De brieven

Een paar dagen later was ik de vreemde brief al weer helemaal vergeten, en mijn leven ging heerlijk normaal verder. Het nieuwe schooljaar kwam al snel dichterbij en ik was blij dat mijn ouders het elegante uniform van mijn nieuwe school al hadden aangeschaft. Trots hield ik het net wat langer aan dan nodig was en ik begon me te verheugen op de jaren die voor me lagen.

Totdat er twee nieuwe brieven voor me op de mat lagen. Twee identieke, nieuwe brieven. Die grappenmakers waren wel erg toegewijd, vond ik. Een school die zich Hogwarts noemde, dat kon niet bestaan. En helemaal niet omdat we daar blijkbaar hekserij zouden leren. Misschien woonde er een aanstormend goocheltalent in deze buurt die deze brieven beter konden gebruiken.

Ik verbrak het zegel weer en begon dezelfde tekst te lezen. Deze keer viel me het op dat er een tweede vel papier in zat, met schoolbenodigdheden. Zo’n beetje elk item op de lijst leek bedacht, met als hoogtepunt één zwarte puntmuts. Dit was of een ontzettend goed uitgedachte grap of er bestond echt een school voor aankomend goocheltalent. Het idee was hilarisch.

“Weer zo’n brief?” vroeg mijn moeder geduldig.
“Twee.”
“Twee? Deze grap heeft nu wel lang genoeg geduurd.”
“Wat zullen we ermee doen?”
Mijn moeder zuchtte. “We gooien ze weer gewoon weg. Zelfs als er zoiets is als Hogwarts, dan kan het geen goede school zijn.”

Ik lachte en ik was blij met haar geruststellende woorden. Zonder er verder over na te denken gooide ik de brieven weg, één nog ongeopend. Hier ging ik me niet druk over maken in mijn vakantie. Wie de grappenmakers ook waren, ik zou hen niet het genoegen geven me zorgen te maken. Hogwarts, grinnikte ik. Hoe dom dachten ze dat ik was?

De grap werd steeds minder leuk. De volgende dag lagen er vier brieven voor me klaar en de volgende dag acht. Mijn moeder werd bezorgd en wilde de politie gaan bellen, maar ik overtuigde haar dat niet te doen. Het was immers een onschuldige grap, en niemand leed er echt onder. Behalve mijn nachtrust dan.