Hoofdstuk 21

~2 weken later~
Ik zit in de auto onderweg naar Hannah, vanuit daar rijden we naar De Efteling. De jongens hebben gisteren een concert in Goor gehad, dus we eigenlijk zouden we vanuit Daan naar de Efteling rijden. Maar de moeder van Daan kon toch niet rijden, dus we gaan met Hannah’s vader. Mijn moeder is geconcentreerd op het rijden, terwijl ik uit mijn raam zit te staren. Mijn leven is nog nooit zo raar geweest. Nou niet raar, maar leuk. Er zijn de afgelopen weken zoveel leuke dingen gebeurd, dingen die ik 2 maanden geleden nog van heb zitten dromen. Het concert, de meet en greet waar het allemaal mee begon. Het logeerpartijtje bij Nils en de dagen dat de jongens naar onze school zijn komen, alle vier. Nog steeds is de reden een beetje vaag, maar het maakt mij niets uit. Alle vier de jongens van Mainstreet zitten bij mij in de klas, en ik heb een relatie met dé Nils Käller. En Indy heeft een relatie met dé Rein van Duivenboden. En Hannah een relatie met dé Daan Zwierink. En Martha natuurlijk met dé Owen Playfair. En nu gaan we gewoon met ons allen naar de Efteling. En over de andere mainiacs gesproken, ze zijn heel blij voor ons. Er zitten natuurlijk ook gemene types tussen die er een groot probleem van maken uit jaloersheid, maar al mijn internetvriendinnen blijven de liefsten. We hebben ook op social media 5.000 volgers erbij gekregen, want dat is logisch als je een beroemdheid date. Nou beroemdheid, ik noem Nils niet zo graag zo. Want het blijft nog steeds mijn Nilsje. Nilsje, Nils haat het als ik hem zo noem maar ik vind het wel schattig. Hij noemt mij ook Emmie dus ik ga er niet mee stoppen.
Ik schrik uit mijn gedachtes als er een liedje op de radio komt, het liedje is invisible girl. De jongens komen bijna nooit op de radio (wat ik niet begrijp, hun muziek is geweldig) dus ik ga het straks natuurlijk vertellen. Ik zet de muziek nog harder en ik zing voluit mee.

‘We zijn er!’ zegt mijn moeder. Ik pak mijn tas en geef mijn moeder nog een kus. ‘Heel veel plezier, stuur je me een sms’je als jullie weer naar Hannah toe komen?’ ‘Is goed, tot vanavond’. Ik stap uit de auto en doe de deur dicht, en dan rijd de auto weg. Ik loop naar de voordeur, en als ik op de bel wil drukken gaat de deur al open. Hannah staat in de deuropening en geeft me een knuffel, ‘Kom, je bent de laatste’. Ik ga naar binnen en daar zie ik de rest ook, ik geef iedereen een knuffel en dan zeg ik: ‘Jullie waren net op de radio, invisible girl!’ ‘Ja we hebben het gehoord, we hebben hier ook de radio aan’ zegt Owen. ‘Zijn jullie er klaar voor?’ vraagt de vader van Hannah en we zeggen allemaal tegelijk: ‘Ja!’

De vader van Hannah heeft een hele grote auto, een soort van busje waar we allemaal in passen. Hannah en Indy zitten voorin, Martha, Owen en Daan in het midden, en ik, Nils en Rein zitten achterin. Het is een uur rijden, maar de tijd vliegt voorbij. Het is super gezellig. We zingen mee met de muziek op de radio en praten over leuke dingen. Opeens zegt Daan: ‘Hannah dit doet me echt denken aan onze taxi-avontuur’ , Hannah moet lachen en knikt. De rest weet niet waar ze het over hebben, ik ook niet. Hannah heeft alleen verteld dat ze de taxi hadden genomen naar het huis van haar tante, maar meer niet. Uiteindelijk is het een tijdje stil, geen ongemakkelijke stilte trouwens, maar een fijne. Tot ik een liedje op de radio hoor, Ticket to the moon. ‘O my god jongens!’ zeg ik, en Owen begint mee te zingen met zijn solo. De jongens zingen met volle borst mee met hun liedje, die op de radio is. Na afloop zegt Indy: ‘Jullie beginnen echt beroemd te worden’ . Rein moet lachen en zegt: ‘waren we dat niet al dan?’ en Indy moet blozen. Owen wijst naar een bord, ‘Kaatsheuvel, we zijn er bijna.’ . En 2 minuten nadat Owen het heeft gezegd staan we voor de ingang van de Efteling. ‘Let’s go!’ zegt Rein, en Nils pakt mijn hand. Dan lopen we naar binnen.