Chapter three

Het huis van Anna rook naar vers gebakken scones en clotted cream. "Wil je wat jam op je scone?" Klonk het vanuit de keuken. Een stilte. "Mees?" Ik schrok op uit mijn gedachten. Anna hield de pot jam lachend omhoog. "Jam?" Ik glimlachte even. "Sorry, ja, doe maar." Ze verdween weer in de keuken. De bank waarop ik zat, zat bijzonder comfortabel en ik had moeite om mijn ogen open te houden. De woonkamer, die al niet groot was, werd nog kleiner door de donkere muren. Het meubilair zat krap op elkaar wat een knus effect gaf aan de kamer. Ik was nog nooit eerder in haar huis geweest. Dit was de eerste keer in twee jaar dat we elkaar zagen. Om de tijd in te halen zou ik dan ook vier weken van de zomervakantie bij haar logeren. De geur van de gebakken scones werd sterker toen Anna de kamer binnenkwam. Met twee handen tilde ze een dienblad met Engelse thee en lekkernijen. Ze maakte muizenstapjes om te voorkomen dat ze het zou laten vallen. Meteen stond ik op en nam ik het dienblad van haar over. Verbaasd om geen feministische opmerking te horen, zette ik het dienblad op het tafeltje voor de bank. Onderzoekend keek Anna mij aan. "Misschien ben je toch wel veranderd." "O?" Ik trok één wenkbrauw omhoog. "Je bent eindelijk van die spaghetti armpjes af!" Ik lachte zo beheerst mogelijk. YES. Dacht ik. Die paar weken sportschool hadden dus toch geholpen. Samen namen we plaats op de bank. "Het voelt zo raar om Nederlands te praten." Nederlands. Gelijk dacht ik weer terug aan de sms'jes. Mijn iPhone had ik in mijn rugzak gestopt en lag daar al twee uur onaangeraakt. Anna raakte mij even aan. "Gaat het wel?" Ik nam een hap van mijn scone en maakte een 'hm' geluid. "Ik denk dat ik gewoon honger had." Ze nam genoegen met mijn antwoord. Ik had genoeg films gekeken om te weten dat ik dingen zoals deze nog even voor mij moest houden. Het duurde niet lang of ze praatte als weer over van alles en nog wat. Dat vond ik altijd één van de fijnste dingen aan haar: 'awkward silences' waren gewoon niet mogelijk. Na nog een poosje kletsen over de dagelijkse dingen en lachen over mijn zeer bescheiden bagage, stond ze op om mijn kamer te laten zien. De kamer lag tussen haar slaapkamer en de badkamer in en werd gevuld door een breed opgemaakt bed. "Nice!" Meende ik. Ze liep voor mij uit de kamer in en nam plaats op bed. "Dit was vroeger mijn studeerkamer maar sinds ik niet meer studeer gebruik ik het voor logees. Ik liet mij vallen op het bed. Ik voelde meteen hoe uitgeput ik was. Even sloot ik mijn ogen maar zat toen gelijk weer rechtop. "Ik ga mijn spullen maar eens uitpakken." Ze stond ook op en lachte: "Dan ben je zeker snel klaar."
Zodra Anna de kamer verliet, plofte ik weer op het bed en sloot weer mijn ogen. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam. Een gevoel dat ik meteen herkende en al een tijdje niet meer had ervaart. In de twee jaar dat ik Anna heb moeten missen, lijkt de tijd wel te zijn stilgestaan. Alles is nog precies hetzelfde. Haar bruine krullen glanzen nog even mooi als altijd, ze heeft nog steeds dezelfde charme met alles wat ze doet en het meest belangrijke: het zijn nog steeds dezelfde bruine ogen die mij doen blozen. Ik opende mijn ogen en mijn blik viel op mijn rugtas in de hoek van de kamer. De spanning kwam weer terug. Met lichte tegenzin liep ik er naartoe en begon met uitpakken. Mijn hand raakte iets hards. Ik staarde naar het zwarte ding in mijn handen. Nog nooit had ik dit gevoel gehad voor het ontgrendelen van mijn iPhone. Zouden er nieuwe berichten zijn? Langzaam typte ik mijn pincode. Ik moest nog één cijfer toen de deur openvloog. Geschrokken liet ik het ding vallen.

"Sorry!" Anna legde haar hand op haar borst. "Moest ik kloppen?" Ik pakte mijn mobiel van de grond. "Nee joh, niks aan de hand!" Ik schold mijzelf uit in gedachten. "Is hij beschadigd?" Anna kwam dichterbij. Ik bekeek mijn iPhone en liet hem bijna weer vallen. I LIKE TO MOVE IT, MOVE IT! Ik vloekte op mijn beltoon. Het was het onbekende nummer! Ik verstarde. "Waarom neem je niet op?" Wilde Anna weten. Ze kon het niet weten. Ik mocht niemand in vertrouwen nemen. Uit onmacht klikte ik op het groene icoontje. Langzaam bracht ik de mobiel naar mijn oor. "Hello?" Ik noemde expres mijn naam niet. Het bleef stil aan de andere kant. Mijn hart ging tekeer. Waarom ging Anna niet weg? "Hello?" Herhaalde ik. Er zuchtte iemand aan de andere kant van de lijn. Niet lang daarna werd de verbinding verbroken. "Wie was dat?" Ik zette mijn pokerface op. "Vast verkeerd nummer." Meer vragen had ze niet. Een vervelend gevoel kroop over mijn rug. Ik had zojuist gelogen tegen iemand die mij zo lief behandelde: ze had voor mij gebakken, mijn verhalen aangehoord en zelfs onderdak voor vier weken lang aangeboden waar ik geen hand voor hoefde uit te steken. "Hou je van tomatensaus bij je pasta?" Het gevoel werd erger. "Ja natuurlijk, lekker!" Ik voelde mezelf rood worden. "Oké, we eten over een uurtje." Voordat ik nog iets kon zeggen was ze al weer verdwenen. Ik zakte tegen de muur naar beneden. Zuchtend keek ik naar de telefoon in mijn handen. Een betere timing had niet gekund. Mijn hart ging nog steeds tekeer. Ik opende de app waarop ik de berichten had ontvangen. Ze stonden er nog steeds, onbeweeglijk op mijn beeldscherm.