Chapter 1.3

Kom anders bij ons aan tafel zitten? Ik introduceer je wel aan een aantal mensen. Mensen waar je wat aan hebt. Weet je wanneer je in een afdeling wordt geplaatst? Misschien kom je ook wel in Slytherin', ratelde ik aan een stuk door terwijl we liepen richting de koetsen. Ik was nog niet in zo'n goed humeur geweest als vandaag de afgelopen maanden. Eerst die Potter een flink lesje leren, die zie ik niet meer dit jaar. Ik hoor op de achtergrond de trein langzaam vertrekken en het geeft me een goed gevoel om te weten dat hij daar in zit. 'Prima, ik kom wel bij jullie. Ik rammel. En ik heb geen idee van hoe en wat, ik heb zo een afspraak met Dumbledore en dan hoor ik vast meer. Ga je me nog vertellen waarom je net opeens was verdwenen?' Vroeg ze met een toon van ongeduld en irritatie in haar stem. 'Ik was gewoon even langs vrienden, het spijt me.' Zeg ik terwijl ik haar hutkoffer pak en ze beide achter me aan trek. 'Ik kan heus zelf wel-', begon ze al snel. 'Laat me nou. Mag ik?' Vraag ik lief aan haar. Ik zie een glimlach verschijnen en ze schudt langzaam haar hoofd. 'Idioot..'. Ik kan het nog steeds niet geloven dat iemand tegengas geeft tegen mij, Draco Malfoy, maar op een of andere manier vind ik het deze keer heerlijk.



Ik geef hem een por in zijn zij en hij kijkt me uitdagend aan. Het valt me op dat veel mensen ons aankijken met ongelovige blikken, waarschijnlijk omdat ik nieuw ben. Draco krijgt hier en daar duwen van vrienden in zijn schouder, en ze maken allerlei opmerkingen terwijl ze van een afstand achter hem blijven lopen. 'Laat Patty het niet zien!' roept een van de jongens terwijl de andere bulken van het lachen. Zou het zijn vriendinnetje zijn? 'Niet op letten, ze weten niet waar ze het over hebben', zegt hij alsof hij mijn gedachten leest. We komen aan bij een rij koetsen en er zijn nog twee plekken over in een koets waar een meisje met krullend haar en een jongen met oranje haar inzit. Het meisje kijkt onrustig om zich heen terwijl de jongen verveeld om zich heen kijkt. Ik wil de stang vastpakken om in te stappen maar wordt teruggetrokken door Draco, die zijn handen om mijn middel slaat. 'Wij pakken een andere. Bij sommige mensen wil je liever niet zitten.. Geloof me.' Ik pak mijn hutkoffer uit zijn handen en zet hem in de koets. 'Ik bepaal zelf wel bij wie ik zit, bedankt.' Zeg ik terwijl ik instap en hij kijkt me weer met een grijns aan. Dan loopt hij alsnog weg terwijl hij met opgetrokken neusvleugels naar de jongen en het meisje kijkt. 'Wow.. wow.. Je hebt Malfoy gewoon op zijn plek gezet en je bent er vanaf gekomen zonder uitgescholden te worden. Vertel, welke spreuk heb je gebruikt?' Zegt de jongen terwijl ik moet lachen. 'Wie ben je als ik vragen mag?' Vraagt hij daarna. 'Mijn naam is Alaina, leuk om jullie te leren kennen. Ik ben nieuw', en ik besluit om deze keer maar niet mijn achternaam te gebruiken. De twee stellen zich voor als Ron en Hermelien en de koets begint te rijden. Ron en Hermelien richten zich door elkaar en praten over Harry Potter, en waar die blijft. Het voelt alsof er een dikke bal in mijn buik vormt die steeds zwaarder wordt als ze over hem praten. Voor mijn gevoel krimp ik helemaal in elkaar. Mijn leven lang heb ik geen broers of zussen gehad, en nu zou ik opeens een tweelingbroer hebben. Waarom mocht hij wel hier blijven wonen? Waarom mocht hij wel z'n achternaam behouden? Waarom moest ík weg, geadopteerd worden? Het was niet eerlijk.
We rijden de hoek om en de contouren van het kasteel verschijnen in het maanlicht. De raampjes zijn verlicht en ik zie het kaarslicht in een grote zaal al branden. Nooit had ik verwacht dat het zo prachtig zou zijn. Ik voel dat mijn mond langzaam open zakt en ik klap hem snel weer dicht, als ik zie dat Ron en Hermelien me aankijken en uitlachen. Ik lach met ze mee terwijl ik naar het kasteel blijf kijken, misschien is het toch niet zo erg om hier naartoe te komen.