3 || Heartbroken

Met diepe wallen onder mijn ogen zat ik met een kopje koffie aan de ontbijttafel. Ryan weigerde ooit nog uit zijn bed te komen, mijn vader zat met ogen vol tranen naast me. Ik moest me ook inhouden om niet weer in huilen uit te barsten. Ik miste haar bij alles wat ik deed. De kleintjes leken echter niks door te hebben. Ze bleven drukte maken, alsof er niks aan de hand was. Ik kon ze niet stil houden, en ik wou het niet proberen ook. Ik was moe en er leek niks te zijn dat me kon opvrolijken. Ik besloot mijn mobiel even aan te zetten. Wat ik zag, deed me alleen erger schrikken. Berichten van mijn zogenaamde vriendinnen op hun profielen:
‘Hee, nu haar beroemde moeder dood is, ga ik heus niet meer met haar om, hoor.’
‘De enige reden waarom ik met haar praatte was dat haar moeder in alle goede films heeft gespeeld.’
‘R.I.P. Alicia Rose en gesprekken met Emily Rose.’
‘Nu ga ik nooit aan Alicia’s handtekening komen. Vergeet dat ik ooit nog een woord wissel met haar dochter!’

Alles leek in te storten op dat moment. Dag, mooi leven. Het was voorbij. Alles waar ik ooit op gesteund had, was verdwenen. Mijn oog viel op de krant die op de deurmat was beland. Mijn moeders foto levensgroot op de voorpagina. Ik draaide mijn hoofd vlug weg. Ik was het even allemaal beu. Ik kon dit niet meer aanzien. Mijn telefoon ging. Ik keek op het scherm. Mijn vriendje Zack belde. Ik had hem niet meer gesproken sinds het gebeurd was.
Ik nam op. Hopelijk zou hij niet hetzelfde zeggen als mijn “vriendinnen”.
‘Em?’ Zijn stem klonk door de speaker. Ik stapte op en ging alleen in de gang zitten, mijn vader met de tweeling en zijn tranen achterlatend.
‘Ja?’ Mijn stem brak meteen.
Ik hoorde hem ademhalen ,’Hoe gaat het met je?’ Hij zweeg even ,’Ok, dat was een stomme vraag, ik euh…’
Ik haalde opgelucht adem. Hij klonk tenminste nog aardig. ‘Dit is de ergste dag van mijn leven’, mompelde ik.
‘Lieverd toch, ik kan me niet voorstellen hoe je je nu voelt, maar ik wil gewoon even zeggen dat ik je steun en dat het voor mij heus niet uitmaakt, of je moeder beroemd is. Ik zal je nooit achterlaten, begrepen?’
Ik knikte, ook al kon hij dat niet zien ,’Ja, begrepen.’


‘Je wil wat?’, schreeuwde Ryan uit. Hij staarde mijn vader met grote ogen aan. De tweeling sloeg elkaar met een klein poppetje.
‘Ik zei dat ik wou verhuizen, Ryan, ik heb je geen oneerbaar voorstel gedaan.’
‘Pa, verhuizen! Al mijn vrienden leven hier, mijn school is hier, alles is hier!’ Ryan stampte met zijn voeten op de grond.
‘Inderdaad’, antwoordde mijn vader ,’Alles is hier. Je moeder is hier. Ze is hier vermoord en alles hier herinnert aan haar. Ik wil ergens anders heen en opnieuw beginnen, zonder alle moeilijkheden en herinneringen. Een frisse, nieuwe start. Bovendien heb ik al een huis gevonden online, in het dorp daar, is ook een afdeling van mijn werk gevestigd en ik kan me gemakkelijk laten overplaatsen.’
Ryan balde zijn handen tot vuisten. ‘Je hebt het allemaal al uitgedacht, hè? Dat ik er niet heen wil, zal je weer niks uitmaken!’
Mijn vader wendde zich tot mij ,’Emily, wat denk jij?’
Ik haalde mijn schouders op ,’Er is niet veel dat me hier houdt. Een nieuwe start klinkt eigenlijk wel aanlokkelijk.’
Ryan staarde me kwaad aan ,’Ik wist dat je pa’s kant zou kiezen! Jullie zijn zo gemeen! Ik haat jullie allemaal!’ Stampvoetend liep hij de trap op.
Mijn vader leek nu helemaal in te storten, dus ik ging naast hem staan en ondersteunde hem.
‘Het komt wel goed. Echt.’ Maar ik wist niet of ik het zelf meende.


