Chapter 1.2

De trein rijdt weg terwijl ik zwaai naar mijn ouders, gemixte gevoelens van eindeloze liefde en woede omdat ze al die jaren tegen me gelogen hebben razen door me heen. Ik heb het voor elkaar gekregen om een coupe voor mij alleen te bemachtigen, maar na ongeveer vijf minuten slaat de deur open en stormt er een blonde lange jongen naar binnen. 'Eruit, ik wil alleen zijn' snauwt hij naar me zonder naar me te kijken. Ik besluit het te negeren in de hoop dat hij weer weg gaat, maar zijn arrogantie zit hem blijkbaar in de weg. 'Ik zat hier eerst, en als dat je niet aanstaat ga je maar ergens anders mensen weg lopen sturen.' Terwijl hij zijn hoofd naar me draait kijkt hij me bewonderd aan. Zijn ogen worden groot en hij straalt onbegrip uit. 'En wie ben jij dan wel niet? Ik wil weet heel zeker dat ik jou nog nooit heb gezien, en waarom heb je geen afdeling?' Zegt hij terwijl hij naar mijn schoolgewaad wijst. 'Ik ben nieuw, en kom van Beauxbatons. Ik stroom in in het zesde jaar' zeg ik terwijl hij tegenover me komt zitten. Ik bekijk hem nu aandachtig en hij mij ook, hij is best sexy. Hij knikt met z'n hoofd en zakt achteruit in de stoel terwijl hij me van top tot teen bekijkt. Daarna steekt hij z'n hand uit. 'Malfoy, Draco Malfoy'. Van die naam had ik al vaker gehoord, en zelden was dat goed nieuws. 'Alaina.. Alaina Potter' zeg ik met enige twijfel over welke achternaam ik zal gebruiken. 'Maar mijn vrienden noemen me Ally.' Hij kijkt me weer met grote ogen aan, en ik vraag me af wat er is. 'Potter?' snauwt hij alsof hij tegelijkertijd op straat spuugt, 'ben jij een Potter?! Ik wist niet dat er nog meer nageboorte of familie was. Wat een zonde van zo'n schoonheid..' Fluistert hij daarna meer in zichzelf terwijl hij opstaat.
'Hey, luister is, ik heb hier ook niet om gevraagd. Ik ken hem niet, en hij mij ook niet. Ik heb geen idee waarom ik hier ben en ik zou niets liever willen dan naar huis gaan op dit moment. Dus alsjeblieft, doe normaal tegen me of rot op.'



Wow.. Het eerste meisje dat een grote mond tegen mij durft op te zetten. Iemand die terugbijt. Iemand die niet alles doet precies zoals ik het zeg. In haar groene ogen lijkt wel vuur te branden terwijl ze het zegt. Ik ga weer zitten en bekijk haar weer, ik heb nog nooit zo een mooi meisje gezien op school. Even zijn alle problemen verdwenen, geen Voldemort meer, geen opdracht meer, geen verdwijnkast. Wat is er toch aan de hand met me? 'Het spijt me, misschien valt het allemaal wel mee', zeg ik terwijl me iets te binnen schiet. Ik moet iets met haar krijgen. Niet alleen omdat ze heel erg leuk en mooi is, maar ook omdat dit dé manier is om Harry voor eens en voor altijd een lesje te leren. Dit jaar heb ik niet één opdracht, maar twee.