3 - Oktober

Oktober was de maand waarin Sirius liefdesadvies kreeg van Peter. Hij had niet verwacht dat die woorden ooit zonder ironie op zijn leven van toepassing zouden zijn, maar het universum werkte soms in mysterieuze wegen.
      Het was de ochtend na de volle maan, dus Remus lag op de ziekenzaal. Sirius zou bij hoog en bij laag beweren dat hij gewoon vroeg was opgestaan, maar in werkelijkheid kon hij nooit een oog dicht doen na een nacht in het bos met Remus’ harige alterego. De adrenaline van rondrennen met een weerwolf gierde nog door zijn aderen. Zelfs zonder dat zou hij in zijn menselijke vorm echter nooit aan slaap toekomen, want hij had veel te veel focus terug om ooit (weer) te vergeten dat wat voor Sirius, James en Peter een leuke vrijetijdsbesteding was, iedere keer voor Remus betekende dat zijn autonomie en heldere denkvermogen werden gestolen door een monster dat in zijn huid kroop. Het deed Sirius nog steeds denken aan zijn relatie met zijn ouders, zelfs al hadden zij hem nooit zo volledig zijn eigen wil kunnen afnemen.
      Op zulke ochtenden, waarop Sirius een en al nerveuze energie was, was hij altijd erg blij dat hij in zijn eentje voor de deur van de ziekenzaal stond. Na een nacht in het bos vielen James en Peter als een blok in slaap en zelfs de meest ambitieuze Ravenclaw prefects waren om half zes nog niet buiten hun slaapzalen te vinden. Dat gaf Sirius alle ruimte om door te gang te ijsberen, wachtend op het moment waarop madam Pomfrey hem stilletjes naar binnen zou wenken voor een kort, streng in de gaten gehouden bezoekje zodra Remus wakker werd. Remus was nooit verbaasd om Sirius te zien, noch dat hij in zijn eentje kwam. Het was gewoon iets wat gebeurde, een klein onderdeel van de maandelijkse routine van de Marauders.
      Sirius vroeg zich af hoeveel meer dingen hij nog kon vinden die altijd gewoon hadden geleken, maar nu opeens voelden als een knipperende schrijfspreuk boven zijn hoofd met de tekst Mijn naam is Sirius en ik ben extreem gay voor Remus Lupin. Hij vroeg zich ook af of het hem überhaupt iets kon schelen.
      En van de goede dingen aan Peter Pettigrew was dat hij de subtiliteit en elegantie miste om mensen te besluipen. Sirius hoorde dus al iemand naderen nog voordat Peter de laatste hoek om was gekomen, wat in dit geval positief was, want een gespannen Sirius die niet had geslapen was niet een Sirius die je aan het schrikken wilde maken.
      “Padfoot,” zei Peter toen hij in zicht kwam. “Hoi.” Peter zag er beslist niet wakker uit. De kraag van zijn pyjamashirt stak boven de rand van zijn zwarte Hogwartsgewaad uit.
      “Wat doe jij hier, Wormy?” Sirius deed zijn best niet al te duidelijk te projecteren dat hij het liefst weer alleen gelaten zou worden. Of hij succesvol was of niet wist hij niet zeker, maar in ieder geval trok Peter zich er weinig van aan als hij toch enige hostiliteit had gevoeld. Hij liet zich met een zucht op de grond zakken naast de deur naar de ziekenzaal en leunde tegen de muur, alsof hij de optie om precies daar een dutje te doen niet volkomen uitsloot.
      “James werd wakker omdat hij moest pissen en schrok omdat jij niet in bed lag, dus hij wilde het hele kasteel doorzoeken. Ik zei dat we je hier zouden vinden. Hij wilde niet luisteren. Het leek een beetje alsof hij slaapwandelde.”
      Eigenlijk wilde Sirius een opmerking maken over wat een suffe, overbezorgde moederkip James was, maar zijn mond werkte niet mee. “Hoe wist je dat?”
      Peter leek te vermoeid om zich eraan te storen dat die vraag enorm vaag was. “Moony is hier.”
      “Pff,” zei Sirius, blij dat Peter slaperig naar een punt op de muur staarde en niet naar hem. Hij hoorde niet rood te worden, bij Merlins onderbroek. Hij had het zo goed gedaan de afgelopen maand.
      Peter giechelde opeens een beetje.
      “Wat?”
      “Niets,” zei Peter. “Jullie zeggen gewoon altijd dat ik de subtiliteit van een mandragora heb.”
