Chapter one

Badend in het zweet struikelde ik het Victoria Station in. Met nog twee hele minuten tijd lukte het mij nog net om al rennend een krantje mee te pikken voor onderweg. Op een paar botsingen na kwam ik behendig tussen de menigte door. Nog één trap en de trein was in zicht. Ik begon steeds sneller te rennen. Ik sprong zowat de trap af toen ik de deuren van het grijze ding dicht zag gaan. Nog nooit had ik zulke grote stappen gemaakt en voordat ik het wist zaten mijn handen tussen de kier van de sluitende treindeuren. De trein die net was begonnen te rijden, kwam abrupt tot stilstand. De deuren openden zich en ik viel naar binnen. Met mijn laatste beetje energie krabbelde ik omhoog en zocht ik een plekje. Alle ogen in de trein waren op mij gericht.

Althans, dat is wat ik zou gaan vertellen. In werkelijkheid zat ik al een halfuur te vroeg in de Starbucks aan mijn koffie te lurken. Uit verveling zat ik op mijn iPhone. Ik had de krant allang uitgelezen en had niks anders mee van vermaak. Ik had in totaal 36 apps waarvan ik er vijf gebruikte. Die apps waren: Whatsapp, Instagram, Spotify, ABN amro en Tinder. Het afgelopen halfuur checkte ik om de vijf minuten of ik al berichten had van mijn Tinder 'match' maar die gaf geen gehoor. Toen ik op het punt stond mijn mobiel af te sluiten, klonk er een kort melodietje die ik niet vaak hoorde. Lichtelijk verbaasd opende ik de app met het oranje eentje en keek fronsend naar het beeldschermpje.

NUMMER ONBEKEND
blokkeren toevoegen
"Ben je er klaar voor?"

Mijn ogen lazen het bericht nog een aantal keer na. Verward krabde ik aan mijn hoofd. Ben je er klaar voor? Klaar voor wat? In mijn hele leven was ik nog nergens echt klaar voor geweest. Al bij mijn geboorte was ik te vroeg. Zo klein als de onderkant van een arm had ik nog drie maanden in een couveuse moeten liggen. Te zwak, te fragiel om de wijde wereld in te gaan. Ik bleef nog een tijdje naar het scherm staren. Mijn duimen bewogen zich aarzelend heen en weer. Zou ik reageren?

Het werd steeds drukker in de zaak. Een medewerker wierp een geërgerde blik in mijn richting. Ik zat hier al veel te lang voor maar één koffie. De mobiel verdween in mijn zak en uit stil protest pakte ik mijn tas extra sloom in. Ik knikte even naar de mensen die mijn plaats innamen en baande een weg door de oneindige drukte.



Met mijn gezicht op mijn vuist leunend keek ik naar mijn nagels. De kou van het stenen bankje veroorzaakte een rilling door mijn lijf. Mijn mond opende zich om te gapen. Een vrouw tegenover mij schonk een afkeurende blik. Om haar blik te vermijden, keek ik gemaakt geïnteresseerd naar een neon-verlicht bord met vertrek -en aankomsttijden. Ik had nog tien minuten verveling voor de boeg. De vrouw was inmiddels al opgestaan om een goed plekje in haar trein te overmeesteren. Ik grinnikte even toen ze bijna haar evenwicht verloor door de 'gap'. Mijn glimlacht verdween abrupt toen het korte melodietje weer klonk. Ik zat meteen rechtop, viste mijn iPhone uit mijn broekzak en ontgrendelde het ongeduldig.

HOLLANDSNIEUWE PROVIDER
blokkeren toevoegen
"Uw beltegoed voor deze periode is bijgeschreven."

Ik vloekte binnensmonds op mijn provider en zette mijn mobiel op 'mute'. Ik lachte om mezelf en zakte weer in mijn oude houding. Achter mij hoorde ik Brits gebrabbel. Mijn Engels was goed genoeg om het te volgen. In een hopeloze poging tot vermaak luisterde ik naar al hun gesprekken. Elk persoon wist over alles wel iets wijs te vertellen. Ze staken elkaar de ogen uit met hun kennis over IS en lachten om grappen die ik niet begreep. Ik verloor mijn aandacht bij de stamboom van het koningshuis en checkte mijn mobiel.
'Geen berichten'
Ik zuchtte opgelucht de trein kon nu elk moment komen.

Ik was een van de eerste die het grijze ding instapte. Ik gehoorzaamde de automatische vrouwenstem en zocht een plekje achterin. Zodra de deuren van de trein sloten, besefte ik dat ik nodig moest plassen.



"To Brighton Beach please." Ik deed mijn best zo Brits mogelijk te praten. De taxichauffeur knikte kort en reed zonder mij ook maar één blik te schenken. Ik vond het helemaal niet erg. Gedurende de treinreis had ik al genoeg blikken mijn richting op gekregen. Ik ben altijd al een persoon geweest die houdt van rust en kan momenten als deze dan ook zeer waarderen. Ik deed het raampje een beetje naar beneden, genoot van het zachte windje en sloot zelfs even mijn ogen. "You like beach?" Zijn stem klonk als gekrijs in mijn oren. "Yes, I really like the atmosphere." Ik zei het zo afstandelijk mogelijk maar hij leek mijn sein niet te ontvangen. "I have three children who also love beach." Ik keek uit het raam. "I can imagine, the beach is very beautiful." Even was het stil en ik hoopte dat het zo bleef. "When I was younger I always went to the beach." Ik zuchtte zo onopvallend mogelijk. Uit beleefdheid voerde ik nog een kort gesprek over de zee tot er een geluid vanuit mijn broekzak kwam. Met lichte spanning pakte ik mijn iPhone. Ik had het eerste bericht nog niet kunnen lezen toen het melodietje alweer afging. Met snelle vingers ontgrendelde ik het apparaat. Mijn ogen vlogen over de felle tekstballonnetjes.

NUMMER ONBEKEND
blokkeren toevoegen
"Ben je er klaar voor?"
"Neem niemand in vertrouwen."
"Villageway 62 A."

Hoe kwam diegene aan mijn nummer? Was dit een grap? Door wie? Ik kende nauwelijks andere Nederlanders in Engeland. Ik woonde pas een jaar in London om daar criminologie te studeren. Veel vrienden had ik niet. Samen met mijn kamergenoot bezocht ik soms een 'pub' maar daar bleef het wel bij. Nee, ik had geen flauw idee wie of wat deze grappenmaker was. Het enige wat aan mij bleef klagen voor de rest van de rit was: why me?