{Narnia}When 2 enemies fall in love[One hundred and ninety-three]

'Wat een leuke verwelkoming,'grijnsde Gabrielle en ze knuffelde Lucy. Dan keek ze Selena terug aan. 'Ik wilde terug naar hier, omdat er nog zoveel te doen is en ik verveelde me zonder jou en de rest. Aan Alex is er niet veel te beleven met Raven er constant bij.' Ze moesten allemaal lachen want ze begrepen goed genoeg wat ze bedoelde. 'Goed, Gab,' zei Bella en lachte,' Je bent net op tijd voor de toespraak.''Jippie!'zei ze sarcastisch want ze had net zoveel de haat aan spreken voor een heleboel mensen als Selena,'Ofwel.. Ik wil wel wat mensen zien afgaan.' en ze stak haar tong uit. 'Heh Selena,'zei Peter geamuseerd,'Wat heeft jou zusje veel praat!''Heh Selena,'zei Gabrielle dan ook opeens grijnzend,'Je moet je vriendje eens wat beter in de hand houden.' Iedereen moest wel lachen. Er gingen minuten voorbij en hoe langer het duurde, hoe meer Narniërs er kwamen opdagen. Rippertjiep, Glenstorm, Trompoen en de drie bolle beren zaten helemaal vooraan. Rechts waren wat Telmarijnen, ze waren vrij omdat ze wisten dat de Narniërs hen toch direct terug te pakken zouden krijgen. Het was raar, aan de ene kant waren ze onschuldig want ze konden er toch niet aan doen dat Glozelle zo was? Maar aan de andere kant was het wel de tweede keer dat het gebeurde en dus twee keer aan dezelfde steen gestoten waren. En ze lieten Glozelle gewoon doen. Iedereen hoopte dat ze hun lesje geleerd hadden en nu gewoon in vrede met de rest gingen leven. En vooral niet meer in dezelfde valstrik liepen. Wanneer Caspian zijn keel schraapte, was het helemaal stil en waren alle ogen op hen gericht. 'Narniërs,'zei hij en leek opeens erg ernstig,'Bedankt voor jullie hulp om ons land van ons te houden, de Telmarijnen te verslagen. We weten dat veel faunen, satirs, dryades, centaurs en natuurlijk nog veel andere sprekende wezens voor Narnia hebben geleden. En daarvoor zijn we jullie ook heel erg dankbaar. Narnia hoort aan jullie toe, en zeker niet aan de Telmarijnen. Jullie zijn geweldig!' Er barstte een gejoel los en Caspian deed een stap naar achteren, gelukkig dat zijn beurt over was. Nu begon Peter te praten, en het was opeens terug stil. 'Nu zijn er natuurlijk ook praktische problemen naast onze grootse overwinning en onze hernomen vrede met de Andalusianen. Als er iemand gewond is, kom dan naar mijn zus, koningin Lucy.' Hij keek naar haar en glimlachte even. 'Zij zal jullie met plezier verzorgen. We willen niet dat iemand ongezien gewond blijft. En dan nu: wat doen we met de gevangen Telmarijnen?' Die vraag lokte verschillende reacties uit. Sommigen, met onder andere Rippertjiep, riepen dat ze dood moesten, ze hadden Narnia al te veel aangedaan. Anderen vonden dat ze gevangen genomen moesten worden en in de cel moesten gesmeten worden en nog anderen dachten dan ze hun lesje wel hadden geleerd en wilden hem vrijlaten. Van sommige gezichten kon je aflezen dat ze het echt niet wisten. Zo ging het een tijdje door tot een melodieuze stem iets zei. Je kon de ritme erin horen en alles leek er mooier door. 'Mag ik ook mijn zegje doen?' Iedereen stapte opzij om Hem door te laten.