De brief

Het was op een mooie dag in de zomervakantie dat mijn leven ruw verstoord werd door iets heel eenvoudigs: de komst van de post. Nu was de post normaal gesproken iets waar ik niet op lette. Het bestond veel te vaak uit rekeningen en in het beste geval een kaartje van een tante die ons jaloers wilde maken met haar zoveelste bezoek aan een duur hotel in een warm land. Toen mijn moeder me vertelde dat er post voor mij was, was ik dan ook behoorlijk verbaasd.

Ze drukte me een zware envelop in mijn handen en ik wist niet meteen wat ik ermee moest. Het materiaal was geen papier.
“Wat is dit?”
Mijn moeder haalde haar schouders op en begon een rekening te openen. Ik draaide de brief om en zag dat het verzegeld was. Verzegeld, tot overmaat van ramp! Probeerde iemand een grap uit te halen? En kwam diegene uit de Middeleeuwen?

Behulpzaam reikte mijn moeder me de briefopener aan, maar ik had het zegel al verbroken. Ik kon me niet bedenken wat hier in kon staan. De brief was van hetzelfde materiaal en ik haalde het er langzaam uit. Ik merkte tot mijn verbazing dat mijn hart sneller was gaan kloppen.

Geachte mevrouw Smith,

Het doet me genoegen u te kunnen mededelen dat u in aanmerking komt voor een plaats aan Hogwarts School for Wizardry and Witchcraft.

Huh? Ik kon me niet herinneren dat ik me ooit had ingeschreven voor een school die Hogwarts heette. Met zo’n naam zou ik het zeker onthouden hebben! Bovendien had ik al een plaatsje weten te bemachtigen op één van de beste scholen van het land. En zover ik weet, stond Hogwarts niet op die lijst.

Mijn moeder verscheen achter me en vroeg wat er in de brief stond.
“Ik snap er ook niet zoveel van,” zei ik fronsend en ik reikte haar de brief aan.

Ook boven haar ogen tekende zich een frons af.
“Ik heb nog nooit van zoiets als Hogwarts gehoord. En als die vrouw wil dat we per uil reageren, is ze helemaal gek geworden.”
Ik keek haar verbaasd aan en las de laatste regel.
“Dit is vast een grap,” zei ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. “Dat moet wel.”