22.0: Herstel

“Louis, wat is dit?” Daisy houdt een ovaal, huidkleurig ding naar boven. Ik glimlach en ga naast haar aan tafel zitten.
“Geen idee, maar het smaakt heel goed. De schaal moet je er eerst afhalen.” Ik tik een keer hard op tafel ermee en maak dan een begin voor haar. Ze kijkt me aan alsof ik net een wonder heb uitgevoerd. Ik grijns enkel en overhandig haar terug het ding. “Je kan er gewoon in bijten, het is echt lekker.” Een beetje wantrouwend zet ze haar tanden erin waarna ze haar duim opsteekt. Het doet goed om te zien dat ze al terug aan het bijkomen zijn door het overaanbod aan eten hier. Zelf neem ik een snede brood en dat heet water met netels in – het gebruikelijke, en begin ik traag te eten. Mijn maag heeft er overduidelijk moeite mee dat het na zo’n lange tijd ineens terug eten krijgt, dus neem ik kleine hapjes. Toch voel ik me onmiddellijk vol, ondanks dat mijn ingevallen wangen wat anders zeggen. Als mam komt binnengewandeld neem ik toch nog maar snel een hap zodat ze ziet dat ik ook daadwerkelijk moeite aan het doen ben om alles op te eten.
“Gaat het Lou?” Ik knik en slik met moeite het droge brood door.
“Eten is nog wat raar.” Ze knikt en gaat aan tafel zitten op een ongemakkelijke manier; ze is het duidelijk nog niet gewoon.
“Dat is volkomen normaal.”
“Hoe bevalt het hier?”
"Alles is té. Te veel van dat en dat. Het verbaast me dat je hier kan aarden." Ik haal mijn schouders op, is dat nu een belediging of niet?
"Tijd. Ik begrijp je, ik had dat in het begin ook, nog steeds soms. Nu beginnen ze toch al in te zien dat ik dit mogelijk wil maken voor iedereen, niet alleen voor ons." Mijn moeder glimlacht en steekt een lok kastanjebruin haar achter haar oor.
"Ik ben heel trots op je Wil, je hebt het al heel goed gedaan." Ze zet haar glas water terug neer op tafel, bij de anderen. Beschaamd dat iemand anders het dadelijk komt opruimen. “Daisy is met Phoebe terug naar hun kamer, ze zeiden iets over knikkers - geen idee wat dat zijn. Trouwens…” Ze geeft me een moeilijke blik. Oh nee, die blik ken ik te goed. Dit is commentaar op mijn houding of gedrag, ik wed erop. “Bied je bloed alleen niet zo aan - ook al vergeet Harry zichzelf soms. Je bent meer waard dan dat lieverd." Ik knik en glimlach naar haar. Ze komt dichterbij en wrijft staand even door mijn haar. "Zo lang."
"Ik weet het, je mag er iets aan doen, weet je?" Ze glimlacht tevreden en blijft met haar vingers door mijn lange haar gaan.
"Mag dat wel van je geliefde? Het spijt me trouwens over de ring. Ik had dit nooit verwacht. Ik weet niet wat ik dacht-"
"Het is al goed mam. Ik weet ook niet hoe het gaat lopen, ik weet alleen dat ik meer ga doen dan enkel proberen. En of dat mag interesseert me niet. Plus, ik wil niet dat mijn haar zo lang wordt als dat van Harry." Haar vingers laten me weer met rust als ze het scherpe broodmes en een kom neemt om mijn haar in te doen. Uit gewoonte buig ik mijn hoofd voorover en begint zij eraan.
"Oh, wat zijn jullie- Louis je haar!" Ik probeer niet op te kijken door Rune haar verbaasde stem, maar doe het wel als ze naast me komt staan met haar handen in haar zij. "We hebben hier mensen voor die dat met alle plezier en goed doen."
"Die kunnen niet tippen aan mijn moeder." Ik glimlach om haar rare blik. Vanachter is mijn haar kort, vooraan hangt het nog te kriebelen in mijn gezicht.
