Five.

Met een diepe zucht liet ik me op de dansvloer zakken. We waren al meer dan 3 uur aan het repeteren en ik had er genoeg van. Het was tijd voor een pauze. 'Let's take a break!' Ik stond op en liep richting mijn flesje met water. Hij was zo goed als leeg, maar ik kon er nog wel wat uithalen. 'Here.' Zari's zachte, lichtbruine hand stak een flesje water naar me uit. 'Thanks.' Met een zwakke glimlach pakte ik het flesje van haar aan en nam er een paar grote slokken uit. 'Justin, are you alright?' Vroeg ze na even stil te zijn geweest. Ik keek langzaam op naar haar helderblauwe ogen, die me bezorgd aankeken. Het zorgde ervoor dat mijn adem even stokte in mijn keel en ik een pijnlijke steek in mijn hart voelde, maar hij tegelijkertijd nog sneller klopte dan na een intensieve training. Ze zou zich geen zorgen moeten maken over mij. Ik voelde me prima. 'Yes, I'm, fine.' Ik zette een glimlach op en liet deze er zo geloofwaardig mogelijk uitzien. Ze keek er dwars doorheen. Dat deed ze altijd. Ze leek me beter te kennen dan wie dan ook en toch.. Toch leek ze niet door te hebben wat ze met me deed. Ze leek niet door te hebben dat haar glimlach me liet voelen alsof ik de hele wereld aankon. Dat haar vertrouwde lach ervoor zorgde dat ik gelukkig was. Ze had niet door dat haar bezorgdheid me liet voelen alsof ik had gefaald, alsof ik haar pijn deed. Het maakte dat ik me nog slechter voelde dan hiervoor. Ik wilde haar alles vertellen. Ik wilde vertellen wat ze met me deed, dat ik wilde dat we samen konden zijn. Ik wilde haar vertellen dat ik niet kon stoppen met aan haar te denken. Maar ik kon het niet. Ik wilde niet dat ze me zou afwijzen en weg zou gaan, want zonder haar moeten leven, zou een miljoen keer erger zijn dan haar alleen als een vrienden bij me te hebben. Ze was in ieder geval bij me. 'Don't you dare lie to me, Justin.' Haar bezorgdheid was iets omgeslagen in boosheid. Ze wilde dat ik eerlijk tegen haar was. Natuurlijk wilde ze dat. Maar ik kon het niet. 'I'm fine, I promis.' Nog een leugen. Ik zette weer een glimlach op en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Just tired, that's all.' Ze leek er genoegen mee te nemen. Of, niet echt, maar ze deed in ieder geval alsof. 'Okay, if you say so.' Ik hoorde dat ze het nog steeds niet geloofde, maar ze wist ook dat ik het op dit moment niet aan haar zou vertellen. 'I need to tell you something. Heb je even tijd? Kunnen we ergens praten?' Ik knikte even en kon het benauwde onderbuik gevoel maar moeilijk negeren. Waar wilde ze over praten? Ik liep met haar mee naar de kleedkamer naast de grote danszaal. 'Ga even zitten.' Zei ze, terwijl ze ook plaatsnam op een bankje. 'Is something wrong? Are you okay?' Vroeg ik, met meer bezorgdheid dan ik eigenlijk bedoelde. 'Yes, I'm okay, don't worry.' Ze glimlachte even. Die pure, gemeende glimlach. 'Het is niets ernstigs. Alleen.. Weet je nog dat ik je laatst vertelde over die school in LA?' Ik knikte even. Natuurlijk wist ik dat. Ik onthield alles wat ze me vertelde. Ze had verteld over de fotografieopleiding die ze daar zou kunnen volgen, maar ze had gezegd dat ze nog niet zeker wist of ze zich zou gaan inschrijven. 'I got in..'
Could that mean that she would leave me?