{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety-four]

Hij kwam naar voren met grote stappen, zodat wanneer hij stapte, zijn schouders naar voren buigden en zijn manen zachtjes meewiepten. Zijn goudbruine ogen twinkelden toen hij bij Peter en de rest kwam. 'Aslan!'riep Lucy blij en vloog hem om de hals. Al snel stak ze haar tong uit naar Edmund, want hij was diegene die had gespot. 'Narniërs,'zei Aslan en draaide zich gracieus naar hen.'Natuurlijk wil ik jullie net als onze koningen en koninginnen bedanken. Het waren erg moeilijke tijden voor ons land maar jullie hebben het gered en gesteund, wat er ook aan de hand was. Daarvoor ben ook ik jullie erg dankbaar.' Hij stopte even en het was stil, muisstil. Zijn blik viel op de Telmarijnen die ze gevangen hadden genomen. De rest waren gevlucht, bang voor de Narniërs of om Glozelles werk voort te zetten, niemand wist het. 'Telmarijnen, mensen uit het land van Telmar,'zei Aslan en er ontsnapte een grom uit zijn mond die hen deed verstijven van de schrik,'Dit is terug net als verleden keer. Ik dacht dat ik duidelijk was maar jullie hebben je laten vangen aan Glozelle. De meesten hun schuld is het niet, dus krijgen jullie een laatste kans. Dit is de laatste keer.' Die woorden bleven in de lucht gonzen als een dozijn bijen en liet iedereen kippenvel krijgen. Aslan liep de Pevensies, Selena, Caspian, Gabrielle en Bella voorbij, naar de boom die in een cirkel was zodat je er makkelijk door kon klimmen. De poort naar een andere wereld, naar de aarde. 'Deze boom werkt niet meer,'zei Aslan serieus maar zijn staart zwiepte van links naar rechts,'Maar zo meteen wel. Telmarijnen, achter deze boom staat de wereld van jullie en van alle andere mensen hier. Ga hierdoor en er staat een heel nieuw begin je op te wachten. Misschien een beter. Je herinneringen om Glozelle en de oorlogen worden vervaagd, hoewel er in alle werelden oorlogen zijn. Daar ben je vrij. Als je niet wilt, leef je hier verder in vrede. Dan zullen we je respecteren.' Hij keek ze nog eens diep aan en draaide zich naar de boom. Hij ademde erop uit. Een bloemerige adem en de boom sprankelde. Zo leek het toch want even verschenen er honderden lichtjes. 'Zo,'zei Aslan en zijn stem klonk niet meer zo streng maar eerder lieflijk, alsof hij niets of niemand tot iets wilde verplichten,'Wie zijn de vrijwilligers?' Opeens keek Bella nieuwsgierig en verwachtingsvol naar het hoopje mensen. Zat hij erbij? Misschien? Maar het verdween. Daniël was er niet, natuurlijk niet. Maar waar was hij dan? Ze moest wel toegeven dat ze bezorgd om hem was ondanks alles. Hij was immers de enige familie die ze had. Dappere Telmarijnen met hun familie aanvaarden het offer en wilden naar die andere plek. Ook jonge soldaten en een oude kalende weduwenaar wilden omdat ze niets te verliezen hadden. Aslan knikte, maakte hen moedig en iedereen keek hoe ze door de boom voor de afgrond stapten en plots gewoonweg verdwenen. 'Jullie zijn de overgeblevenen,'zei Aslan tegen de resterende Telmarijnen,'Jullie leven in vrede met Narnia. Eindelijk vrede tussen Telmar en Narnia. Ik hoop dat jullie jullie woord houden.' Rumoer brak los tussen alle volkeren en ze omhelsden elkaar allemaal, wat Aslan allemaal wel kon doen. Hij keek de koningen , de koninginnen en Selena en Gabrielle opeens aan. 'Peter, Lucy, Edmund en Susan Pevensie. Waarom die droevige gezichten?'