043 Jasmine

We zijn intussen weer thuis. "Hoe, waar en wanneer ga je het hem zeggen?" meteen weet ik waarover Dylan het heeft. "Ik wou vragen of jij er wil bij blijven. Ik vertrouw hem niet meer." Dylan knikt. "Ik ga hem nu bellen, ik laat je weten wanneer hij komt." Ik ga naar mijn kamer en bel Jack op. "Ik dacht dat je me nooit meer zou bellen... het spijt me. Ik weet niet wat er gebeurde, mijn stoppen sloegen door. Ik wil het goedmaken." ratelt hij meteen aan een stuk door. "Jack, kan je vanavond naar hier komen? We moeten praten." aan de andere kant klinkt een bevestigend geluid. "Rond 19 uur zal ik er zijn, goed?" stelt hij voor. "Uitstekend." bevestig ik.

Stipt 19 uur gaat de bel. Zenuwachtig kijk ik Dylan aan die een aanmoedigend knikje geeft. Voorzichtig doe ik de deur open en zie Jack staan. Ik durf hem amper aankijken uit angst. "Je gaat me dumpen, he?" Geschrokken kijk ik hem recht in zijn ogen. "Ik kan je niet meer vertrouwen, Jack... ik wil niet met de angst leven dat als er iets mis gaat je me weer gaat duwen en slaan. Dit keer had ik niets ergs, maar wat als je eens heel erg doorslaat en ik iets breek? Het spijt me." zacht schudt hij zijn hoofd. "Ik had niet zo temeer mogen gaan. Kan je me niet nog een kans geven?" Ik schud mijn hoofd. "Het spijt me, Jack. Hoe mooi het ook geweest is, ons sprookje is afgelopen." besluit ik. "Heeft dit iets met Tomlinson te maken?" Ongelovig kijk ik hem aan. "Het is Louis, en nee die heeft er niets mee te maken. Waar komt dat nu plots vandaan?" Die jongen blijft me verbazen. "Jullie zien elkaar zitten, dat is altijd al zo geweest... altijd dat geknuffel en close zijn. El en ik zijn niet dom hoor!" Dan breekt iets in me. "Oh, dus jij mag El zeggen, maar het is meteen ruzie als ik Lou zeg! De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet! Misschien moet ik maar eens gaan denken dat jij en Eleanor iets hebben! Je bent ongelofelijk! Mijn leven zal zoveel mooier zijn nu jij er geen deel meer van zal uitmaken!" Verder hoef ik niets meer te zeggen want zijn stoppen slaan opnieuw door. Wat begint met een duw gaat verder met enkele slagen in mijn gezicht. "Jack, eruit! NU!" Jack wordt van me afgetrokken en naar buiten gesleurd. Uit angst dat Dylan hem wat aandoet sta ik meteen recht waarbij ik hevige pijn aan mijn ribben voel. "Dylan... Dylan... laat hem gaan! Laat hem gaan!" schreeuw ik en trek aan Dylan zijn arm terwijl die Jack tegen de muur heeft geduwd, klaar om hem een pak slaag te geven. Plots duwt er zich iemand tussen de jongens en haalt de twee uit elkaar. In paniek bel ik iemand op en roep dat hij snel moet komen.