Chapter 26

'Violet wakker worden, je moet naar de les. Vanavond mag je weer slapen,' klonk haar oom's stem.
Ze opende verbaasd haar ogen en keek in zijn donkere ogen. 'Waar ben ik?' vroeg ze verbaasd, toen haar ogen gewend waren aan het licht.
'In jouw speciale slaapkamer, niemand kan erin behalve de leraren en Draco, hij alleen met jouw toestemming.'
Ze knikte dat ze het begrepen had en zag Bommel naast zich liggen. Ze pakte de beer en verstopte haar gezicht in zijn buik.
'Violet, kom op, je moet nog even wat eten en dan krijg je les van mij,' zei Snape.
Ze keek hem verbaasd aan. 'Van jou?'
Snape knikte, hij was diep in gedachtes. Ze merkte dat ze plots geen vreemd gezoem meer hoorde in haar hoofd.
'Waar is iedereen?' vroeg ze.
'Hoe bedoel je?' Snape pakte haar trui en rokje van het bureau, die ze blijkbaar niet aanhad.
'Nou, het gezoem is weg,' zei ze.
'Oh, nou. Dit is een speciale kamer, hier komen de gedachtes niet jouw hoofd in. Je moet wel rust hebben, en je hebt geen last van mijn gedachtes omdat je als er weinig mensen zijn, dat gewoon kan blokkeren.'
Ze knikte en keek de kamer rond, hij was prachtig. Als ze uit het raam keek kon ze net boven het water kijken en in het water. Het raam leek wel van twee stukken, bij het onderste stuk was het water en daarboven was de lucht. Ze deed haar trui en rokje aan en liep haar kamer uit. Gelijk ving ze de gedachtes weer op, zou dat altijd zou blijven of leerde ze het te blokkeren? In de Grote Zaal plofte ze tussen Draco en Pansy en pakte een stukje toast.
'Hé, hoe gaat het?' vroeg Draco.
'Goed hoor, ben wel een beetje moe.' Ze knabbelde op het stukje toast en zag dat Dumbledore de aandacht van de kinderen probeerde te krijgen.
'Hallo kinderen, ik was gisteren een mededeling vergeten, die me niet belangrijk leek, maar dat had ik fout. Wij hebben een leerling op school die de gave heeft om te weten wat je geest doet. Zo vangt ze je gedachtes op, je gevoelens, je dromen en weet ze wat je zegt of fluistert. Dat is Violet Prince...'
Alle hoofden draaiden plots haar kant op en ze hoorde de mensen fluisteren en denken. Haar naam spookte door hun geest en in hun monden. Ze verslikte zich in haar toast en keek naar haar oom. Die was boos, dat kon ze zonder haar gave ook wel weten. Hij had zijn ogen op Dumbledore gericht en zijn mond was een dunne streep.
Hij zou het niet vertellen, verrader. Was de gedachte die ze van hem opving.
Ze had een vermoeden dat haar oom, Dumbledore had gevraagd het niet aan de leerlingen te vertellen. Ze keek weer naar de zaal die, wat het fluisteren betrof, merkwaardig stil was geworden. Iedereen probeerde niet te denken, wat onmogelijk was. Ze keek Draco aan en pakte toen zijn hand. Samen met hem liep ze de Grote Zaal uit. Draco begreep haar zonder dat ze iets zei. Ze waren tenslotte wel al hun hele leven bijelkaar en op dezelfde dag geboren. Ze gingen naar haar kamer en ze hield de deur open voor Draco die verbaasd de kamer instapte.
'Wow,' was het enige wat hij uit kon brengen. 'Waarom heb je deze kamer?'
'Hier heb ik geen last van gedachtes die zoemen in mijn hoofd.' Ze plofte op haar bed neer en keek naar haar knieën.
Draco ging naast haar zitten en sloeg zijn armen om haar heen. 'Je bent nog steeds mijn lieve Violet,' zie hij.
Ze leunde tegen hem aan en snikte zachtjes. 'Nu denken ze vast dat ik een raar monster ben ofzo, ze zijn bang voor me.'
'Welnee,' zei Draco, maar erg zeker van zochzelf klonk hij niet.
'Pansy, Crabbe en Goyle niet, zij zijn je vrienden.' Draco trok haar op zijn schoot en drukte een kus op haar wang. 'Je bent mijn vriendinnetje, als ze jou wat aan willen doen moeten ze eerst langs mij.'
Ze glimlachte en duwde Draco achterover op haar bed. Omdat hij zijn armen nog om haar had viel ze mee. Giechelend kwam ze overeind en keek Draco aan.
'Je ziet er heel gek uit.' Ze porde in zijn buik en sprong van hem af. Draco kwam overeind en ging haar achterna. Ze werd gegrepen door hem en samen lagen ze al snel op de grond. Draco zou haar net kietelen toen de bel ging.
Gered door de bel.