"Ik hoop het. Wel, ik zal je maar niet storen voor het fout gaat." Ze glimlacht ongemakkelijk naar mijn moeder voordat ze naar de kelder loopt om terug te komen met een fles alcohol. "Iedereen heeft zijn of haar drinken nodig." Ze grijnst naar ons voordat ze terug weg gaat.
"Stil zitten Louis." Ik merk hoe het mes tegen mijn voorhoofd aangezet wordt om daar de haren eraf te snijden. Het piepen van de deur doet me schrikken waardoor mijn hoofd omhoog schiet en het mes in mijn voorhoofd snijdt.
"Godverdomme-" Mijn hand grijpt ernaar terwijl mijn ogen nieuwsgierig naar de indringer kijken.
"Louis hoe vaak moet ik nog zeggen dat je dat niet mag zeggen!" Veel trek ik me er niet van aan. De prachtige verschijning van een krullenbol staat in de deuropening terwijl hij Lottie vast heeft in zijn armen. Zijn ogen staan bloedrood terwijl hij zichzelf probeert te controleren. Ik kijk hem enkel onschuldig aan, lettend op de verandering in zijn gezichtsuitdrukking.
"Zet haar neer Har." Mijn moeder is verstijfd van angst, en dan heeft ze de aders nog niet gezien, of de tanden. Die zijn enkel en alleen voor mij. Ik sta op en loop heel traag naar hem toe, zijn reactie peilend. Zolang ik niet vlucht is er niks aan de hand, of dat hoop ik toch. "Harry, zet haar neer." Hij knippert een paar keer met zijn ogen als ik op twee meter van hem af sta. Meteen worden zijn ogen terug emerald groen als ik hem begripvol aankijk en een stoel klaar schuif. De vermoeide Lottie wordt netjes neergezet door hem waarna ik glimlach en terug naar mijn moeder kijk. "Was het klaar?" Even antwoord ze niet. Ze lijkt zelfs te willen dat ik weg ga van 'het monster' maar dat is Har helemaal niet. Hij heeft alleen maar honger.
"Ja, het zit goed." Ik knik en houd nog steeds mijn hand tegen de brandende wonde.
"Ik ga even..." Ik wijs naar de deur en loop regelrecht naar het kleinste kamertje van het huis, op de voet gevolgd door Harry. Mijn moeder gaf me enkel een bezorgde blik, maar wat wil je als je net je eigen zoon met een mes hebt gesneden – ook al was het zijn eigen fout. Ik draai me naar hem toe waardoor hij onmiddellijk mijn haar wegstrijkt en de wonde bekijkt.
"Ik kan beter-" Zijn tong gaat al over zijn lippen bij de gedachte alleen.
"Har," hij staart intens naar het bloed, te geobsedeerd. "Har, kijk me aan." Traag, onwillend dwalen zijn ogen af en komen ze bij mij terecht. "Ik vertrouw je, oké? Val alsjeblieft mijn voorhoofd niet aan." Mijn blik staat vragend waardoor hij traag knikt.
"Ik doe je niks Boo." Deze keer knik ik en hef ik mijn kin wat omhoog. Harry moet zich niet veel bukken voor dit werk. Zijn imposante gestalte volstaat. Met rode ogen kust hij eerst zacht mijn lippen en kaaklijn tot aan de wonde. Zo versteld als anders ben ik als met een simpele aanraking de wonde zichzelf meteen sluit. Geen wit litteken op mijn voorhoofd dus, geweldig. Ik glimlach naar zijn borstkas, hij heeft immers alle moeite met zichzelf terug te trekken van het net geproefde bloed. Ik voel gewoon hoe gespannen hij is als zijn lippen nog tegen mijn voorhoofd aanliggen. Zijn ene hand houdt vechtend tegen de lust mijn hoofd teder vast en ontspant terug.
"Dankjewel Beer." Ik grijp naar zijn vrije hand en geef er een kneepje in. Dit lijkt doorslaggevend te zijn voor hem als hij zich helemaal losmaakt met mijn voorhoofd en zijn oogkleur terug verandert, alweer. "Als je..." Hij fronst enkel en ik weet niet waarom.
