Chapter two

Ik had niet veel bij mij; alles paste precies in één rugzak. Veel geld had ik niet, de taxirit was overdreven prijzig geweest waardoor ik nu al krap bij de kas zat. Al bij al stond ik nu toch op de plek waar ik al een paar maanden van had gedroomd. De zon was nog net niet onder de horizon verdwenen en zorgde voor een roodoranje lucht. De zee was kalm, bijna onbewogen glinsterend in het maanlicht. Vanaf de boulevard had je een mooi overzicht over het strand. Niet ver van mij vandaan bevond zich een attractiepark. Het park, aangekleed met een enorm reuzenrad, was het bekende 'Brighton Pier'. De taxichauffeur had mij hier uitgebreid over verteld: de pier was één van de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad en was ook zeker niet onbevolkt. Van 's morgens tot 's avonds bezochten mensen de bekende steiger. Ook nu was het druk. De felle lichten schenen uitnodigend en de muziek galmde over het hele strand. "Mees?" Een hand raakte mijn schouder. Ik draaide mij om en kwam een brede lach tegemoet. "Hee!", zei ik net iets te enthousiast. Onze omhelzing voelde fijn en vertrouwd. Ik lachte even. "Ik dacht dat we bij je huis hadden afgesproken." Ze gaf me een blik, ze was geen steek veranderd. "Dan kunnen we nu net zo goed deze vakantie beginnen met een strandwandeling." en ze pakte mijn hand. De avondkoelte zorgde ervoor dat ik energie kreeg en opgetogen liet ik mij meevoeren. "Dit is het dan", ze keek me aan, "London-by-sea." Ik knikte dromerig. "Woonde ik maar hier." De reden hiervoor - namelijk dat ik haar leuk vind - zal ik haar nooit vertellen. Anna en ik kende elkaar al sinds ik nog zo klein was als de onderkant van een arm. Haar ouders kenden mijn ouders en zij was al een peuter toen ik nog in de couveuse lag. Mijn hele jeugd bestaat uit herinneringen met Anna: hoe we samen een hele fantasiewereld hadden bedacht en al onze kennissen een personage hadden gegeven, de mensen die we niet mochten een kwaadaardige rol. Hoe we onze pauzes op de middelbare school vulden met de gekste activiteiten: één keer volgden we een leraar naar zijn huis en keken we toe hoe hij Pilatus uitoefende in zijn woonkamer. De leukste herinnering van ze allemaal was de club die we oprichtten in de derde klas. Het heette de 'Rainbow-diggers', een naam die toen erg bij ons paste door onze obsessie voor 'unicorns' en andere magische verschijnselen. De club had zes leden waaronder Anna en ik als voorzitters. We namen onze taken zéér serieus en er ging geen dag voorbij dat we het niet hadden over de club. Ik was bijvoorbeeld verantwoordelijk voor de map, de 'bijbel' van de Rainbow-diggers en Anna zorgde ervoor dat alle leden zich aan de gemaakte afspraken hielden. Er was zelfs een periode dat we elke week een 'volksvergadering' hielden in het Vondelpark, het grootste park van Amsterdam, de stad die in al mijn jeugdherinneringen een rol speelt. Een lach wekte mij uit mijn gedachten. Het was Anna die nog net op tijd wegrende voordat een golf haar kon raken. "Mees, het wordt vloed. Zullen we maar naar mijn appartement gaan?" Ik vond het een goed idee en samen baanden we een weg door de kiezels richting de boulevard. "Had je een goede reis?", wilde ze weten. Ik haalde mijn schouders op. "Oh.. you know, veel Britse kakkers en luie treinconducteurs." Ze kreeg kuiltjes in haar wangen elke keer als ze lachtte. "Ooit kom ik wel naar London voor je." Mijn wangen kleurden roze. Snel stak ik de weg over en keek ik expres extra vaak rechts en links om mijn gebloos te verbergen. "We moeten nog een paar kruisingen en dan zijn we er." Ik bestudeerde de omgeving. Ik snapte wel waarom Anna het 'London-by-sea' noemde. De straten waren bezaait met mensen. Verschillende soorten mensen. Er reden veel taxi's en ik geloof dat ik zelfs een dubbeldekker voorbij zag rijden. De stadsdrukte was zeker te vergelijken met die van London. Toch had Brighton iets wat de stad uniek maakte: hoe druk de straten ook waren, de zee maakte de stad een open plek. In London daarentegen lag alles erg compact op elkaar. In elke hoek van de stad gebeurde iets. De enige plek waar ik nog een beetje kon ontsnappen aan de drukte, was het 'Hyde Park' vlak bij mijn huis. Maar zelfs daar vonden evenementen plaats. Brigthon was anders. Hier kon ik ademen.