** 017

Eigenlijk ben ik nooit helemaal eerlijk geweest naar Blair toe. Ik ben nooit vergeten hoe we haar gevonden hebben. Verwilderd en uitgehongerd. Het eerste moment dat ik haar zag, leek ze me aan te willen vallen en dat kwam ongetwijfeld door de overweldigende dorst. Pas toen ze mijn ogen zag, stopte ze en hoe ze daarna gulzig gedronken heeft. Het komt door mij dat ze weer aan haar verleden herinnerd is en vast over haar ontsnapping. Dat mede mogelijk was door mij en Felix. Zelfs Aro, Marcus en Caius waren erbij omdat ze Blair graag wilde zien. Ik kijk opzij naar haar. Honderd jaar geleden is ze uit haar cel gekomen en het heeft zeker tijd geduurd voor ze hersteld is. Niet te vergeten dat het zeker zestig jaar geduurd heeft voordat Blair iemand begon te vertrouwen. Op de een of andere manier heb ik een band met haar gekregen. Samen met Aro. In de tijd dat ik Blair ken, heb ik haar vier uur geleden gekust en dat ben ik nog niet vergeten. Hoe voorzichtig het eerst was en daarna gepassioneerd. Een kant van haar die ik nog niet eerder gezien heb. Net op tijd hoor ik de stewardess door de intercom die aankondigt dat we geland zijn en mogen we het vliegtuig verlaten. Een blik opzij naar Blair en het valt me op hoe ze veranderd is het afgelopen jaar. Pas het laatste jaar heeft ze haar zelfvertrouwen terug gekregen en dat is te zien. De vrouw die nu naast me loopt, is bewust van zichzelf, sterk en vol van zelfvertrouwen.
“Nemen we eerst een taxi naar een motel?” Klinkt Blair naast me. Zelfs voor iemand die nooit is wezen reizen, leert ze het snel en dat komt door haar nieuwsgierigheid.
“Ja,” antwoord ik en lopen we naar de band om op onze tassen te wachten. We hoeven niet lang te wachten en pak ik haar tas van de band. Ik glimlach vanzelf als ze iets wil zeggen over de wieltjes onder haar tas.
“Laat ook maar.” Grinnikt ze eveneens en gaan we richting de uitgang.
“Snap je het eindelijk.” Lach ik. Doordat ik alleen met haar ben, ben ik veel meer mezelf en tegelijk meer relaxed. Ik hoef nu ten minste niet alert en scherp mijn omgeving in de gaten te houden zoals ik anders altijd doe in de troonzaal bij Aro.
“Laten we het erop houden dat ik weet wanneer ik mijn mond moet houden.” Schud Blair haar hoofd.
“Moet ik dat geloven?” Wil ik weten. Van mezelf voel ik de neiging om haar weer te kussen. Toch weet ik me in te houden. Uren geleden voelde het even ongemakkelijk en daardoor weet ik dat Blair liever vrienden wil blijven. Het zou niet eens mogelijk zijn voor ons want we zitten allebei in de wacht en horen Aro, Marcus en Caius te beschermen.
“Geloof wat je wil geloven.” Bij een taxi zet ik onze tassen in de kofferbak en hou ik daarna de deur open voor Blair.
“Altijd de heer en even galant. Dat leer je nooit meer af, is het wel?” Ze glimlacht en stapt ze in.
“Sommige dingen leer je nooit af.” Ik kijk naar de chauffeur. “One Berlin Spittelmarkt motel, bitte.” De man voorin knikt kort en rijden we weg.
“Dat je de steden kent, is te merken.” Wel kijkt Blair naar buiten en weet ik dat ze er van geniet om de wereld te kunnen zien.
“De Duitse taal is niet zo moeilijk om te leren. Ik wil je wel wat leren, als je wil.” Ik zie dat ze meteen haar hoofd terug draait.
“Graag.” Haar enthousiaste reactie werkt aanstekelijk en sla ik mijn arm om haar heen. “Over ongeveer twintig minuten zijn we bij het motel. Dat is als het verkeer mee zit.”