De Januari kou • 25-01-2016 •
De Januari kou.
Mopperend liep ik met een versneld tempo naar de supermarkt, elke keer wanneer ik mijn voeten de straatstenen deed laten raken, voelde ik mij langzaam weg glibberen. Glibberen, alsof ik gewoon mijn schaatsen aan mijn voeten had moeten binden. Ik hoor nog steeds de bulderende stem van mijn vader diep in mijn trommelvliezen door razen. ‘Dat ik maar eens wat meer in huis moest gaan doen, ik was een beginnende puber, en ik kon best wat leren.’ Lip bijtend wist ik dan na een klein half uurtje het winkelcentrum te bereiken, ik liep zo vlug ik kon de supermarkt binnen, griste een blauw mandje uit het rek en begon aan het lijstje die bijna een uur geleden in mijn handen was gedrukt. Na wat boodschappen in mijn mandje gelegd te hebben, bijna alle producten van mijn lijstje gepakt te hebben, kon ik zo goed als naar de kassa. Lip bijtend stond ik dan ook zenuwachtig in de rij te wachten, tot dat de vrouw die de boodschappen scande mij vriendelijk groette, ik glimlachte verlegen, gaf haar het geld wat ik had meegekregen, en vroeg het bonnetje, pakte mijn boodschappen zorgvuldig in, en begon aan mijn terugreis naar huis.
“Zo dan, der denkt der eentje na bijna twee uur terug te komen” hoorde ik mijn broer Sten al mopperen, nadat deze de voordeur voor mij had doen openen. Een grom rolde over mijn lippen, en brommend drukte ik de jongen uit de deuropening vandaan. “Zeg als jij het zo goed weet, mag jij het de volgende keer wel doen” sneerde ik de jongen toe, deze begon vals te grijnzen en zijn hoofd te schudden, “nee, ben geen vrouw, ik hoor niet aan het aanrecht thuis” grapte de jongen knikkend verder. Tikkende hakken van mijn moeder waren al te horen vanuit de keuken.
“Lisa, ben jij dat meisje, kom je mij helpen met het avond eten” was haar vriendelijke warme stem zoals zo vaak dan ook te horen.
“Ik kom eraan” riep ik terug en bracht de zware boodschappentas naar de keuken, begon deze leeg te ruimen en gaf mijn moeder het overige geld. “Let maar niet op Sten lieverd, hij is was bozig op je vader” glimlachte ze me toe, ik haalde ongeïnteresseerd mijn schouders op en begon in de pan met groente te roeren die mijn moeder zojuist had doen opzetten.
“Hoe was het vandaag op school” mijn moeder fronste der wenkbrauwen en net als wat ik al eerder gedaan had trok ik mijn schouders lichtjes op, “ging wel, Helen moest weer naar de rector, omdat ze Bram een stoot op zijn neus had doen geven” grinnikte ik simpel, “o en we gaan volgende week met ze alle een paar uur het bos in” knikte ik alsof dat het meest beruchte nieuws was wat we vandaag te horen hadden gekregen.
Proberen niet naar het onderwerp, ‘te laat’ te hoeven raken.
Ik wist dat ik daar nog een straf voor kon gaan krijgen, en het was deze keer niet eens mijn eigen schuld, nee de schuld van Sten, omdat deze vond dat we wel wat later konden vertrekken, en meneer niet zo slim was geweest om der aan te denken dat het glad was. Zo glad dat je gewoon moest lopen, anders bleef je glibberen en glijden. De strooiwagens hadden wel doen strooien maar de vrieskou leek veel sneller te gaan dan de wagens konden.
“Sten zou jij hout van buiten willen pakken, het wordt zo donker en de haard begint te dimmen” was de tinkelende stem van mijn moeder te horen, een grinnik rolde over mijn lippen, “moet dat, ik ben net bezig met mijn wiskunde” bromde Sten al gelijk, “ja dat moet, anders kan je straks niet eens aan je huiswerk” riep mijn moeder iets wat streng, en dan durfde mijn vader te zeggen dat ik een beginnende puber was, dat soms nogal licht brutaal en onhandelbaar was, dan moest ik zeker het voorbeeld van mijn broer Sten niet volgen. Sarcastisch schudde ik mijn hoofd, en begon het vlees om te keren, als mam wist wat de jongen zojuist tegen mij had doen zeggen in de gang kon deze een week huisarrest krijgen en enkele huistaken, waar hij z’n hekel aan had.
