** 012

Dus nu heb ik ruzie met Blair. Ik wist dat ze teleurgesteld is want ze wilde graag het Pokrovkathedraal vanbinnen zien. De enige die niet naar binnen kon, was ik. Voor haar wereldreis heeft Blair zelfs contactlenzen in gedaan zodat ze gebouwen in kan gaan. Wat heeft een wereldreis voor nut als ik nergens naar binnen mag. Ik wil de geschiedenis zien in musea, een kathedraal of galerij bezoeken en wat van de cultuur opsnuiven. Anders had ik het Pokrovkathedraal vanbinnen gezien. Wellicht zelfs het Wapenmuseum waar je het overhad, aangezien daar de kroonjuwelen liggen. Iets wat ze nog geen paar minuten geleden gezegd heeft en is ze de badkamer in gegaan. Ze heeft gelijk. Wie ben ik om haar zulke dingen te ontzeggen? Ze wil dit al heel graag en dat weet ik. Ik weet dat in haar kamer een wereldkaart hangt met de hoofdsteden. Contactlenzen. Het is anders net alsof ik mezelf anders verloochen door gekleurde lenzen in te doen. Ik heb rode ogen en die wil ik niet verbergen.
“Blair?” Ik kan zien dat de deur niet op slot is. Toch respecteer ik het dat ze het liefst even alleen wil zijn. Aan de andere kant ook weer niet. Dit komt door mij. “Wil je alsjeblieft even luisteren.” Ik hoop dat ze reageert.
“Waarom?” Zelfs dat ene woordje, is voor mij genoeg dat ze er nog is en dat ze luistert. “Je vertrouwt me niet en je noemde me een risico omdat je me niet vijf minuten alleen wil laten.” Blair's stem klinkt wat gedempt en toch ook wat melodieus. Wat ik gewend ben van haar.
“Ik vertrouw je wel...” Ik stop zelf halverwege. “Ik wil dit graag uitpraten maar niet met een deur tussen ons. Kom de kamer in.” Ik zal kijken wat ik kan doen om haar halverwege tegemoet te komen. Blair heeft nog altijd gevraagd of ik mee wil en dat komt vast omdat we al vrienden zijn van elkaar. Net als dat ze weet dat ik de wereld ken. Langzaam gaat de deur open. Ook al mag ze teleurgesteld zijn, is dat niet te merken aan haar manier van bewegen. Het valt me op dat ze eigenlijk gracieus en elegant loopt. En met een rechte rug.
“Hoe denk je dit uit te kunnen praten, Demetri? Je weet zeker een paar maanden van me dat ik het liefst wil reizen om de wereld te kunnen zien en dan mag het eindelijk en vervolgens hou jij het tegen voor me.” Ze gaat bij het raam zitten en slaat benen over elkaar. Haar armen liggen losjes over de armleuningen. Gelukkig heeft ze wel de lenzen uit gedaan en zie ik de vertrouwde donkerrode ogen bij Blair.
“Ik had het anders kunnen formuleren. Het spijt me, ik wilde je niet met opzet kwetsen.” Ik ga in de andere stoel zitten en volgt ze mij met haar ogen. “Alleen ik kan niet wat jij kan. Om gekleurde lenzen in te doen. Het is dan net alsof ik mezelf verloochen.”
“Het lijkt net alsof je suggereert dat ik dat wel doe?” Reageert ze. “Ik pas me hooguit iets aan zodat ik een museum, galerij, kerk of kathedraal kan bezoeken.” Blair weet het wel te verwoorden.
“Ik probeerde alleen te zeggen dat we extra voorzichtiger moeten zijn als we ergens naar binnen gaan.” Ik moet zeker op mijn woorden letten. Anders hebben we straks echt ruzie en wil ze terug naar huis. Ik gun het haar juist dat ze wat van de wereld kan zien. “Het Pokrovkathedraal, bijvoorbeeld, is druk bezocht en daar vallen rode ogen op net zoals violet ogen. Niet te vergeten dat de verleiding groter is om aan te vallen omdat er altijd een groep toeristen binnen is.”
“Demetri, vertrouw je me?” Blair kijkt me verwachtingsvol aan. Bijna alsof ze een positief antwoord van me wil horen.
“Ik vertrouw je, Blair.” Ik sta in een seconde naast haar en trek ik haar omhoog. “Ik vraag je alleen om ook mij te respecteren want ik heb wel orders gekregen.” Vergeleken met mij is ze iets kleiner. Vanzelf gaat mijn blik even naar haar lippen, die een kleur hebben ergens tussen rood en roze in. “Blair, je weet heel goed dat Aro al mijn gedachten kan lezen door mijn hand aan te raken. Ik zou niet weten hoe hij reageert als ik je vijf minuten alleen laat in het openbaar. Marcus is wat milder en Caius... Hij zou mij willen vernietigen.”
“Ik vertrouw jou ook, Demetri.” Ze kijkt me recht in de ogen en merk ik iets nieuws. Zonder door te hebben wat ik doe, ligt mijn hand in haar nek en buig ik mijn hoofd naar haar toe. Vervolgens kus ik haar licht en voor een seconde kijken we elkaar aan. Onze hoofden nog steeds dichtbij elkaar. Opnieuw vinden onze lippen elkaar en sluit ik mijn ogen. Met mijn armen om haar heen, trek ik haar dichter naar me toe. Zoenen kan ze zeker, gaat het nog door me heen.