De vrouw

Meteen kwam mijn moeder de keuken uitrennen, maar voordat ze een woord kon zeggen, veranderde de kat in een vrouw.
“Goedemiddag,” sprak ze, alsof ze niet zonet van diersoort was verwisseld.
Ze was een oudere vrouw met haar grijze haar in een strakke knot en een bril op. Als ik van iemand kon voorstellen dat ze een heks was, was het van haar wel. Ze droeg zelfs een mantel en – oh nee – een puntmuts. Ze moest wel van Hogwarts zijn.

Ze wurmde zich langs me en liet zichzelf in. Mijn moeder gaapte haar aan en ik moest mezelf er ook aan herinneren mijn mond weer te sluiten.
Toen mijn moeder weer bij bewustzijn was, keek ze verontwaardigd.
“U kunt niet zomaar ons huis binnen walsen!”
“Ja, dat kan ik wel. Ik heb het zelfs net gedaan.”

Toen draaide ze zich om en begroette mij hartelijk.
“Ah, Milly! Leuk je te ontmoeten! Ik neem aan dat je mijn brieven hebt gekregen?”
Ik knikte voorzichtig.
“Heel goed. Nou, ik hoop dat je het niet erg vindt als ik even alleen met je praat?”

“Wat denkt u dat u aan het doen bent?” riep mijn moeder uit. “Dit is mijn huis! Wie bent u eigenlijk?”
“Oh, wat onbeleefd van me. Mijn naam is Minerva McGonagall en ik ben het schoolhoofd van Hogwarts. En ik zou graag alleen met Milly spreken.”

Langzaam knikte mijn moeder. Ze was er duidelijk niet blij mee, en ik durfde best te zeggen dat ze niet de enige was. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als mijn vader terug kwam van het boodschappen doen.

“Goed, Milly, zullen wij in de tuin gaan zitten? Het is prachtig weer buiten. Heerlijk weer om een potje quidditch te spelen, als je het mij vraagt.”
“Quidditch?”
“Daar kom je nog wel achter.”
Als het aan mij lag niet. Het klonk gevaarlijk. En als nonsens. Gevaarlijke nonsens.

McGonagall en ik liepen naar buiten en ik wierp mijn moeder een verwarde blik terug, die zij beantwoordde. Misschien kon dit maar beter zo snel mogelijk over zijn. Als ik de katvrouw vertelde dat ik niet haar school wilde, moest ze dat toch accepteren? Maar toen kende ik Minerva McGonagall nog niet.