It was like someone was murdered inside.

De volgende middag kwam Jasmin me een half uur te laat ophalen, zodat we ons moesten haasten voor het vliegtuig. Ik had haar al een tijdje niet meer gezien – ze was nóg mooier geworden, echt een raadsel – en we hadden elkaar veel te vertellen.
De vliegreis naar Londen duurde niet zo lang als ik had verwacht. We keken afleveringen van Gilmore Girls en schoten in de lach om de geweldige opmerkingen van Kirk, werden minstens dertig keer gewaarschuwd dat we stiller moesten zijn, en uiteindelijk durfde we alleen nog maar te fluisteren omdat de man voor ons wel heel agressief aankeek.
Op London Airport werden we opgewacht door Jasmins manager, Lorena. Ze gaf Jasmin een knuffel en mij een hand. “Hai, ik ben Lorena. Jij bent Roos?”
“Rosalinde,” corrigeerde ik met een glimlach, “maar Roos mag ook, hoor.”
“In Engeland kan niemand ‘Rosalinde’ zonder problemen uitspreken, dus als je je nu voorstelt, heet je Roos, oke?”
Ik grinnikte. “Is goed.”
We liepen naar het hotel, ongeveer twee minuten van het vliegveld. Het was al laat, en de fotoshoot zou morgen vroeg plaatsvinden. Jasmin en ik hadden samen een kamer, tegenover die van Lorena. We spraken af de volgende morgen om half acht te verzamelen in de Lobby en gingen beide onze kamers binnen.
Jasmin gooide haar spullen in een hoek en plofte op het bed neer. “Ik heb honger als een paard. Zouden er zoutjes in de minibar zitten?”
Ik haalde mijn schouders op en draaide me om. Ik maakte de deur van het kleine barretje open. “Wisky, wodka, alleen drank. En cola.”
“Het zijn echt mini-flesjes. En er zitter er drie van elk in.”
“Pak ze allemaal maar. Ik wil wel eens lekker dronken worden.”
Ik keek Jasmin aan. “Zeker weten?”
“Ja, en bovendien, je shoots gaat veel gemakkelijker als je een beetje aangeschoten bent.”
Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. “Let’s do it.”
Ik pakte alle flesjes, en gooide ze op het bed. Zelf ging ik ook op het bed zitten, en maakte een flesje open. “Proost.” Het flesje goot ik in één teug naar binnen. Het was smerig, en ik keek wat ik nou net gedronken had. Whisky. Jasmin schoot in de lach. “Hahahah, kan je er niet tegen? Geef het maar aan mij dan, neem jij de cola maar.”
Dankbaar pakte ik haar cola, maar hield wel een wodka flesje voor mezelf. Ik had ooit gehoord dat je wodka niet proefde omdat het gewoon naar water smaakt, maar dat je er wel erg dronken van wordt. Perfect voor mij. Voorzichtiger dan net nam ik een slokje wodka. En nog één, en nog een paar…

Ik stond op een drukke plek. Iedereen rende heen en weer met make-up en kleding in hun handen. Niemand lette op mij. Ik liep een beetje rond, en ontdekte dat ik achter de schermen bij een modeshow stond. Nieuwsgierig vroef ik aan een meisje of het een belangrijke modeshow was. Ze knikte kortaf, en liep naar het podium. Ineens kwam er een vrouw naar mij toegerend. “Daar ben je dan, eindelijk. Je moet over een paar seconde op!” Ze keek me aan, schudde haar hoofd en zuchtte. Toen liep ze weg. Ik probeerde te schreeuwen dat het een misverstand was, dat ik helemaal niet meeliep, maar ineens kwam er niets meer uit mijn keel.
Een andere vrouw duwde me naar het podium, het begin van de catwalk. Er hing een grote spiegel, waarin ik mezelf bekeek. Ik zag mezelf niet. Ik zag een zwarte gedaante met een witte bruidsjurk.

Schreeuwend werd ik wakker. Eerst wist ik niet waar ik was, maar toen ik Jasmin naast me hoorde snurken, realiseerde ik me dat ik in Londen was en net een vreselijke nachtmerrie had gehad.
Ik keek op de wekker: het was al bijna zes uur in de morgen. Buiten begon het al lichter te worden. Ik ontspande me weer een beetje, maar toch bleef het gezicht van de zwarte gedaante me achtervolgen. Haar ogen waren zo leeg.
Ineens werd er op de deur geklopt. Geschrokken bleef ik liggen, maar ik bedacht me dat het ook Lorena kon zijn met een belangrijk bericht. Ik sprong uit bed – ik had mijn kleren nog aan, want we hadden ons gisteravond niet omgekleed – en liep naar de deur.
In eerste instantie kreeg ik de deur niet open, omdat het een heel ingewikkeld slot was. Uiteindelijk lukte het wel.
Ik opende de deur, en werd eerste even verblind door het felle ganglicht. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen.
De jongen die voor me stond, keek me bezorgd aan. “Gaat het? Het leek wel alsof er iemand vermoord werd hierbinnen.”
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. “Oh, sorry! Ik denk dat ik dat was. Nachtmerrie. Was het echt zo hard?”
De jongen knikte glimlachend en stak zijn hand uit. “Ik slaap in de kamer hiernaast. Taylor Lautner.”
Ik schudde zijn hand. “Rosalinde McCloud. Heb ik je wakker gemaakt?”
“Nee, zeker niet. Ik was al op. Ik moet vandaag vroeg in Nederland zijn voor opnames.”
“Nederland? Wat voor opnames?”
“Voor een nieuwe film, Crispy.”
“Waar wordt het opgenomen?”
“In Amsterdam.”
Ik glimlachte. “Ik woon in Amsterdam. Dan zie ik je nog wel, denk ik.”
Taylor pakte een kaartje uit zijn broekzak en gaf het aan mij. “Als je dit laat zijn aan de bewakers, mag je de set op.”
“Dankje! Ik kom zeker.”
Taylor pakte mijn hand, en gaf er een kus op. “Dan zie ik je nog, Rosalinde.”
Verlegen en men knalrode wangen sloot ik de deur, zeker wetend dat ik té opgewonden was om nog te slapen.

Vorige keer zei ik dat ik vijf reacties wilde, maar ik heb er met drie ook maar genoegen genomen. Ik vind het namelijk niet leuk om jullie, degene die wel de moeite nemen om een reactie achter te laten, zo lang te laten wachten voordat ik weer een hoofdstuk online heb gezet. Dus dit keer een extra lang stuk, mét Taylor! Ik blijf er wel om vragen; abo's en reacties? ;$