1St day~2

Het leek wel alsof ik al 1uur in zijn armen zat, en toen hij me losliet voelde ik een leegte die ik nog nooit echt gevoeld heb.
'waarom wou je zelfmoord gaan plegen?' zei de jongen. ik keek hem niet begrijpend aan en zei: Omdat ik mijn leven haat...waarom heb jij me teruggetrokken?'
hij keek me met een glimlach aan en stak zijn hand uit 'Ik ben Emil, en ik ben je nieuwe beste vriend.' waarom zou hij vrienden met mij willen zijn? waarom zo'n leuke aardige jongen vrienden met mij? ik begrijp het gewoon niet.. dacht ik.

'Emil, ik moet gaan. doei..?' hij kijkt me vol verbazing aan en zegt: 'Hè wacht! kun je misschien morgen iets met me doen? naar een café of zo?'
'Het spijt me, ik ken je niet?' ik draai me snel om en loop weg. ik heb het gevoel dat hij nog steeds naar me keek, totdat ik helemaal verdween in de verte.

'Shayne, Waar was je?! het Meander College zei dat je op je eerste dag al 3uur hebt gespijbelt! Het verleden is het verleden en daar moet je niet in vastzitten dus maak vrienden en doe zo normaal mogelijk!' mijn moeder keek me boos aan en ik loop naar boven. 'Dankje, mijn dag was geweldig mam.'

wat is mijn kamer.. lelijk? is dit een kamer van een normaal persoon? rustig ging ik op het matras zitten wat vol met vlekken zat.
waarom deed die jongen aardig tegen mij? heeft god mij eindelijk een kans gegeven om een beetje geluk te krijgen? heb ik die kans nu al verpest?
misschien zie ik hem wel nooit meer... huilend val ik in slaap en krijg weer een nachtmerrie wat ik elke nacht heb.

'NEE! DOE NIET! LAAT HEM MET RUST!' en ik zag mijn vader mijn enige echte liefde die ik ooit had de keel doorsnijden. en ik kon niks doen.