Hoofdstuk 14

Ik neem een hemdje en plooi het netjes op. Ik denk even na over de woorden van Dan. Ik kijk hem aan terwijl ik verder kleren plooi. Ik kan een kort lachje niet onderdrukken. Dan glimlacht even en staart me even aan. Hij is totaal het tegenovergestelde van Daniel. Hij is lief, zorgzaam, vriendelijk en zo schattig terwijl ik het tegenovergestelde zie in Daniel.

"Waarom lach je?" vraagt hij benieuwd. Ik haal mijn schouders op, alsof ik geen reden heb. Wat natuurlijk niet waar is. Dan gaat rechtop zitten. Ik kijk hem vragend aan terwijl hij grijnzend naar mij zit te kijken. "Je was vergeten dat ik gedachten kon lezen?" Ik kan mezelf wel onder de grond stoppen. Hij grinnikt. "Waar dacht je nu aan?" vraagt hij.

"Je kan toch mijn gedachten lezen, waarom las je ze dan niet toen ik het dacht?" grinnik ik. Hij rolt met zijn ogen. Hij gaat rechtop zitten en kijkt me aan. Eerlijk gezegd is het wel grappig: een geest die me aankijkt.

"Ik kan jouw gedachten niet altijd lezen. Soms lukt het, soms niet. Je moet ook in jouw achterhoofd houden dat ik voordien een mens was. Althans, dat dacht ik toch. Nu ben ik pas gescheiden van mijn lichaam en moet ik nog veel dingen leren." lacht Dan. Ik grinnik even

"Hopelijk niet te veel. Trouwens, wanneer kan je terug naar jou oude plaats? Ik begin het moeilijk te vinden om het uit te houden met Daniel. Zijn karakter is gewoon onverdraagzaam." Dan zucht en knikt begrijpelijk. Wat ik ook niet begrijp is dat Dan telkens verdwijnt als hij Daniel in de buurt is, maar bij andere mensen niet.

"Geen enkel idee. Ik heb ooit gedroomd over een hart. Geen idee wat het daar mee te maken heeft. Misschien blijf ik zo tot ik dood ben of misschien moet er iets met zijn hart gebeuren. Ik weet het niet." Ik frons mijn voorhoofd en staar wat voor me uit. Ik bijt aan de binnenkant van mijn wang omdat ik eerlijk gezegd niet weet wat ik moet zeggen tegen hem. "Heb je zin om een film te zien?" vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Kom op, je wou toch wat vrije tijd. Zeg tegen Daniel je met een vriendin gaat." Misschien is dat nog wel een goed plan. Ik kan wel wat afleiding gebruiken.

"Oké, we gaan, maar pas als ik de rest van de kamer heb opgeruimd." Dan lacht. Hij neemt snel mijn boeken die op de grond liggen en steekt ze in de kast. Een aantal kledingstukken die op de grond liggen plooit hij snel op en zet ze in de lade. Ik sla mijn armen over elkaar. Hij kijkt me nu glimlachend aan.

"Klaar. En nu ga je het hem vragen." zegt hij en duwt me de kamer uit. Ik draai me om zodat ik hem vervolgens met een boze blik aankijk maar hij is alweer verdwenen zoals altijd. Ik zucht. Hopelijk gaat alles goed. Ik schraap mijn keel en loop door de gang. Als ik voorbij Daniel kamer wil lopen, merk ik hem op in mijn ooghoek. Mijn hart begint opeens hart te kloppen van de zenuwen. Wat als hij me niet laat gaan?

"Daniel... Ik wou vragen of ik naar buiten mag gaan. Een vriendin heeft gevraagd of ik samen met haar naar de bioscoop kan gaan." Hij kijkt me aan. Volgens mij lijkt hij door te hebben dat ik aan het liegen ben. Hij gaat recht staan.