‘Ik ga je zo missen!’, mompelde Zack lief
Ik omhelsde hem stevig ,’Ik jou ook, Z! Ik jou ook!’
Hij was de enige reden waarom ik eventueel nog zou willen blijven, maar de redenen om weg te gaan wogen zwaarder op me. Geen van mijn vriendinnen had nog een woord met me gewisseld sinds het twee weken geleden gebeurd was. De begrafenis was nog het ergste geweest. Er waren allemaal mensen van de pers, die ik nog nooit had gezien. Het begon toen pas te voelen alsof het echt gebeurd was. Zack was de enige die me nog overeind hield. Ook de verzorging van de tweeling verliep niet vlekkeloos. Ryan vertikte om maar een poot uit te steken, en mijn vader deed zijn best, maar uiteindelijk moest ik toch het meeste werk doen. De politie had ook nog steeds niet uitgevonden wie haar had vermoord, maar aangezien ze beroemd was, kon dat praktisch iedereen geweest zijn. Misschien een gestoorde fan, of juist iemand die een enorme hekel had aan haar werk. Wie het ook was, ik haatte die persoon heel erg, ook al had ik hem of haar waarschijnlijk nog nooit ontmoet.
‘Beloof dat je me elke dag belt daar. Ik voel me er zo slecht over dat ik je laat gaan!’
Ik glimlachte kort ,’Het komt wel goed met mij, maak je niet te veel zorgen. Maar ik ga je wel elke dag bellen, want ik denk niet dat ik zo lang kan overleven zonder je stem te horen.’
Hij drukte me dichter tegen zich aan en drukte een kusje op mijn haren.
‘Em! Kom dan, we moeten echt vertrekken!’, hoorde ik mijn vader schreeuwen, maar het drong niet tot me door.
Ik keek op naar Zack en zuchtte diep: ‘Ik vind het zo erg dat ik je moet achterlaten. Zeker dat je niet mee kan gaan?’
Hij keek me triest aan ,’Mijn moeder zou me nooit laten gaan.’
Zuchtend knikte ik ,’Maar we kunnen toch vaak afspreken? En je kan naar ons nieuwe huis komen, ik heb het nog niet gezien, maar pa zegt dat het heel groot is…’
‘Emily! We moeten gaan! Nu!’ Mijn vader klonk kwaad.
Er welden tranen in mijn ogen op, wanneer ik Zack voor de laatste keer omhelsde.
Uiteindelijk liet ik hem, met tegenzin los en drukte een laatste kus op zijn zachte lippen. Ik merkte hoe zijn diepblauwe ogen me nastaarden, terwijl ik me langzaam naar de auto begaf.
‘Ja, nu wou je dat we niet zouden verhuizen, zeker?’, vroeg Ryan ,’Had gewoon meteen naar mij geluisterd en je had nooit afscheid moeten nemen van je liefje.’
Ik nam plaats naast mijn vader, vooraan in de auto en negeerde mijn broer. Ik hoorde hoe Lizzie en Luke het bont maakten op de achterbank.
‘Moet ik serieus de hele tijd naast die twee lawaaimakers zitten?’, mompelde Ryan geïrriteerd.
Ik rolde met mijn ogen en keek mijn vader even aan ,’Gaat het wel goed, pa?’
Hij staarde voor zich uit ,’Dit doet me allemaal zo denken aan het moment waarop ik met je moeder in ons huis introk…’
Nadat ik een traan had weggepinkt, plaatste ik een hand op zijn schouder. Ik kon zelfs geen geluid meer uitbrengen. Voor de zoveelste keer leek het me allemaal te veel te worden.
‘Pa! Vertrek nu gewoon, als we absoluut moeten verhuizen, zorg dan wel dat we daar op een deftig uur aankomen. Ik wil nog tijd hebben om mijn Playstation te installeren!’, riep Ryan vanaf de achterbank.
‘Ja! Playstation!’, gilde Luke uit.
Ryan zuchtte ,’Nee, Luke, Playstation is van MIJ!’
Ik vroeg me af hoe ze nog zo vrolijk konden zijn nadat ze net hun moeder hadden verloren. Nou ja, erg vrolijk was Ryan niet. Mijn vader startte de auto en wierp nog een laatste blik op ons huis. Ook ik draaide me nog een keer om. Zack stond met tranen in zijn ogen tegen de muur van het gebouw.
Ik zuchtte. Ik zou hem zo missen, maar ik wist dat weggaan de beste keuze was. Langzaamaan verliet de auto onze straat, op zoek naar een betere toekomst.