4 - November

November was de maand waarin Sirius merkte dat het eigenlijk een leugen was als hij beweerde dat hij Remus leuk vond. Het besloop hem net zo onopgemerkt als het besef van augustus, maar toen het zich opeens aan hem kenbaar maakte, had hij geen James in de buurt om hem een kalmerende trap te geven. Hij stond zijn handen te wassen op de wc op de tweede verdieping, staarde in de spiegel en zag zijn eigen zompige, soppige, zover-in-de-wolken-dat-hij-Mars-kon-aanraken grijns.
      Het volgende moment stond hij op de gang met het gevoel dat een of andere onzichtbare Slytherin hem een flinke stomp in zijn maag verkocht had. Hij merkte pas dat hij zijn handen niet had afgedroogd toen die buitengewoon koud aanvoelden. Het kon hem niet voldoende schelen om toch nog een doekje te zoeken of een spreuk te gebruiken, dus veegde hij ze achteloos langs zijn gewaad. Hij had belangrijkere dingen te doen, zoals James vinden. Peter zou ook goed zijn. Zelfs Snape, eigenlijk; iedereen die hem een klap tegen zijn achterhoofd kon geven, voldeed prima.
      Mogelijk was het niet zeer verstandig om zijn zoektocht naar Marauders te starten in de bibliotheek. Hij was pas net door de eerste rij boekenrekken gesnelwandeld toen hij Remus zag zitten aan een tafeltje, diep over een veel te dik boek gebogen. Remus krabde aan zijn neus. Sirius had nog nooit iets gezien wat hem zo erg in tweestrijd bracht tussen de drang een persoon in een dikke deken wikkelen en diezelfde persoon juist van ieder laatste stukje kleding te ontdoen, en dat was op dat moment echt geen behulpzaam dilemma, dus hij maakte een verontwaardigd geluid en sprintte terug naar waar hij vandaan was gekomen. Hij hoopte dat Remus niet zou opkijken om te zien wie er klonk als een gewurgde badeend.
      Sirius was net weer veilig buiten de hal ter verering van boeken en Moony’s, toen hij tegen iemand opliep. “Sorry,” mompelde hij, en probeerde langs de persoon heen te glippen, maar hij werd gestopt door een hand op zijn schouder en het feit dat hij bekend knalrood haar opmerkte uit zijn ooghoek.
      “Black?” vroeg Lily. “Is alles in orde?”
      Sirius probeerde ontspannen te lachen. Hij was zich er vrij zeker van dat hij meer klonk als een geit die jodelkampioen wilde worden. “Ja, natuurlijk. Kan niet beter. Is alles in orde met jou?”
      Lily zei niets, maar bleef hem met een bezorgde frons in zich opnemen. De enige andere vrouwelijke persoon die ooit zo naar Sirius had gekeken, was mevrouw Potter, en dat was iets te veel voor hem. Hij ademde scherp uit.
      “Ik ben een beetje in paniek,” gaf hij toe. Het voelde alsof Lily’s groene ogen tot in zijn brein keken. James had een rare smaak in vrouwen.
      “Zijn James, Remus en Peter oké?” vroeg ze.
      “Remus?” herhaalde hij. Hij was zich er vaag van bewust dat ze nog andere woorden had gezegd, maar dat was het enige wat hij had gehoord. “Waarom zou je naar Remus vragen?”
      Ze sloeg haar armen over elkaar. “Hebben jullie ruzie?”
      “Eh.” Het antwoord was nee. Sirius had meer ruzie met zichzelf dan met Remus. “Zoiets.”
      “Wat is er gebeurd?”
      James en Peter waren nog steeds niet in de buurt en zij waren eigenlijk de enige mensen met wie Sirius wilde praten op het moment, maar Lily Evans was het soort mens dat antwoorden wilde op haar vragen. Nog erger, ze was het soort mens dat vragen op zo’n manier stelde dat je er graag antwoord op wilde geven. Ze zag er altijd uit alsof ze wist wat ze deed en dat was iets waarvan Sirius wel een beetje kon gebruiken, want hij had zelf geen flauw idee.