Ze hield der niet van, dat hij de oude stempel meer naar voor deed trekken. Vrouwen en mannen waren volgens mijn moeder gelijk, maar in de ogen van mijn vader en blijkbaar ook mijn broer, was dat niet het geval. Ze vonden nog steeds dat de vrouw aan het aanrecht hoorde, en thuis moest zorgen voor de kinderen, en voor de gezondheid hiervan. De rest moesten we maar aan de man overlaten, want dan zou het allemaal wel goed komen. Als ik dan hieraan dacht begon ik licht te rillen, dat betekende dus, als mijn vader echt op de oude stempel werkte, dat ik binnenkort werd voorgesteld, voorgesteld, als een toekomstige vrouw, voor een man, een wild vreemde man.
Brommend en met heel veel lawaai, kwam mijn broer Sten met een grote stapel hout binnenzetten. Achter mijn broer stond mijn vader, die ook wat hout in de haard gooide, en triomfantelijk begon te glimlachen, alsof deze goed nieuws kwam brengen.
“Lief hoelang duurt het nog voor het avondmaal klaar is” was zijn brommende, warme doch strenge stem te horen, “een klein kwartiertje” tinkelde haar stem, ze drukte mij naar de kast, als teken dat ik de tafel maar eens moest gaan dekken. Pakte het witte grote tafelkleed, enkele borden, bestek, bekers en pannen onderzetters, en liep met het hele pakket naar de eetkamer.
Waar mijn vader al op zijn stoel was gaan zitten. “Sten, we gaan het vanavond gezellig maken, we hebben iets te vieren” knikte mijn vader, mij lichtjes negerend. Ik gooide het tafelkleed uit, en zette het servies uit, na enkele pannen in de keuken van het vuur gepakt te hebben, mijn handen gewassen te hebben, mocht ik ook eindelijk plaats nemen aan de eettafel.
Mam begon onze borden vol te scheppen, die van mijn broer en mijn vader puilde zowat uit, maar ik zei der maar niets op. Mijn moeder ging met een lichte glimlach zitten, ze drukte der handen in een en met zijn drieën deden we het voorbeeld van mijn moeder na.
Ze begon een klein gebedje op te ratelen, en na enkele tellen wenkte ze dat we mochten aanvallen.
“Hoe was je dag lieverd” knikte mijn moeder nieuwsgierig naar mijn vader die al enkele happen van zijn bord had doen nemen.
“Goed, ik heb enkele potentiële mannen gevonden” knikte de man, sluiks kijkend mijn richting in, “maar je weet wat we hadden afgesproken” begon mijn moeder gelijk tegen mijn vader in, “dat weet ik, maar ik vind toch dat we deze traditie moeten aanhouden, ze zal der niet slechter op worden” grijnsde mijn vader breed, zijn vlees snijdend, en enkele happen nemend.
Mijn moeder haar blik werd droevig, want ik wist dat ook mijn moeder gedwongen was getrouwd, en ze wilde dat lot niet voor mij.
Nu was het daadwerkelijk een ijskoude dood enge Januari maand, als mijn vader mij ging laten verloven, kon die het krijgen.
“Zeg heb ik der zelf ook nog iets over in te brengen” bromde ik mijn vork op mijn bord laten kletterend. Mijn vader begon te brommen, en mijn broer schudde lachend zijn hoofd. Deze gaf ik een kei harde trap vanonder de tafel, “au kreng” gromde Sten al gelijk, “wat ik doe niks” piepte ik onschuldig mijn handen de lucht in gooiend. “En pa, ik trouw niet met een imbeciel die ik niet ken, die jij uit kiest, dat kan niet veel goeds wezen” bromde ik mijn armen over elkaar heen slaand.
“Als je denkt dat ik een gedwongen huwelijk accepteer, ben je me kwijt voor altijd, want ik zal nooit trouwen met een man die mij niet aanstaat, en die ik niet ken” riep ik de man toe. Geschrokken keek mijn vader mij aan, “het is traditie” riep deze der over heen.
“TRADITIE mijn REET, oprotten, IK TROUW NIET MET WILD VREEMD” riep ik woedend.
Smeet mijn avondmaal zijn kant in en stampvoette boos woest, zo woest als ik was de trap op naar boven, met een harde dreun en veel gekraak viel mijn slaapkamer deur in het slot.
Er zijn nog geen reacties.