5 - December

December was de maand waarin Sirius besloot dat het tijd werd om zijn fragiele hart en gigantische, breekbare ego op het spel te zetten. Het kon niet langer zo doorgaan. Hij moest Remus vertellen dat hij kleine half-weerwolfbaby’s van hem zou hebben gewild als dat was hoe biologie werkte, en dat hij ondanks de kennis dat het niet zo ging toch wilde proberen ze te maken, want dat proces was waar het hem eigenlijk om ging, niet de uitkomst. Het was alles of niets. Het enige probleem was dat hij een wat andere bewoording zou moeten gebruiken.
      Ze zaten midden in een History of Magic les toen hij het niet meer uithield. Hij had de juiste woorden nog niet gevonden, maar misschien was dat ook niet zo hard nodig. Misschien had Lily gelijk en moest hij gewoon zorgen dat hij met de juiste prefect sprak, en dan zou het vanzelf wel goed komen.
      Remus zat naast hem op de laatste rij, zoals gewoonlijk, dus Sirius hoefde alleen maar aan zijn mouw te trekken. Remus keek op van zijn notities. Hij leek te proberen streng te kijken, maar was duidelijk te blij met een excuus om zich even niet op koboldoorlogen te hoeven concentreren.
      Sirius nam kastanjebruine ogen en honingkleurig haar in zich op en haalde diep adem. Dat had hij niet moeten doen, want hij merkte opeens hoe droog zijn mond was geworden. “Mag ik een veer lenen?” fluisterde hij dringend.
      Hij wilde zijn hoofd op zijn tafel slaan of proberen zichzelf in een tafel te veranderen, maar als hij een van die dingen deed zou het waarschijnlijk opvallen.
      Remus staarde hem iets te lang aan. Net toen Sirius begon te vermoeden dat hij misschien per ongeluk toch andere woorden had gedeeld dan hij dacht, mogelijk een geheim zoals ik zou graag ieder litteken op je lichaam likken, schudde Remus zijn hoofd een beetje. Het bijna onzichtbare begin van een glimlach trok een van zijn mondhoeken omhoog. Hij leunde naar Sirius toe, en een wild, prachtig moment lang dacht Sirius dat hij gekust zou worden, zomaar, midden in een lokaal.
      Toen plukte Remus de veer uit zijn volkomen verslapte hand en bood hem die aan, en Sirius werd overspoeld door teleurstelling, schaamte dat hij geen beter excuus had weten te verzinnen dan een veer terwijl hij er al eentje vast had, en iets anders, wat verdacht veel leek op opluchting. Wanneer hij fantaseerde over hoe Remus’ lippen zouden smaken, waren ze meestal alleen, zonder James en Peter naast hen en Binns’ monotone geneuzel op de achtergrond.
      “Is deze goed?” vroeg Remus zacht.
      Alles was goed als het van Remus kwam. “Ja,” zei Sirius, zo waardig mogelijk, “dankje.”
      Allebei Remus’ mondhoeken waren nu merkbaar naar boven gericht, en Sirius wilde zijn vingertoppen ertegenaan drukken. Remus draaide zich terug naar zijn aantekeningen toen Sirius de veer van hem had overgenomen.
      Sirius trok nog een keer aan zijn mouw. “Kan ik straks even met je praten?” Het kwam er op zo een hoge snelheid uit dat het bijna klonk als één woord. Tot overmaat van ramp klonken halverwege de bellen die het begin en einde van lessen aangaven, en Sirius had het gevoel dat hij ogen in zijn achterhoofd kon voelen prikken. Hij hoopte dat James, Peter en Lily nu tevreden waren, ook als hij het volkomen onverstaanbaar had uitgesproken, want hij zou het niet nog een keer door zijn keel krijgen.
      Remus knikte echter. Blijkbaar had hij Sirius toch verstaan, of misschien was hij in het geheim een expert in liplezen. Sirius probeerde niet te blijven hangen bij het idee dat Remus mogelijk ook iets meer naar zijn lippen staarde dan bij platonische vriendschappen gewoon was.
