** 006

In stilte geniet ik van het landschap, dat aan me voorbij gaat omdat we in de auto naar het vliegveld gaan. Demetri rijdt en kijk ik even in mijn paspoort. Opnieuw lees ik Volturi – Donati bij mijn achternaam. Dus tijdens mijn wereldreis zijn we zogenaamd getrouwd. Hoe komt Aro erop? We mogen dan goede vrienden zijn maar meer zal het nooit worden. Hoewel hij zijn aandacht op de weg houdt, kan ik zien dat hij soms vanuit zijn ooghoeken naar mij kijkt. Zou hij ook twijfels hebben. Bij Aro heeft hij nog op een respectvolle manier weten te zeggen dat hij het liever van te voren wist. Met andere woorden, het overviel hem wel wat. Net als bij mij. Toch, op de een of andere manier denk ik na over hoe het zou zijn om een relatie met Demetri te hebben.
“We zijn er bijna,” zegt hij na een tijdje en had ik de verkeersborden al gezien.
“Vind je het echt niet erg wat Aro gedaan heeft?” Ik draai mijn hoofd iets.
“Ik blijf bij wat ik gezegd heb.” Hij haalt kort zijn schouders op. “Ik had het meer gewaardeerd als Aro het eerst gevraagd had. Zelfs al zou hij het eerder gezegd hebben, is ook goed. Hij heeft het nu achter mijn rug om gedaan en dat vind ik iets minder.” Ik kan merken dat Demetri er niet over wil praten.
“Als we straks ergens zijn, wil ik wel wat dingen bezichtigen als een kerk, museum of iets dergelijks. Hoe sta jij daar tegenover?” Doordat ik van onderwerp verander, ontspant hij zich meer.
“Zolang er geen kroeg of disco op je lijstje staat, kan ik me er wel in vinden, Blair.” Deze keer draait hij zijn hoofd iets en ligt er een flauwe glimlach op zijn gezicht. Tegelijk lichten zijn ogen er wat door op.
“Daar ben ik nooit het type voor geweest. Zelfs niet toen ik nog mens was.” Lach ik kort en parkeert Demetri de auto. “Ik ben benieuwd waar de eerste vlucht heen gaat,” zeg ik terwijl ik uitstap en hang ik mijn schoudertas op mijn schouder. Galant als een heer pakt Demetri onze tassen en draagt hij mijn tas zelfs.
“Daar ben ik zelf ook wel benieuwd naar. Zelf ken ik genoeg steden dus ik kan je een rondleiding geven.” Hij bewaard toch een kleine afstand tussen ons. Iets wat ik hem niet kwalijk neem.
“Mijn tas heeft wieltjes onderop. Je hoeft niet zo zeer mijn tas te dragen.” Grinnik ik naar hem.
“Het geeft anders niet. Je tas is niet zwaar.” Verzekert Demetri mij met een knipoog. Blair, onthou dat Demetri een heer is. Vroeger was het voor hem normaal dat de man voor de vrouw hoort te zorgen. Daarbij kun je denken aan het dragen van je tas, jouw wensen voor laten gaan dan naar zichzelf te luisteren en voor het geld te zorgen. Het belangrijkste is dat hij je zal beschermen, ook al kun je prima voor jezelf zorgen, klinkt Heidi's advies door mijn hoofd. Iets wat ze me verteld heeft toen ze me hielp om mijn tas in te pakken. “Zo te zien, gaat er straks een vlucht naar Moskou.” Demetri kijkt van het matrixbord naar mij.
“Dan gaan we eerst naar Moskou.” Grijns ik. Toen ik in het begin bij de Volturi kwam, durfde ik nog niet te vragen voor een wereldreis. Bang dat ik anders mijn plek nooit zou krijgen. Maar goed dat ik daar mee gewacht heb. De ketting om mijn nek bewijst nu dat ik een plaats heb en sta ik zelfs naast Jane. Samen met Demetri gaan we naar de balie om in te checken en betaald hij de vliegtickets. Wanneer we de tickets hebben, gaan we naar de gate en kunnen we na een kwartier al aan boord van het vliegveld. Wel hebben we allebei een zonnebril opgezet om zo onze ogen te verbergen.