"Je ziet er jonger uit zo, te braaf. Laat me je even helpen." Een jongensachtige grijns verspreidt zich over heel zijn gezicht. Oh God, wat is hij nu weer van plan. Voor ik het weet zijn, zijn handen ruig door mijn kapsel aan het gaan totdat het helemaal uit elkaar ligt. "Nu lijkt het net alsof je uit mìjn bed komt." Hij glimlacht breed en brengt zijn roze lippen naar mijn oor. "Veel beter." Mijn lippen wijken echter uit elkaar door de geziene kans om hem in zijn hals te kussen te accepteren. Harry slaat onmiddellijk zijn grote handen rond mijn middel en kreunt zachtjes om me. "Oh, dit heb ik gemist Boo." Ik glimlach en bijt hem plagend om hem daarna met alle passie en liefde te kussen. Mijn vingers trekken zijn krullen uit elkaar terwijl hij mijn haar nog rommeliger maakt. Ik kreun als hij zijn heupen tegen de mijne aanduwt en reageer door hetzelfde te doen bij hem. Onze borstkassen gaan hevig op en neer en o God, ik wil hem zo graag verlossen van zijn kleding. Ik wil zijn gespierde naakte lichaam zien en voelen.
"Beer...." Ik smeek om hem als hij me kust bij mijn nek en steeds lager tot bij mijn hemd stopt. Meteen duw ik terug dominant mijn lippen op de zijne en draai ik de rollen om. Nu zijn het mijn handen die zijn blote rug verwarmen. Ik laat mijn nagels er kort over glijden wat een grom van Harry ontlokt. Zijn ogen zijn bloedrood terwijl ik probeer terug adem te krijgen. Adem Louis, adem. Er staat alleen maar een verdomd aantrekkelijke keizer voor je met luxueuze krullen, gezwollen lippen en benen van hier tot bij mijn moeder haar huis.
"Waarom heb je honger tijdens dit?" Nieuwsgierig laat ik mijn vingers voorzichtig over zijn gezichtswelvingen glijden. Als ik mijn vinger over zijn zachte onderlip laat gaan voel ik de scherpte van zijn tanden. Hij zuigt echter vriendelijk op mijn vinger in plaats van te bijten.
"De liefde bedrijven en tegelijk elkaars bloed drinken zorgt voor een bloedband. Jij wordt niet ouder en ik word nog bewuster van wat je doet." Zijn lippen kussen inmiddels traag mijn knokkels terwijl zijn ogen nog steeds donker rood kleuren.
"Dus...op die manier blijf ik leven tot jij dood gaat?" Hij knikt traag.
“En het is de ultieme lust voor een vampier. Het blijkt zalig te zijn. Ik zou je alles kunnen laten samen schreeuwen Boo.” Ik grinnik om die stoute blik in zijn ogen en trek even beledigd aan een krul van hem.
“Pas maar op dat ik de rollen niet omdraai dan.” Ik trek hem dichter tegen me aan en kus hem zachtjes op zijn roze gezwollen lippen. "Ik zie je graag Har."
"Ik hoop dat je moeder en het volk ons ook graag samen gaan zien." Fronsend draai ik mijn hoofd een beetje; hem bestuderend. Hij is nog steeds zo bezorgd om dat onderwerp.
"Het zal...wennen zijn. Maar als we ze helpen en tonen dat we gelijken zijn zullen de meesten het wel accepteren. Mijn moeder is overigens blij, ze vindt het enkel jammer dat er geen nageslacht is."
"Dat betekent niet dat we niet kunnen proberen." Ik grinnik om de hese opmerking en duw mijn heupen nog eens diep tot tegen de zijne.
"Jij mag dat van mij, Beer."
"Afgesproken. En Boo, wees er maar zeker van, de rollen zullen niet omgedraaid worden." Met die ondeugende blik laat hij me verbaasd achter.

Hongerige lieve Harry. Het zijn toch schatjes