"Goed, maar je bent thuis voor 10 uur." Ik knik en loop naar beneden. Ik doe mijn schoenen aan en mijn jas, omdat het toch wel een beetje fris is buiten, ook al is het bijna zomer. Ik neem wat geld en open de deur. Geschrokken zet ik een stap achteruit. Dan staat tegen de deurpost geleund.

"Dat was echt snel." lach ik. Hij haalt zijn schouders op. Ik sluit de deur achter me en steek mijn handen in mijn broekzak. Ik loop samen met Dan richting het centrum. Als we voor de cinema staan kijk ik even rond me en dan naar hem. Weinig volk is altijd goed. "Dus je weet niet wat Daniel kan doen veranderen?" Hij schudt zijn hoofd. "Het zou toch niet een 'true love' zijn zoals in sprookjes?" spot ik. Hij kijkt me hoofdschuddend aan.

"Het is geen sprookje, Victoria. Dit is serieus." zegt hij en staart me serieus aan. Mijn glimlach verdwijnt langzaamaan en ik frons even naar hem.

"Ben je nu serieus of hou je me voor de gek?" Hij reageert niet en loopt verder naar binnen. Wat? Sinds wanneer doet hij zo vervelend? Zou hij ook zoals Daniel worden? Ik verschrik van mijn gedachten en loop naar binnen. Dan draait zich om maar dat kan de vrouw die tickets verkoopt natuurlijk niet zien en ze glimlacht naar me. Het ziet er heel uitgestorven uit. Ik loop naar haar toe en betaal snel voor een ticket van weet ik veel welke film. Mijn gedachten zaten de hele tijd bij Dan.

"Wat is er? Waarom doe je zo gemeen?" vraag ik als we in de lege filmzaal komen. Volgens mij klonk ik niet eens echt serieus, alsof ik maar een grapje maakte met mijn vraag. Misschien wel omdat ik geen ruzie met hem wil. Hij kijkt wel en lijkt moeilijkheden te hebben om me aan te kijken en me een antwoord te geven.

"Sorry, ik weet niet wat me bezielde. Echt het spijt me." Ik haal mijn schouders op.

"Maakt niet uit. Laten we het maar vergeten." zeg ik giechelend. Ik besef dat ik verandert ben, ook al ben ik hier maar een korte periode. Thuis was ik echt onbeschoft. Brutaal, arrogant en voor sommigen misschien zelfs een pester terwijl ik dit helemaal niet zo bedoel. Het had allemaal niet eens een nut.

Na een tijdje wordt mijn hand vastgepakt. Eerst dacht ik dat het Dan was maar hij is een geest dus kan hij mijn hand natuurlijk niet vastpakken. Ik kijk op en zie een jongen die met twinkelende ogen naar me staart. Ik ruk mijn hand los en kijk hem verbaasd aan.

"Zou je dat niet meer willen doen? Anders kan ik het ook wel op een andere manier oplossen." sis ik naar hem. Hij rolt met zijn ogen alsof ik maar wat brabbel. Hij lijkt zich niet te storen aan mijn woorden want nog geen vijf seconden later houdt hij alweer mijn pols vast. Wat gaat hij met me doen? Nee, Victoria, niet aan denken, gewoon klappen verkopen. Ik hef mijn hand op om hem in zijn gezicht te slaan maar al snel houdt hij die tegen. "Hé, laat me los! Ik ga de beveiliging roepen!" roep ik tegen hem. Hij laat me meteen los en fronst zijn wenkbrauwen.

"Alexander had gelijk, joh. Je bent echt een wild beest." Ik kijk hem met grote ogen aan. Alexander?

"Alexander? Maar..."

"Niet te veel vragen stellen, Victoria. Zwijgen en volgen." Alexander? Waarom zou Alexander een man naar me sturen? Ik kijk op en de man loopt de zaal al uit. Ik kijk achterom en Dan is ook al verdwenen. Ik moet dringend een dutje gaan doen.

"Hé, wacht even!" roep ik, meer tegen de muren want de mysterieuze man is ondertussen al buiten...