Proloog

De man zat met zijn hoofd in zijn handen. Te wachten op een teken.
Hij was van middelbare leeftijd, zijn asblonde haren werden al wat dunner en grijze haren ontsierden zijn kruin en slapen. Een zacht gekraak vulde de ruimte.
De deur ging open en een stem echode door de lege ruimte.
'Meneer? We kunnen zo beginnen.'
De man keek op en knikte tevreden. Hij glimlachte zakelijk en stond op.
'Ik kom eraan, ik wil er niets van missen.'
Hij wreef in zijn handen, veegde zijn handen af aan zijn broek en hij liep de deur door. Om precies te zijn liep hij naar een kleine ruimte. De ruimte was het tegenbeeld van de ruimte waar hij vandaan kwam. Daar was het leeg, maar hier stond het vol met opgezette dieren, grote kasten en onbekende spullen. Aan de muren hingen anatomische posters van mensen en dieren.
In het midden van de kamer bevond zich een metalen tafel. Op de tafel lag een meisje, ze was naakt, bewusteloos en vastgebonden aan haar polsen en enkels.
Het meisje was nog jong, ze kon niet ouder zijn dan twaalf. Ze was vuil en te mager, maar daaronder was ze ook knap. De man gunde haar lichaam geen blik waardig. In plaats daarvan rolde hij een karretje tot naast de tafel, op het karretje lagen verscheidene chirurgische instrumenten. Een schaar, een scalpel, kleine maar vlijmscherpe messen, een aantal klemmen en een immense spuit.

De man gaf een zuinig knikje richting zijn assistent. De assistent reageerde direct en maakte de nek van het meisje vrij van haar lange blonde haren. Hij zette de spuit in de nek van het meisje en spoot een doorzichtige vloeistof in haar halsader. Dat was door de man het teken om te beginnen.
Voorzichtig zette hij zijn scalpel op haar borst. Met een zorgvuldige haal maakte hij een flinke snee over haar borstbeen. Voorzichtig vouwde hij de huid opzij en zette het daarna zorgvuldig vast met een paar klemmen. Hij keek gefascineerd naar de longen, het bloed deerde hem niet. Hij sneed door wat onbelangrijk spierweefsel en bloedvaten en schoof de longen iets uit elkaar. Toen kwam hij bij haar hart.
Hij bewonderde de werkwijze van het menselijk lichaam in stilte en ging toen verder.
Hij trok een bedenkelijk gezicht en haalde iets met zijn –in handschoenen gestoken- handen uit een plastic zakje. Hij bekeek het even en plaatste het toen tegen het hart. Tevreden bekeek hij zijn werk. Toen zuchtte hij en ging hij weer verder.
Hij begon nu aan een nieuw deel, de schedel. Hij maakte een kleine snee in het achterhoofd van het kind en zoog met een slangetje het bloed weg wat de doorgang versperde. Hij keek naar haar hersenen en vergeleek het met zijn foto’s. Hij probeerde een slangetje naar binnen te brengen en spoot ook daar weer een vloeistof door. De hartmonitor piepte. Het hart stopte met kloppen en het meisje blies haar laatste adem uit. Een paar tellen lang was het doodstil.
Toen begon de man te grijnzen.
‘Ik denk, dat ik nu eindelijk weet wat ik moet doen.’