Fault 15.

4 augustus 2015 || Liv Campbell

De sfeer in het restaurant was op een bepaalde manier bedrukkend. Ik voelde me niet helemaal op mijn gemak en had zelfs op een bepaald moment even het gevoel dat de muren op me af zouden komen. Er kwamen iets te veel herinneringen naar boven van mij en Louis. Herinneringen waren leuk maar hier zorgde ze er voor dat de leegte rondom mij extra benadrukt werd en dat ik me steeds minder op mijn gemak ging voelen. Toch bleef ik zitten.
Ik bleef zitten omdat ik het ergens als een soort straf zag voor mezelf. Het was een pijnlijke confrontatie met wat ik zelf veroorzaakt had en dat maakte alles misschien wel net iets pijnlijker. Ik was de oorzaak voor deze leegte en dat wist ik maar al te goed. Het was mijn eigen domme fout geweest om Louis te verlaten of misschien was mijn domme fout wel gewoon om terug te komen naar hier. Het verleden moest je met rust laten. Tenminste dat was wat men me altijd verteld had. Nu wilde ik dat ergens wel maar ook weer niet. Ik wilde opnieuw beginnen maar als ik het verleden echt volledig ging laten rusten, dan zou dat ook betekenen dat ik Louis moest vermijden en dat wilde ik dan weer niet. Bovendien was het haast onmogelijk om het verleden achter me te laten nu ik hier terug was.
Even sloot ik mijn ogen en beeldde me in dat Louis hier voor me zat. Hij zou de menukaart niet moeten bekijken om te weten wat hij zou bestellen. Ik glimlachte toen ik me bedacht hoe vaak we hier hadden gelachen en hoe onze handen zenuwachtig naar elkaar gekropen waren om ze uiteindelijk in elkaar te sluiten. Ik glimlachte toen ik terugdacht aan die keer dat ik hier samen met Louis was en een oud vrouwtje ons vertelde hoe schattig ze ons samen vond en dat jonge liefde toch zo iets prachtig was. Hier was ik verliefd geworden op Louis aanstekelijke lach, op zijn mooie ogen en zijn zachte handen. Hier was ik verliefd geworden op Louis Tomlinson.
En nu zat ik hier zonder hem.
Ik vroeg me af of Louis hier nog vaak geweest was nadat ik vertrokken was. Of hij dit restaurant zag als een plaats met mooie herinneringen, een aandenken aan mij en onze liefde. Of hij dit restaurant zag als een slechte herinneringen, een pijnlijke wond die hem aan mij deed denken. Er waren zo veel dingen die ik me afvroeg, van grote dingen zoals het hele verhaal rond x-factor tot de kleinste details zoals zijn avondgewoontes en of hij nog altijd mijn roze-eenhoorn-pyjamabroek bij hem had liggen. Ik wilde alles weten over die 5 jaar die ik niet samen met hem heb doorgebracht. Het nadeel was dat hij ook alles over mij zou willen weten en ik wist niet hoe ik aan hem met de juiste woorden zou kunnen uitleggen waarom ik weggegaan was en vooral waarom ik niet teruggekomen was. Ik stond op en betaalde de rekening om dan deze plaats te verlaten. Het was al wat later. Ik had een lange tijd aan het tafeltje gezeten en gewoon voor me uit gestaard. Mijn gedachten waren verward, het leek alsof mijn hersenen in de knoop geraakt waren en ik niet in staat was ze te ontwarren. Ik wist niet wat ik wel moest doen of niet moest doen, wat ik in het verleden beter wel of niet gedaan had en wat de toekomst me zou brengen.
Voor het eerst sinds een lange tijd in mijn leven voelde ik me weer onzeker. De zorgeloze Liv leek even verdwenen te zijn en ik mistte haar enorm.
Ik haalde diep adem en wandelde door het park. Ik wandelde misschien wel tien keer hetzelfde rondje rond de vijver, maar het deed deugd en daarom besloot ik nog maar een aantal rondjes te wandelen alvorens naar mijn appartement te gaan.
Daar aangekomen voelde ik me nog altijd vreemd. Ik had het gevoel dat ik iets moest doen maar ik wist niet wat. Ik wandelde heen en weer door de keuken, keek naar de stad die langzaamaan uit leek te doven omdat iedereen ging slapen en liet me uiteindelijk in de zetel neervallen. Terwijl ik aan het zoeken was naar de afstandsbediening van mijn tv viel mijn oog op mijn gsm. Met mijn vinger drukte ik het knopje lang genoeg in totdat ik zag dat mijn gsm aan het opstarten was. Ik typte mijn pincode in en sloot toen mijn ogen terwijl mijn gsm verder opstartte.
Ik kneep mijn ogen hard op elkaar en draaide mijn hoofd in de andere richting om ze dan weer te openen. Ik beproefde mijn geduld en besloot eerst nog tot 100 te tellen voor ik een blik zou werpen op mijn gsm.
De 100 seconden dat ik wachtte, leken als uren voorbij te kruipen maar toch hield ik vol. Ik ging zelfs nog naar het toilet nadat ik tot 100 had geteld om zo uiteindelijk terug in de zetel te belanden met mijn gsm in mijn handen. 1 Gemiste oproep.
Ik had één gemiste oproep. Voor die ene keer dat ik mijn gsm eens niet bij me had, had iemand me gebeld. En net zo snel ik in de zetel was neergeploft, stond ik ook weer recht toen ik zag dat Louis me had gebeld. Een grote glimlach kon er op dit moment niet op mijn gezicht verschijnen. Ik sprong in het rond en het kon me niet schelen dat ik nu leek op een of andere gestoorde fangirl. Terwijl ik aan het rondspringen was, belde ik hem terug. Het was dan misschien midden in de nacht, het kon me niet schelen.