De beslissing

Ik keek mijn ouders verbijsterd aan. Magisch talent? Onverklaarbare dingen? Dit kon niet waar zijn. Ik hoopte dat iemand zijn mond open zou trekken, maar het bleef stil.
“Ik kan toch geen magisch talent hebben? Ik ben geen heks!”

“Lieverd,” begon mijn vader. “Het zou best kunnen.”
Mijn moeder en ik keken elkaar verbaasd aan.
“Wat bedoel je?”
“Nou,” begon mijn vader. “Als kind verdween je altijd om onverklaarbare redenen uit de box als je daar niet wilde zijn. En weet je nog dat je van de trap viel en geen schrammetje had?”
Mijn moeder trok wit weg. “Dus je denkt dat die vrouw gelijk zou kunnen hebben?”
Langzaam knikte mijn vader. “Het zou heel veel kunnen verklaren.”

De discussie over of ik wel of niet magisch talent had, ging aan me voorbij. In plaats daarvan schoten gedachten pijlsnel door mijn hoofd. Dus er was echt een school, genaamd Hogwarts? En dan moest ik echt een puntmuts op en spreuken leren?

“Milly? Wat denk jij ervan?” vroeg mijn moeder bezorgd.
“Ik wil niet.”
Mijn resolute antwoord verraste mijn beide ouders.
“Ik geloof niet dat ik magische talenten heb,” legde ik uit. “En ik wil niet naar een school die Hogwarts heet en waar ze puntmutsen dragen. Wat voor baan kun je daarmee nu krijgen? Ik denk dat ze op Cambridge geen magische diploma’s accepteren. Dus nee, ik ga niet.”

Mijn moeder knikte langzaam. “Goed.”
“En nu?”
“Wij schrijven die vrouw wel een brief terug. Ga jij boven maar TV kijken of een boek lezen. Ik regel dit wel.”
Ik knikte dapper. Het was niet te ontkennen dat ik me gespannen en verward voelde. Magisch talent? Nee. Ik geloofde het niet, en daar zou ook geen verandering in komen.

Mijn vader knuffelde me en vertelde me opnieuw dat het goed zou komen, en dat zij het wel zouden regelen. Ik hoop het maar. Maar als we gewoon vertelden dat ik niet naar hun school wilde, en dat ik me al had ingeschreven voor een middelbare school, dan zou dit allemaal voorbij zijn. Ja, toch?