** 014

Ja, ik weet niet hoelang ik hier al zit. Ik moet snel iets gaan doen voordat Demetri nog het idee krijg dat ik echt op hem zit te wachten. Het is niet zo dat ik mezelf niet bezig kan houden. Weet je wat, ik wil nu wel eens weten wat Heidi voor me ingepakt heeft. Ik pak mijn tas van de grond en zet die op het bed. Als de tas open is, vind ik een paar makkelijke zwarte shirts. Een shirt is mouwloos en met een V-hals. Even echt opfrissen en een ander shirt aantrekken. Ik trek mijn shirt uit en stop het aan de zijkant. Uit gewoonte gebruik ik eerst deodorant. Wanneer ik de spuitbus terug in mijn tas doe, merk ik dat de deur open gaat en draai ik mijn rug naar Demetri. Voordat hij te veel ziet. Dat hij mijn rug ziet, is niet zo erg. Hoewel, hij is net iets te lang stil.
“Ik heb je wel gehoord,” zeg ik terwijl ik mijn shirt aan trek.
“Er komt straks iemand met de lenzen. Kun je het nog volhouden?” Wil Demetri weten en draai ik me naar hem om.
“Op één voorwaarde.” Begin ik.
“En dat is?” Een flauwe glimlach ligt om zijn lippen. Zachte lippen die me eerder gezoend hebben. Kappen Blair. In gedachten straf ik mezelf.
“Dat we zo eerst wat gaan eten.” Ik zie dat zijn ogen oplichten. “Wanneer ik gegeten heb, kan ik me wel in een groepje toeristen begeven zonder honger te krijgen.”
“Ik heb zelf ook honger.” Knikt Demetri. “Alleen word het lastiger hier om onze rommel op te ruimen. Ze hebben hier niet bepaald een haven. Niet te vergeten dat de meeste hier op elkaar letten.”
“Demetri, hoe kunnen ze schreeuwen als ze bewusteloos zijn. Je weet mijn gave toch?” Glimlach ik zelf en tegelijk vertel ik mezelf dat het beter is om die zoen te vergeten. Een casanova of niet, Demetri komt wel uit een andere tijd en hij zou het vast niet fijn vinden als ik er over begin. Of te zeggen dat het beter is om het te vergeten. Ik hoop dat hij het uit zichzelf zegt.
“Dat is waar.” Demetri pakt zijn eigen tas. “Hoelang wil je hier blijven?”
“Tot ik wat dingen hier gezien heb. Te beginnen met het Pokrovkathedraal en het Wapenmuseum,” antwoord ik.
“Blair, dat het even duidelijk is. Ik wil best een keer lenzen proberen maar ik beloof je niks.” Demetri meent het serieus en dat is te zien. “De kathedraal is tot vanavond open dus we gaan straks om negen uur. Zo eerst wat eten als ik die lenzen heb.”