      De veer, die de hele les lang al minder aandacht had gekregen dan verdiend, werd nu onachtzaam in Sirius’ tas geveegd. Niemand keek ook maar in het allerminste vreemd op toen Sirius en Remus als enige zevendejaars niet rechtsaf sloegen, richting de grote zaal voor lunch, maar linksaf, waar niets was behalve meer lokalen. Sirius wist niet zeker of hij hier blij om was of dat hij zich zorgen moest maken dat hij zo doorzichtig was dat iedereen al wist voor zijn gevoelens voor Remus. Was Remus de allerlaatste persoon op Hogwarts die hij ervan zou vertellen?
      “Je wilde me spreken?” vroeg Remus, toen ze een eindje in stilte waren gelopen. Ze waren in een verlaten hoek van de gang aangekomen. Er hingen hier zelfs geen schilderijen aan de muren; ze waren echt volkomen alleen. Sirius haalde nog eens diep adem, keek Remus aan, en voelde zich ineens een stuk kalmer.
      “Ja,” stemde hij in. Remus had zijn handen om het hengsel van zijn versleten boekentas. Sirius trok er voorzichtig eentje los en hield die tussen de zijne. Hij volgde het dunne, inmiddels bijna witte lijntje dat de volle maan in oktober had achtergelaten. Remus rilde.
      “Padfoot?”
      “Juist,” zei Sirius. En toen: “Um.” En toen, na nog een korte stilte: “Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, eigenlijk.”
      Remus trok zachtjes zijn hand terug. Het voelde niet als een afwijzing, want toen Sirius opkeek, waren Remus’ wangen roze en schoot zijn blik net van Sirius’ lippen naar zijn ogen. “Misschien kun je toch een poging wagen?”
      Sirius knikte. “Ik weet dat je van brownies houdt, dus neem ik er altijd eentje voor je mee uit de keukens, zelfs al ben je daar zelf ook gewoon,” begon hij. Hij had geen idee waar hij heen wilde, behalve dichter naar Remus.
      Remus was zelf al een stap dichterbij gekomen.
      “En- En James denkt dat je ogen bruin zijn, en dat klopt, maar ik zei het beter. Ik weet dat we vrienden zijn, en zo, en dat is geweldig en jij bent geweldig, maar ik, ik -”
      Hij dwaalde af. Zijn woorden waren op en Remus was te dichtbij om zich bezig te kunnen houden met het vinden van nieuwe, al helemaal als ze ook nog ergens op moesten slaan. Hij bracht een van zijn handen naar Remus’ gezicht en legde die zachtjes op zijn wang, bijna bang om hem aan te raken.
      “Is dit oké?” vroeg hij.
      Remus tilde ook een hand op, maar in plaats van die te gebruiken om zich los te maken, pakte hij de kraag van Sirius’ standaard witte Hogwartsoverhemd en trok. Niet dat hij veel moeite hoefde te doen. Sirius bewoog zeer gewillig naar hem toe, vooral toen hij besefte wat Remus’ doel was.
      En toen kuste hij Remus, of Remus hem, of zij elkaar. Het maakte allemaal niet zoveel uit, want Remus’ lippen waren zacht en warm en echt en belangrijk was dat Sirius daar op dat moment dood had kunnen gaan en helemaal niets zou hebben betreurd.
      Behalve- “Je haar heeft de kleur van honing, Moony,” mompelde hij, bijna tegen Remus’ mond. Het leek belangrijk dat hij nu ook echt alles in één keer eruit kreeg. “En je ruikt altijd naar chocola en ik snap niet hoe je dat doet, en toen ik het had over sexy littekens wilde ik niet dat je meer littekens kreeg maar vooral niet dat je een meisje interessanter zou vinden dan mij, en Lily weet dat ik verliefd op je ben. Oh, en ik ben verliefd op je.”
      “Sirius,” zei Remus, en zijn lach was bijna geluidloos, maar ze stonden zo dicht bij elkaar dat Sirius het niet alleen kon horen, maar ook voelen. “Houd alsjeblieft op met praten. Ik probeer je te kussen.”
      Sirius haalde diep adem, want het voelde alsof hij het risico liep zuurstof te vergeten. Het was een verbijsterend goed gevoel, voor een probleem met een best wel kritieke lichaamsfunctie. “Oké,” stemde hij ademloos in. “Dat klinkt als een erg goed plan.”
      En toen zei hij een tijdje niets meer, want Remus zette zijn belofte om in praktijk.