Ik hoopte maar dat mijn vermoeden, dat ik daar in de juiste hoek had gezeten, fout was.
“Milly, dat kun je ook leren op Hogwarts. Met behulp van magie kun je verwondingen genezen, sneller dan muggles ooit zouden kunnen.”
“En wat mogen muggles dan zijn?”
“Muggles zijn niet-magische mensen.”
Ik knikte langzaam. “Dus jullie laten niet-magische mensen gewoon creperen? Als jullie hun levens kunnen redden met magie, halen jullie je schouders op en doen jullie niets?”
“Je moet begrijpen dat onze wereld geheim moet blijven. Het kan toch alles leiden. Oorlog, in het ergste geval.”
“Niet onze wereld. Jullie wereld. Ik heb nee gezegd en daar blijf ik bij.”