      “Eh,” zei hij opnieuw. “We waren gisteren in de keukens.” Hij pauzeerde even, want strikt gezien was dit tegen de schoolregels en Lily was Head Girl.
      Ze rolde met haar ogen, vriendelijker dan hij haar ooit had zien doen, dus hij ging verder.
      “Remus wil nooit iets aannemen van de huiselfen sinds hij prefect is, dus ik neem altijd een van die brownies voor hem mee, zo’n grote, want hij is ongezond dol op chocolade. Op de terugweg kwamen we een eerstejaars tegen die in tranen was omdat een Slytherin wat nare dingen tegen hem had gezegd, zoals Slytherins doen. Er was niemand meer in de buurt, dus James en Peter en ik wisten niet wat we moesten, maar Remus haalde de brownie uit de zak van mijn gewaad en gaf hem aan de eerstejaars.” De stukjes chocolade waren toen al deels gesmolten door Sirius’ warmte en hadden vlekken op Remus’ hand gemaakt die Sirius had willen weglikken. Sirius verzweeg zowel dat detail als het feit dat zijn hart ook een beetje vloeibaar werd toen Remus hem zonder waarschuwing beroofde.
      “Jorrick,” zei Lily. “Remus heeft me vanochtend over het incident verteld. Hoe wist Remus van de brownie?”
      “Ik neem er altijd eentje voor hem mee zodat hij die in de slaapzaal kan eten.”
      “Oké.” Lily leek op meer uitleg te wachten, maar Sirius had plotseling weer beseft waar dit verhaal naartoe ging en hield koppig zijn mond. “Wat is nou het probleem? Ben je beledigd dat hij je brownie niet zelf wilde? Want Black, echt, Merlin weet dat ik geen hoge dunk van jouw inlevingsvermogen heb, maar zo kinderachtig ben zelfs jij normaal gesproken niet.”
      “Ik ben niet beledigd.” Sirius beet op zijn lip en fronste en voelde zich een beetje misselijk. Zijn realisatie van de wc op de tweede verdieping bestond uit mooie woorden, maar ze lagen ongemakkelijk in zijn maag, en hij had het gevoel dat hij mogelijk echt zou overgeven van nervositeit als hij ze niet hardop zei. “Ik ben verliefd.”
      “Op Remus?”
      “Op Remus,” bevestigde hij. “En niet een beetje, maar, zeg maar, echt heel erg.”
      Lily staarde hem een paar tellen aan. “Je vertelt dit echt volkomen aan de verkeerde prefect, Sirius,” zei ze daarna, alsof dat een logisch antwoord was op een warrig verhaal over brownies en gevoelens. Ze had volkomen gelijk.
      “Je noemde me Sirius,” merkte hij op. Dat was in zes jaar en wat weken nog nooit eerder gebeurd. Hij dacht aan haar als Lily, want James babbelde voldoende over haar dat iets anders niet mogelijk was, maar ze spraken elkaar strikt bij hun achternamen aan.
      “En jij hebt net je hart bij me uitgestort,” zei Lily mild. “Ik denk dat we wel op dat punt zijn beland in onze relatie.”
      Sirius lachte. “James zal zo jaloers zijn.”
      “Oh nee,” zei Lily. Ze trok een gezicht. “Komt hij me nu binnenkort ook vertellen dat hij verliefd is op Remus?”
      Sirius lachte nog eens, en stelde zich toen voor dat volkomen hetero James de vrouwelijke liefde van zijn leven zou proberen te versieren door net te doen alsof hij zijn hart was verloren aan een mannelijke vriend, en had opeens de slappe lach. Lily bleef netjes rechtop staan, maar moest heel duidelijk ook moeite doen om een grijns van haar gezicht te houden.
      Misschien was James’ keuze in vrouwen toch niet zo gek. Niet zo geweldig als Sirius’ eigen romantische voorkeuren, natuurlijk, maar dat was maar goed ook. Hij was niet van plan Remus te delen.

Kijk! Het is nog 28 februari (oké, nét niet meer, maar laten we die tien minuten even door de vingers zien), dus als ik morgen het laatste hoofdstuk af weet te ronden, is het me binnen een maand gelukt.