      Sirius werd nog roder. Hij stond op het punt om te gaan schreeuwen, vermoedde hij, wat gapende Peter die als een lappenpop tegen de muur hing niet écht verdiend had. Peter werd net op tijd gered door de deur die opende en madam Pomfrey die haar hoofd naar buiten stak.
      “Goedemorgen, meneer Black.” Hij wist dat haar glimlach niet echt voor hem was, maar omdat ze waardeerde dat hij zich zoveel zorgen maakte om haar favoriete patiënt, maar het kon hem niet echt schelen. Hij mocht haar er misschien juist nog wel meer door dan wanneer ze hem als lieveling zou hebben gekozen. Remus was immers ook zijn favoriet. “Hij is wakker en vraagt naar je.”
      Sirius’ hart voelde alsof het in vrije val van de Astronomy Tower vloog en Peter begon nog harder te giechelen. Madam Pomfrey merkte hem nu pas op.
      “Eén bezoeker per keer,” waarschuwde ze, voordat ze weer de ziekenzaal in verdween. Ze liet de deur open staan.
      Sirius keek Peter aan. Mogelijk liet hij iets te duidelijk doorschemeren dat hij bereid was te duelleren als Peter probeerde te beweren dat hij als eerste naar binnen zou moeten, want Peter stopte met lachen en flapperde nogal haastig met een hand.
      “Ga maar. Doe toch niet zo moeilijk.”
      En dat, die vijf woordjes, sloegen in als een bombarda. Sirius haalde diep adem. “Dank je.”
      Peter keek verward. Sirius kon hem begrijpen, want hij wist niet zeker wanneer hij Peter voor het laatst ergens voor had bedankt. Hij kon zich niet eens herinneren of hij het ooit had gedaan. Hij glipte de ziekenzaal in voordat Peter rare vragen kon stellen, Peters woorden nog in zijn achterhoofd.
      Remus lag op zijn vaste plek, helemaal aan het einde van de lange rij bedden. Hij was met veel gedoe bezig zijn kussens recht te trekken zodat hij beter overeind kon zitten, zelfs al wist Sirius zeker dat madam Pomfrey hem een tik zou geven als ze dat zag, maar hij stopte toen hij Sirius opmerkte. Hij glimlachte.
      Sirius grijnsde terug en maakte opzettelijk een sprongetje toen hij op de rand van het bed ging zitten, waarbij hij de bezoekersstoel volkomen negeerde. Het matras bewoog precies voldoende om Remus een beetje te schudden, maar niet zoveel dat het hem echt pijn deed.
      “Kijk uit,” waarschuwde Remus desondanks, maar met een lach, want ook dit was onderdeel van hun routine.
      Sirius pakte Remus’ hand en ging voorzichtig met zijn vinger over de rug, waar een nieuwe, rode streep liep. Hij wist dat het een paar uur eerder nog had gebloed, dus madam Pomfrey moest het al hebben ingesmeerd met een van haar wondermiddeltjes om het nu dicht en bijna geheeld te laten zijn. “Ugh,” zei Sirius, “je moet echt wat beter op jezelf gaan letten, Moony. Als je niet uitkijkt, heb je straks zoveel sexy littekens dat alle meiden jou interessanter gaan vinden dan mij, en waar blijven we dan? Jij kunt niet meer in rust lezen en ik zou wraak moeten nemen om mijn eer te beschermen.”
      “Dat zou werkelijk een trieste gebeurtenis zijn,” stemde Remus in.
      Hij zei er niets van toen Sirius over andere dingen begon te klagen en ‘vergat’ om zijn hand los te laten. Sirius bleef babbelen tot Remus’ ogen dicht gleden, en daarna nog tot madam Pomfrey hem de zaal uit schopte, maar hij zou achteraf geen woord meer kunnen hebben herhaald van wat hij had gezegd. Remus’ hand, daarentegen, had hij in nog meer detail kunnen beschrijven dan zijn eigen.

Ik beloof, hand over mijn hart, dat ik alles zal doen wat ik kan om te voorkomen dat dit een nieuw record voor langst durende 5-shot afronding wordt. Ik heb al ongeveer 50% van de volgende twee hoofdstukken, dus het enige wat ik nog moet doen is die overige 50% uit mijn mouw schudden, wat ik van plan ben te regelen voor het einde van oktober, als het leven een heel klein beetje mee zit.